Tekst Jopke Rozenberg-van Lisdonk
Foto sergeant Jan Dijkstra
Wie zijn onze luchtmachtbazen? Wat houdt hen bezig, waar krijgen ze energie van en hoe vullen ze hun vrije tijd? In elk nummer stellen we één van hen aan u voor.
Wie: luitenant-kolonel Jeroen Rebergen (44)
Functie: commandant 711 luchtverkeersleidingssquadron
Sinds: december 2018
Thuisfront: echtgenote Emma, dochters Lotte (14), Tess (12), Maud (11) en zoon Finn (9)
Woonplaats: Amersfoort
“Met de problematiek van personeelstekorten, ligt onze hoogste prio nu bij het duurzaam herstellen van onze operationele dienstverlening. Door ziekte en onderbezetting kwam het regelmatig voor dat we het militaire, en op Eindhoven soms ook het commerciële, vliegprogramma niet konden ondersteunen. Daar hebben we de afgelopen tien jaar nooit in deze mate last van gehad. Inmiddels hebben we de bedrijfsvoering aangepast, waardoor we een beter geborgde inzet van luchtverkeersleiders hebben. Dat is gelukt door het stellen van prioriteiten, een strakkere planning en de medewerking van alle velden; ondanks dat een derde van de luchtverkeersleidingsfuncties vacant is. We leveren dan ook niet meer op elk uur van de dag op elk veld capaciteit. We stemmen dit zoveel mogelijk vroegtijdig af met het NASOC (National Air and Space Operations Center, red.) en de Integrale Plannings- en Coördinatie Centra van de velden.
Verder is het belangrijk dat we oog blijven houden voor de transitie waar we nu middenin zitten en de onzekerheden die daarbij komen kijken. Dat is best pittig voor het personeel. Maar ik merk dat de veerkracht en het geduld groot zijn. Waarschijnlijk gaan we in het derde kwartaal van 2023 over naar Luchtverkeersleiding Nederland (LVNL, red.) en wordt het personeel dat mee gaat naar die geïntegreerde organisatie burger. We hebben dan alleen nog een dienstverleningsovereenkomst met Defensie, maar zijn er geen onderdeel meer van.”
“Die zat ’m afgelopen half jaar vooral in het doorbreken van het denken dat vullingsproblematiek per definitie binnen je eigen squadron opgelost moet worden. Onder de directeur Operatien, commodore Traas, zijn we een integrale aanpak gestart. Samen met alle vliegbasiscommandanten, hoofden operatien van de vliegende squadrons en het NASOC zochten we naar een duurzame oplossing. Door beter vooruitplannen, zien we snel waar de schoen wringt. We kunnen het dan meestal tijdig oplossen. Vliegprogramma’s moeten daardoor soms iets verschuiven. Het is geven en nemen. Voor de belangrijkste inzetten houden we reserves achter de hand. Onvoorziene situaties kunnen we nu zonder paniek oplossen. Daarvoor hoeven we mensen niet meer terug te halen van hun verlof. Dit geeft veel rust onder ons personeel en ook op de vliegbases. De volgende uitdaging is het vullen van alle vacatures. Daar werken we momenteel hard aan.”
“Een aantal militaire tradities hebben we gewoon meegenomen naar LVNL. Zo heb ik onlangs nog een bronzen medaille en drie Jeneverkruizen uitgereikt aan een paar collega’s die dat in december gemist hebben. Alle militaire collega’s waren in blauw, ik had een speech voorbereid en de vlaggen stonden opgesteld. De burgercollega’s van LVNL vonden het bijzonder om mee te maken. Net als de kleine afscheidsceremonies bij het grote houten FLO (functioneel leeftijdsontslag, red.)-bord. Iedereen die met FLO gaat, krijgt daarop een messing plaatje met zijn naam en dienstperiode. Die onthullen we dan met een korte toespraak. Deze tradities zullen we na de officiële integratie in 2023 achter ons moeten laten. Vanaf dan is er niemand meer militair. Dat gaat denk ik wel pijn doen bij een aantal mensen, velen hebben toch een luchtmachthart. Maar het komt vast goed.”
“Op mijn gezin! En ook op hoe Emma en ik er samen voor ons gezin zijn ondanks onze drukke banen en studies. Dat doen we echt als een team. Zij is leerkracht op het primair onderwijs en werkt vier dagen per week. Daarnaast doet ze een opleiding tot schoolleider. Ik heb een fulltime baan, waarvoor ik in de avonduren vaak doorwerk. We zitten dus vaak samen aan de keukentafel nog te werken en leren. Dat is erg leuk. We steken wat op van elkaars inzichten en spiegelen regelmatig. Verder sport ik veel en doe ik een cursus Italiaans. En uiteraard helpen we samen de kinderen goed op weg qua school, maar ook door ze bijvoorbeeld te leren koken.”
“Ik ben juist onwijs bèta en had op de middelbare school veel interesse in exacte vakken zoals wiskunde B, natuurkunde en biologie. Met taal had ik helemaal niets. De taalvakken heb ik dan ook gelijk laten vallen toen het kon. Pas op mijn 22e, toen ik voor een half jaar in Engeland zat voor mijn luchtverkeersleidingsopleiding (geen militaire opleiding, red.), merkte ik dat het leren van een taal me eigenlijk heel makkelijk afging. Ook op vakanties in Frankrijk pikte ik de taal makkelijk op. Sinds een paar jaar kamperen we ’s zomers in Italië. Ik ben helemaal verliefd geworden op de taal en de emotie daarin. Zo wilde ik ook kunnen spreken. Inmiddels ben ik bijna klaar met het tweede cursusjaar en als ik wil kan ik er nog drie of vier jaar achteraan plakken!”
“Vooral buiten zijn. Kamperen – ik moet er niet aan denken om in een hotel of huisje te zitten – , fietsen, hardlopen… ook belafspraken doe ik zoveel mogelijk lopend buiten. Nu tijdens de coronapandemie mis ik de hardloopevenementen zoals de Dam tot Damloop heel erg. Ook pop- en rockconcerten zitten er nu niet in. We bezoeken er altijd een paar per jaar met een groep vrienden. Sommigen van hen ken ik nog van de middelbare school.”
“Lastig... Dat doet me denken aan een zin uit het liedje ‘Everybody’s Free (To Wear Sunscreen)’: ‘The most interesting people I know, didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives. Some of the most interesting 40 year olds I know, still don’t.’ In functie-introductiegesprekken vraag ik het ook vaak: wat wil je doen als je later groot bent? Die vraag stel ik ook aan 45-jarigen. Ook omdat ik het soms zelf oprecht niet weet. Ik heb het gevoel alsof ik nog maar net begonnen ben. Ik heb geen ultiem doel ofzo. Ik wil vooral blijven genieten, ontdekken, verwonderen. Nooit stilstaan, maar blijven leren.”
