Mariniers doordrenkt in Belize

Met volle bepakking een rivier overzwemmen en landaanvallen vanaf Boston Whaler-speedboten. Het waren twee onderdelen van de Jungle Warfare Instructor Course (JWIC) die onlangs in het regenwoud van Belize werd gehouden.

Vermijd krakende takjes, geen geschreeuw, alleen handgebaren of hooguit gefluister. Sluip zo stil mogelijk naar de waterkant. Het wapen in de aanslag, de oren gespitst op verdachte geluiden. Ogen scannen 180 graden. Na een korte inspectie gaan de rugzakken af en verspreiden twee mannen zich langs de oever van de Macal-rivier in de Belizaanse jungle.
Kort daarop verschijnen weer twee militairen van de Charlie geweergroep uit de dichte begroeiin. En wat later weer twee. Allemaal nemen ze defensieve posities in en houden ze hun sector in de gaten. Pas wanneer alle richtingen van het kompas zijn gedekt, is een oversteek van de rivier mogelijk.

Schakelen

De cursisten volgen nauwgezet de instructies die zij ’s ochtends hebben gekregen. Dit aspect, de river crossing, is onderdeel van de Jungle Warfare Instructor Course (JWIC) waaraan in oktober en november 26 militairen van het Korps Mariniers en 11 Luchtmobiele Brigade deelnamen. Een oversteek in de jungle van Centraal-Amerika  kan een verhaal apart zijn. “Bepaalde rivieren treden in het seizoen buiten hun oevers”, legde instructeur Evert eerder in de ochtend aan de groep uit. “Een stroompje van 4 meter is dan ineens 20-30 meter breed. Dan moet je wel even schakelen.”

Hemd uit je broek

De verplaatsing bestaat uit verschillende fasen: verkenning van de omgeving, betrekken van de oversteekplek, beveiligen, de crossing voorbereiden en overzwemmen. “Als je het water ingaat, haal dan je hemd uit de broek”, adviseert Evert de groep. “Haal ook de pof uit je broek, dan kan het water beter weglopen.”

Nat pak

Tijdens het zwemmen zijn voor een groter drijfvermogen vier rugzakken aan elkaar gebonden. “Een vent zwemt links, een ander rechts en twee man duwen”, krijgen de deelnemers vooraf te horen. Eenmaal aangekomen, is het zaak om te reorganiseren en de omgeving te beveiligen. Even een luisterstop van 2 minuten, ogen en oren goed de kost geven. Pas bij het sein 'veilig' , kan het duimpje omhoog naar de andere oever. Tijd voor de rest van ' Charlie'  om een nat pak te halen.

“Als luitenant heb ik weinig tijd een opleiding als JWIC te doen, maar nu was het gelukkig een keer in te passen. Ik wilde deze opleiding graag afvinken en ervaring opdoen in de jungle. Volgens mij is het nuttig te weten hoe het is om in zo’n omgeving te vechten. Er zijn op de wereld conflicten die zich afspelen in zo’n gebied.
Alles in de jungle draait om de skills en drills. Bijvoorbeeld navigeren, dat is hier heel belangrijk. We leren tactisch verplaatsen op geweergroep-niveau en daarna met een peloton.  De dichte begroeiing in combinatie met de hoogteverschillen maken het terrein moeilijk begaanbaar. Maar toch moeten we er doorheen.Overdag zijn we druk bezig, daarna is het eten en slapen. Van tevoren was ik meer bezig met de beesten die hier leven. Ja, er zijn slangen, maar dat betekent niet dat je er iedere dag een ziet.”

“De jungle is een van de uitdagingen die het Korps biedt naast de berg- en wintertrainingen. Nu heb ik de kans gekregen om de jungle echt te ervaren. Je kunt ook naar Thailand op vakantie gaan om een jungle te bezoeken. Maar als je er echt wilt leren overleven, moet je bij het Korps zijn.
Het is hier in Belize behoorlijk intens; het terrein, klimaat, de natuur. Het is allemaal anders, extremer. We worden heel scherp op onze drills. Om hier te kunnen overleven, moeten we ons aan bepaalde regels houden. De basisvaardigheden van militair-zijn staan hier meer op de voorgrond.
De jungle is wennen, maar dat gaat heel natuurlijk. Aanvankelijk denk je: ‘dat wordt vast heftig.’ Maar het wordt al snel normaal. Aan de dieren denk ik niet al te veel. Als je op de grond slaapt, heb je het idee dat er van alles zit. Maar dat idee is vaak enger dan de realiteit.”

“In het regenwoud van Belize zijn geen paden. De cursisten moeten hun eigen weg creëren. Dat is wat mij aanspreekt in dit gebied. Bovendien kom ik hier constant op plekken waar nog geen mens is geweest. Dat maakt de jungle echt mijn ding.
De slangen kunnen gevaarlijk zijn, maar oververhitting is een groter risico. De mannen zijn moe, ze zweten, maar willen tegenover hun collega-cursisten niet toegeven dat ze stuk zitten. Vaak zit hun trots in de weg. Aan hun wazige blik is te zien hoe ze er aan toe zijn. Daar letten we goed op. Ik ben al 14 keer in de jungle geweest, waarvan 5 keer in Belize. Door mijn ervaring ben ik een teacher, een soort hoofdinstructeur. Het is nog niet voorgekomen dat ik het helemaal had geschoten met de jungle. Twee keer ben ik niet mee geweest met de jungletraining, toen voelde ik mij echt naar.”