Terug naar de luchtmacht

‘Op een bruiloft werd ik gewezen op Bureau Bijzondere Instroom’

Tekst: Jopke Rozenberg-van Lisdonk | Foto’s: sergeant-majoor Barend Westerveld

“Ruim elf jaar heb ik met veel plezier aan Apaches gesleuteld. In die tijd draaide ik drie uitzendingen in Afghanistan en bracht drie werkbezoeken van een aantal weken aan Afghanistan en Irak om groot onderhoud op de helikopters uit te voeren. Ik kijk terug op een fantastische tijd. Toen de grootschalige bezuinigingen op Defensie kwamen, werd alles anders. Het groot onderhoud aan de Apaches, Chinooks en Cougars dat we op Vliegbasis Gilze-Rijen deden, verhuisde naar Woensdrecht. Dat is zeventig kilometer verderop. Voor veel collega’s was dat te ver weg; die besloten net als ik de dienst uit te gaan. Verhuizen wilden we als gezin met twee kinderen van twee en vier niet. Alleen al vanwege de wachttijden voor kinderdagopvang zou dat een uitdaging zijn. Een andere functie op Gilze-Rijen krijgen, was lastig door de defensiebrede inkrimping. Weggaan voelde vervelend, maar ook als enige juiste optie. Al snap ik tot op de dag van vandaag niet waarom het goedkoper was om het groot onderhoud te verhuizen naar Woensdrecht.”

Suf gebeld

“Eenmaal mijn CV op internet gezet, werd ik helemaal suf gebeld door recruiters en uitzendbureaus. Ik koos voor logistiekbedrijf Van der Vlist. Het bedrijf was al jaren partner van Defensie en vervoerde groot materieel als Defensie daar zelf geen capaciteit voor had. Ik werd er monteur op graafmachines en mocht vliegtuigsimulatoren afbreken en verhuizen. Daarna volgde nog twee andere werkgevers en opnieuw een functie bij Van der Vlist. Uiteindelijk ging ik voor vier jaar aan de slag bij de technische dienst van de Efteling. Mijn vrouw werkte er destijds ook. De techniek achter de attracties was heel interessant; ze werken allemaal anders. Toch voelde het niet als mijn bedrijf. Bovendien wilde ik op den duur liever fysiek minder zwaar werk doen; op een gegeven moment voel je toch je knieën.”

Militair zijn

“Ik begon weer uit te kijken naar ander werk. Ook Defensie kwam daarbij weer in beeld. Daar heb ik het eerder ruim elf jaar uitgehouden, dacht ik, dus er is daar toch iets dat ik interessanter vind dan bij andere werkgevers. Het is je vak uitoefenen én militair zijn, met daarbij uitzendingen en oefeningen. De afwisseling van ook eens ingezet worden voor ceremoniële taken of als opgeleide reservebewaker bij open dagen of bij logistieke verplaatsingen van Amerikaans materieel, zijn leuke ervaringen. Dat soort dingen buiten je eigen vakgebied doe je doorgaans niet bij een civiele werkgever. Bij Defensie kun je die vraag of oproep wél krijgen. En eigen initiatief daartoe tonen kan ook. Bij het bekijken van vacatures op de website ‘Werken bij Defensie’, bleek dat ik voor veel functies te oud was. Dat was teleurstellend. Tot ik door een oud-collega op een bruiloft werd gewezen op Bureau Bijzondere Instroom. Ik wist niet eens van het bestaan. Ik mailde ze met de vraag of ik met mijn leeftijd, ervaring en opleiding kon terugkomen. De reactie daarop was heel positief.”

Van vroeger

“In maart 2023 begon het traject met Bureau Bijzondere Instroom te lopen. Samen keken we naar de mogelijkheden en wensen. Terug de vliegtuigtechniek in was lastig, omdat mijn mbo-4 niet voldoende was. De militaire luchtvaarteisen waren aangescherpt. Ik zou veel tijd moeten investeren in opleidingen en dat wilde ik niet. Uiteindelijk kwamen we uit bij de afdeling Vliegveiligheidsuitrusting, kortweg VUT. Toch iets met techniek, maar dan heel anders. Ik werd uitgenodigd een dagje mee te kijken. De adjudant van de werkplaats kende ik nog van vroeger; hij was destijds plaatwerker. We zagen het beiden zitten en op 1 juli datzelfde jaar kon ik al starten. Ik stond er eigenlijk van te kijken hoe prettig en vlot het hele traject was gegaan. Ik ben goed geholpen; er werd echt moeite voor me gedaan. Dat gaf me een heel welkom gevoel. Het was een contrast met de manier waarop ik weg ben gegaan. Dat ging zonder boeh of bah.”

Op maat

“Inmiddels heb ik een half jaar vaktechnische opleiding achter de rug en ruim een jaar op verschillende specialisaties binnen de VUT meegelopen en -gewerkt. Het mooie is dat ik nog steeds met vliegtuigen en helikopters te maken heb en op het squadron bezig ben. In mijn vorige functie leerde ik lassen, frezen en draaien. Nu soldeer ik en werk ik weleens op een industriële naaimachine. We produceren bijvoorbeeld op maat gemaakte verduisteringsgordijnen voor de Apache, tassen of zittingen en rugleuningen van bankjes in de heli’s. Ook verstellen we dompelpakken op maat en repareren we knopen en ritsen. Standaard helmen van alle helikoptertypes maken we ook op maat voor vliegend personeel en incidentele meevliegers. Sinds maart werk ik bij de specialisatie flotation, waar we onder meer drijfvesten en reddingsboten onderhouden.”

“Met oud-collega’s pak ik de draad weer op alsof we gisteren nog hebben samengewerkt. Dat is zo bijzonder. En ook met collega’s die ik niet ken, sta ik snel te ouwehoeren. Dat is volgens mij typisch Defensie. De manier waarop we hier met elkaar omgaan en de humor die we onderling hebben is toch anders dan in de burgermaatschappij. Ik kan niet precies onder woorden brengen wat dat is. Maar hier voel ik me thuis.”