Dit artikel hoort bij: de Vliegende Hollander 12 | 2018
Zij aan zij de woestijn in
Samenwerken met landmacht must voor transitie 336
Hand in hand, collectief, joint, geef het een naam. In het Amerikaanse Yuma is er in ieder geval een duidelijk hoofddoel: met zijn állen oefening ‘Desert Bull 2018’ tot een goed einde brengen. Samen met ‘groene’ landmachtcollega’s oefent het 336 Squadron uit Eindhoven 3 weken lang in meerdere waves per dag onder andere cargodrops, paradrops en low level-vluchten. Bijzonder: nooit eerder werden de agenda’s van het héle squadron geblokt voor een dergelijke oefening.
Het is een drukte van belang in de hangaar op het Marine Corps Air Station Yuma. Met letterlijk militaire precisie wordt de volgende vlucht van de dag voorbereid. Binnen nu en een paar uur zal er met een van de 2 meegebrachte C-130’s op grote hoogte een handjevol KCT’ers van de Defensie Paraschool en een aantal vrachtladingen in de woestijn worden gedropt. En daar gaat best wat werk aan vooraf.
Samenspel
De bevoorradingscompagnie (Bevo) van 11 Luchtmobiele Brigade is ijverig in de weer met het ‘preppen’ van de vracht. Bepakken, afwegen, knopen, insnoeren. Alles om ervoor te zorgen dat loadmaster Belinda straks met de kant-en-klare pakketten in de weer kan. Tegelijkertijd legt de afdeling Vliegveiligheidsuitrusting de laatste hand aan het passend maken van zuurstofmaskers voor de springers, worden in het geïmproviseerde kantoor van de afdeling Communicatie- en Informatiesystemen (CIS) alle verbindingen nog een laatste keer getest en zijn de Pathfinders van 11 Luchtmobiele Brigade enkele tientallen kilometers verderop de ‘drop zone’ aan het uitzetten. Alles om deze éne vlucht tot een goed einde te brengen.
Helden achter de schermen
Sergeant-majoor Belinda, senior Loadmaster
“Wij dragen zorg voor de ‘weight and balance’ van het vliegtuig tijdens start, landing en de vlucht zelf. We starten bijvoorbeeld met een bepaald gewicht, maar 20 minuten later gooi ik een deel van de para’s eruit. Dan verandert het zwaartepunt. Ik moet incalculeren of dat veilig is om te doen. Zo ja, dan pas wordt het plan uitgevoerd. Deze weken is mijn taak het afwerpen van de parachutisten en military free fall.
Een oefening als ‘Desert Bull’ is onwijs belangrijk voor ons om de hele club inzetbaar te houden. Er wordt veel van ons gevraagd. Alle disciplines moet je trainen en dat kost tijd. Nu kunnen we in 3 weken de volledige 336 flightcrew weer current hebben voor inzet volgend jaar en zorgen voor een continue kwaliteit in wat wij leveren aan onze ‘klanten’.”
Georganiseerde chaos
Detachementscommandant luitenant-kolonel Jorrit de Gruijter bekijkt het schouwspel vanaf de lange balustrade boven in de hangaar. Armen over elkaar, brede glimlach op het gezicht. “Ja, ik ben hartstikke tevreden. Kijk nou, wat een geoliede machine. Da’s toch mooi!?”
Dit, deze georganiseerde chaos, de mix van groen en luchtmachtblauw: hier heeft hij van gedroomd. Een ‘luchtmachter met een groen hart’ noemt de overste zichzelf. Als voormalig Apache-vlieger weet hij als geen ander wat er bij het samenspel tussen grond en lucht komt kijken. Toen hij 2 jaar geleden werd aangesteld als commandant van 336 had hij dan ook een duidelijk doel voor ogen: zijn squadron tactisch door ontwikkelen.
Wat is en wie zijn er allemaal nodig om een oefening als Desert Bull mogelijk te maken? Bekijk het in deze video.
Transitie
“We zijn in transitie van de logistieke taak, die we tot een jaar of 5 geleden primair deden, naar een joint operationeel concept. In samenwerking met het CLAS leggen we ons meer toe op onze tactische taken, waaronder het uitvoeren van airdrops. Denk aan het droppen van goederen, HAHO- en HALO-vluchten; het ‘hoog eruit’ en respectievelijk hoog of laag openen van het valscherm. Daarop moet je natuurlijk trainen. Met elkaar.”
Het idee voor een dergelijke langdurige, gezamenlijke training leefde al langer bij De Gruijter, maar echt stappen zetten lukte niet. “Het is vaak voorgekomen dat oefeningen moesten worden verschoven door operationele inzet. Nu is het hele squadron vrij gepland van andere opdrachten. Andere eenheden van het European Air Transport Command, het internationale commandocentrum, nemen in Eindhoven de honneurs waar. Dus wij kunnen hier echt góed aan de slag.”
Helden achter de schermen
Korporaal 1 Devin, Pathfinder 11 Luchtmobiele Brigade
“Je moet ons zien als een verkenningseenheid, maar dan gespecialiseerd in grond- en luchtsamenwerking. Wij ondersteunen het 336 Squadron deze weken in alle oefendoelstellingen. Voor een dropping of landing gaan wij vooruit en verzamelen zoveel mogelijk gegevens over het gebied. Denk aan terrein, vijandelijke dreiging et cetera. Dit rapport is bepalend voor het verloop van de actie.
In tactische settings worden wij 9 van de 10 keer met een vrije val ingezet. Ook tijdens deze oefening springen we regelmatig. Voor onze band met zowel 336 als alle andere betrokken eenheden is zo’n oefening top. We kennen elkaar en het wederzijdse vertrouwen is er al, maar nu kun je met een grote club alles goed finetunen en afstemmen. Samen komen we tot een mooi, compleet plaatje.”
Yuma
Het klinkt best logisch: zonder Pathfinders op de grond kan er geen vracht worden gedropt, zonder voorbereiding van 11 Bevo ís er überhaupt geen vracht, zonder kennis van de loadmasters kan de kist niet juist worden beladen und so weiter… Er moet worden samengewerkt, zo veel is duidelijk. En eerlijk: geen betere plek dan hier, in Yuma.
Even een rondje maken over de range? Onmogelijk. Het vlakke oefenterrein van 90 bij 60 kilometer steek je niet zomaar even over. Het is het soort terrein waar je liever niet verdwaalt. Grote stukken met… helemaal niks. Niet erg idyllisch, wél praktisch.
Ideaal
“Het heeft best wat moeite gekost om dit allemaal voor elkaar te krijgen”, geeft majoor Jeff, projectofficier van oefening ‘Desert Bull’, aan. “Maar een terrein als dit, in Yuma, is echt perfect. Los van het feit dat het oefenterrein zo’n beetje een derde van Nederland beslaat, kunnen we hier ook zonder overlast te veroorzaken al onze skills and drills oefenen. En door de weersomstandigheden is er een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat je altijd kunt vliegen. Ideaal.”
Helden achter de schermen
Sergeant Michel, Vliegtuigonderhoud Algemeen
“Wij zorgen ervoor dat de C-130’s weer gereed staan voor de volgende vlucht en lossen eventuele klachten op. Dagelijks lopen wij voor en na iedere vlucht de kist na. Dat is een vrij visuele controle waarbij we letten op bijvoorbeeld de staat van de banden, eventuele lekkages, de bekabeling, de drukmetertjes van de brandblussers, noem maar op. Eens per week krijgt het vliegtuig een soort ‘supercontrole’. Hiervoor heb je doorgaans meer tijd. Dan kijken we echt de wielbakken in, meten we de remmen op, oliën we onderdelen en maken alles schoon. En naast het onderhoud zorgen we er tijdens deze oefening ook voor dat in de hangaar alles loopt en er netjes uitziet. Tja, al met al zijn we eigenlijk de hele dag wel lekker bezig!”
Ondersteuning
Boven alles niets dan lof van de 2 mannen over de medewerking van de Amerikanen. Zij nemen weliswaar niet actief deel aan de oefening, maar zorgen voor alle benodigde ondersteuning. Denk aan het beschikbaar stellen van legeringsgebouwen voor alle 160 man, een complete hangaar, oefenruimte en overige faciliteiten. Alles om oefening Desert Bull zo smooth mogelijk te laten verlopen. En je kunt gerust zeggen: dat is gelukt.
Combat Ready
Ja, er was wat kleine tegenslag. Een van de 2 transporttoestellen lag er vanwege technische mankementen even uit waardoor het programma moest worden bijgesteld. Maar dat mag voor De Gruijter de pret absoluut niet drukken. “Juist door de soepele samenwerking was ook die uitdaging snel getackeld.”
Al met al kijkt de detco terug op een paar geslaagde weken. “De oefening voor volgend jaar staat al gepland. Mijn doelen: integratie en het behalen van onze trainingsgoals zijn afgevinkt. Dit combat ready-niveau moeten we vasthouden. Met z’n allen.”
Helden achter de schermen
Sergeant 1 Joël, specialist Vliegveiligheidsuitrusting
“Samen met mijn collega’s zorg ik voor alles wat de bemanning nodig om een vlucht veilig te kunnen uitvoeren. Vlieghelmen, survivalvesten, zuurstofmaskers en Night Vision Goggles. Voor iedere vlucht wordt alles afgepast en na de vlucht weer ingeleverd. Aan ons de taak om vervolgens alle zaken opnieuw te controleren. Hetzelfde geldt voor de noodzuurstofmaskers aan boord. Ook deze inspecteren wij regelmatig. Eigenlijk zijn onze werkzaamheden hier tijdens de oefening hetzelfde als thuis in Eindhoven, al is het hier met 2 toestellen en 3 waves per dag extra aanpoten.
Maar als ik uiteindelijk aan de crewmembers vraag of er nog bijzonderheden waren en het antwoord is ‘nee’, dan ga ik weer met een lach terug naar mijn kamer.”
Tekst: ritmeester Charlotte Snel
Foto’s: korporaal Jasper Verolme
Video en montage: adjudant Arnoud Schoor
