Tekst Jopke Rozenberg-van Lisdonk
Foto sergeant Aaron Zwaal
Wie zijn onze luchtmachtbazen? Wat houdt hen bezig, waar krijgen ze energie van en hoe vullen ze hun vrije tijd? In elk nummer stellen we één van hen aan u voor.
Wie: majoor Nathalie ter Hedde (37)
Functie: commandant 940 Squadron Vliegbasis Eindhoven
Sinds: december 2019
Thuisfront: vriend Marc, kat TumTum
Woonplaats: Ulvenhout
“Ik zat op het vwo in een dorp in Overijssel en wist totaal niet wat ik daarna wilde doen. Tot ik op mijn 17e met mijn ouders de Luchtmachtdagen op Volkel bezocht. Ik zag de vliegshow en dacht direct: dat is vet! Dus schreef ik me in voor de vliegerkeuringen. Ik had er geen benul van dat er nog een hele wereld achter zat. Ik zakte, bleek totaal ongeschikt als vlieger. Maar al snel belden ze dat er nog veel meer mogelijk was binnen de luchtmacht.
Ondertussen zat ik in het examenjaar en bezocht ik open dagen van de KMA en de ALO (Academie voor Lichamelijke Opvoeding, red.); ik wilde in ieder geval iets actiefs. Uiteindelijk werd het 4 jaar KMA, het was puur de opleiding die trok: de studie, het sportieve karakter, het corps. Ze hadden plek voor logistiek officieren, maar eigenlijk had ik geen clou wat ik wilde gaan doen. Ik ben dus eigenlijk min of meer toevallig officier logistiek geworden.”
“Ik zit nu op mijn zesde logistieke functie en heb inmiddels alle operationele velden gezien. Dat wilde ik ook graag. Ik vind het leuk om elke 3 jaar een nieuwe uitdaging aan te gaan. Het eerste jaar ben je aan het ontdekken, het tweede jaar optimaal bezig en in het derde jaar ken je het eigenlijk wel en wordt het tijd voor iets nieuws. Behalve Leeuwarden, Volkel en Gilze-Rijen heb ik ook 2 functies gehad op het Logistiek Centrum Woensdrecht. Dan ben je de linking pin tussen de velden en de leveranciers, ook heel interessant.
Ik wilde ook heel graag een functie draaien als squadroncommandant. Ik hou van de dynamiek, het leidinggeven en werken met mensen. Met de reorganisatie op Eindhoven in het vooruitzicht, wilde ik juíst graag daarheen in plaats van naar Gilze-Rijen waar een soortgelijke functie vacant was. Het leek mij een ontzettende uitdaging om de bedrijfsvoering opnieuw en zo optimaal mogelijk in te richten. Daarbij vind ik het leuk dat het hier altijd voor ‘het echie’ is. Je bent hier dus echt relevant.”
“De reorganisatie binnen het squadron heeft de hoogste prio. Er komen functies en afdelingen bij, maar er gaan er ook weg. We moeten opletten dat er straks geen taken tussen wal en schip valt of dat er dingen dubbel belegd zijn. Hierover overleg ik wekelijks met de hoofden van de PVE’n (Productverantwoordelijke Eenheden, red.). We doen dit met zijn allen. Het omklapmoment staat officieel gepland in maart 2021, maar sommige zaken kunnen we al eerder doorvoeren. Zo is de CIS (Communicatie en Informatiesystemen, red.) per november al over naar 942 Squadron en volgt de PVE Logistiek in januari. Alle vacatures staan nu gepubliceerd en langzaam maar zeker wordt duidelijk hoe taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden belegd worden. Of het allemaal gaat werken zoals we bedacht hebben? Daar komen we maar op 1 manier achter: gewoon beginnen en ontdekken. Over een jaar gaan we evalueren.”
“De eerste keer was in 2012 naar Mazar-e-Sharif in Afghanistan. Ik ging individueel op uitzending als onderdeel van een ‘paarse’ eenheid. Mijn kamer deelde ik met een fysiotherapeute van de marine en mijn commandant was een landmachtmajoor. Bij het National Support Element was ik de verwerver in Afghanistan. Voor de opbouw van het kamp deed ik veel zaken met Afghaanse aannemers. Dat was voor hen wel even wennen: een Nederlandse vrouw; al waren de meesten vrij westers ingesteld. Het waren 3,5 leuke en leerzame maanden.
Mijn tweede uitzending was eind 2015 met helidetachement 7: met Apaches en Chinooks 3,5 maand naar Mali. Ik was daar de S4 Ground, dus verantwoordelijk voor de logistieke en brandweerondersteuning van de helikopteroperaties. We waren met zo’n 100 man, waarvan ik er nog niet veel kende. Ik was pas net bij het DHC geplaatst. Op de helft moest ik halsoverkop naar huis vanwege een vermoedelijke blindedarmontsteking. Ik lag aan het infuus en moest voor een echo per ambulance naar het Franse ziekenhuis van een naastgelegen kamp. Uiteindelijk ben ik gerepatrieerd. Eenmaal in het Centraal Militair Hospitaal bleek het een dikke darmontsteking te zijn. Na behandeling moest ik thuis uitzieken. Dat was even schakelen. Ik zat nog met mijn hoofd in de uitzending en Marc kortte zijn geplande vriendenweekend in. Gelukkig mocht ik mijn uitzending hervatten en vloog ik civiel, gepakt en gezakt met Sinterklaascadeautjes, terug naar Bamako.
Ik zou best nog een keer op uitzending willen. Het liefst met een detachement: samen uit, samen thuis. Volgend jaar gaan de C-130’s op missie, maar ik denk niet dat ik aan de beurt kom.”
“Dat is de reden waarom ik bij Defensie wil blijven. Collega’s zijn hier veel meer dan alleen collega’s. Je kijkt naar elkaar om, helpt elkaar, deelt lief en leed. Vooral op uitzending voel je dat. Je zit daar allemaal in hetzelfde schuitje en mist je familie. Ik zit weleens op LinkedIn te kijken, maar eigenlijk wil ik helemaal niet weg. Bij geen enkel ander bedrijf heerst dat kameraadschap zoals hier. Maarja, zeg nooit nooit.”
“Oh, ik weet niet of dit een geschikte vraag is voor mij. Ik ben de optimist zelve en zie eigenlijk altijd alles van de positieve kant. Maar als ik dan iets moet noemen: bepaalde regeltjes bij selectietrajecten. Ik wil gewoon de juiste persoon op de juiste plek, óók als diegene vanwege zijn vrijvaldatum officieel nog niet beschikbaar is of de juiste rang nog niet heeft om door te groeien.
Verder voelt het alsof Eindhoven het ondergeschoven kindje binnen de luchtmacht is. Overal komen nieuwe functies en gebouwen bij, jachtvliegtuigen en helikopters worden op grote schaal vervangen of gemoderniseerd en als je dan kijkt hoeveel aandacht en geld er naar luchttransport gaat… Wij zitten hier in oude gebouwen en werken met verouderd materieel dat snel defecten vertoont, zoals de vrachtscanners. Terwijl we als enige veld van 7 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds open zijn, vaak ook in het weekend, en altijd bezig zijn met echte operaties. Slechts 25% van alle vliegtuigen die het 940 Squadron afhandelt, is van onze eigen vloot. De rest betreft allemaal externe, vaak buitenlandse, toestellen. Velen hebben daar geen idee van.”
“Dan zou er 40 uur in een dag zitten, anders kan ik niet alles doen wat ik wil doen. Behalve mijn werk, vind ik ook een heleboel andere dingen heel leuk: reizen, hardlopen, wielrennen, pilates, tuinieren, met vrienden eten en leuke dingen doen, familie bezoeken, fotograferen… Tot een half jaar geleden was ik 1 avond per week ook nog taalcoach voor vluchtelingen, maar dat werd me een beetje teveel. Net als de tennisclub; ik was alle mooie zondagen in het voorjaar druk met competities.
Wel zet ik me sinds deze zomer in voor diverse goede doelen. Dat doe ik samen met andere lokale ondernemende vrouwen tot 45 jaar in de zogenoemde ‘Ladies Circle’. Heel gezellig en leerzaam om ook ambitieuze vrouwen buiten mijn vriendinnengroepen en Defensie te ontmoeten.
Weet je, ik vind gewoon heel veel leuk en wil veel doen. En dan heb ik ook mijn 8 uur slaap per dag nog nodig. Daar baal ik dan soms zo van, hahaha.”
“De hele wereld zien. In de woonkamer hangt een grote wereldkaart, in een kwart van de landen zit een vlaggetje: daar zijn we al geweest. De andere landen willen we allemaal nog zien. We gaan dan ook nooit 2 keer op vakantie naar dezelfde plek, liever ook niet naar hetzelfde land of het moet een heel ander gebied zijn.
Eigenlijk willen we graag nog samen op wereldreis. We hebben ons lang aan de organisatie gegeven, dus misschien wordt het eens tijd om voor onszelf te kiezen. Nu – tijdens onze drukke banen – verlof en geld sparen, plannen maken en dan in 2022 een wereldticket kopen en er een paar maanden tussenuit. Die plannen hebben we alleen op het werk nog niet besproken… nou, dat lezen ze dan hier!”
