Dit artikel hoort bij: de Vliegende Hollander 09 | 2018
De echte helden
Op bivak zoals pa of ma
Van kinderen waarvan een ouder op uitzending is, wordt behoorlijk wat gevraagd. Maar zonder steun van het thuisfront geen missie, weet de defensieorganisatie maar al te goed. Daarom worden ruim 100 kinderen van militairen in het zonnetje gezet tijdens het jaarlijkse ‘jeugdbivak’. Dat is niet alleen een bedankje, maar ook een kijkje in het werk van hun militaire ouder. Want een heel weekend in de pas lopen, hoe lastig kan dat nu zijn?
‘Wij willen onze waardering uitspreken en de kids een gaaf weekend bezorgen’
In 10 groene boogtenten maken de kinderen hun veldbedjes voor de avond alvast op. In tent 3 schuift Yasmin (10) haar loodzware camouflagetas onder haar bedje. “Van mama geleend. Die is nu thuis dus zij heeft ‘m niet nodig. Papa is 3 maanden in Litouwen. Ik mis ‘m een beetje; eigenlijk ben ik het wel gewend. Wat hij daar doet, weet ik niet precies, maar het is wel heel stoer.”
Stoer inderdaad, maar niet zo stoer als wat hun thuisfront ondertussen doet, vindt adjudant John Hamstra van het Evenementenbureau CLSK. Samen met de Defensie Organisatie Thuisfront organiseerde hij dit jaar het jeugdbivak voor kinderen tussen 8 en 15 jaar oud, van militairen van de landmacht, luchtmacht, marine, marechaussee en politie. Maandenlang bestaat het contact uit videobellen, appjes en overzee gestuurde tekeningen of brieven. “Een partner moet het maandenlang alleen rooien. Een kind moet 1 van zijn ouders missen. Ga er maar aan staan. Wij willen onze waardering uitspreken en de kids een gaaf weekend bezorgen.”
‘Tijdens het volgende onderdeel, exercitie, hebben ze het lastiger’
‘Word maar lekker boos’
‘Hé, die rugtas heeft mijn vader ook!’, roept een meisje vol verwondering naar 1 van haar kaderleden met een camel-kleurig exemplaar op zijn rug. En warempel, er lopen nog 2 kerels met die tas voorbij. Het is een feest van herkenning op de Oranjekazerne in Schaarsbergen. Net als hun vader of moeder allemaal in zo’n stoer pak. En dit weekend laten ze hen zien wat hun vader of moeder nu eigenlijk doet als die thuis de voordeur achter zich dichttrekt in dat uniform.
Een belangrijk onderdeel van de militaire basisvaardigheden is militaire zelfverdediging. Wesley (7) kan niet wachten om te laten zien wat hij al heeft geleerd op judoles. Hij geeft een paar ferme trappen tegen het stootkussen. "Heel goed, word maar lekker boos!", moedigt de sportsergeant de kinderen aan. Tijdens het volgende onderdeel, exercitie, hebben ze het lastiger. Strak in de houding de bevelen van de groepscommandant opvolgen, vereist opperste concentratie. ‘LINKS….OM! RECHTS….OM! Wesley kijkt dromerig naar de boomtoppen. Al gauw staan alle gezichtjes een andere kant op.
‘Het allermeest mis ik zijn stem – misschien is hij er pas volgend jaar, dat weten we niet zeker’
Saai
Vergeleken met levens redden tijdens zelfhulp- en kameradenhulp (ZHKH), schieten in de kleinkalibersimulator en militaire zelfverdediging, is exercitie misschien ook wat saai als je pas 7 jaar bent. Wesley: “Mijn vader is er denk ik wel goed in. Hij is nu in Bamako. Ik kan Mali aanwijzen op de kaart, het is vierkant. Het allermeest mis ik zijn stem. We appen veel, videobellen kan niet zo vaak. Hij is waarschijnlijk vlak voor kerst thuis. Dan neem ik hem mee tijdens het kerstontbijt op school. Maar misschien is hij er pas volgend jaar. Dat weten we niet zeker.”
‘Op de grond, in de voorligsteun, nu!’
Softe luchtmachters
Tijdens het ochtendgloren hebben de kinderen moeite om uit hun warme slaapzakken te kruipen, maar het is tijd voor appl. “We hebben het heel koud gehad vannacht”, vertelt Luca (10). Maar vast niet zo koud als zijn vader in Litouwen. Luca moest 6 maanden zijn befaamde tosti’s missen. “Ik kon 1 keer per week met ‘m bellen. We waren heel blij toen hij eindelijk terug was.” Voor de tent van Luca staat iedereen netjes in de houding, maar 2 pelotonsgenoten missen. Die zijn verderop aan het spelen tussen de bomen. ‘Op de grond, in de voorligsteun, nu!’, roept de groepscommandant als ze komen aanrennen. Gelukkig zijn hun pelotonsgenoten zo collegiaal om zich ook op te drukken. Met het groepsgevoel zit het wel goed. “Wie dacht dat het er soft aan toe ging bij de luchtmacht, moet misschien weer eens op bivak”, grapt adjudant Hamstra.
‘Deze kinderen begrijpen het gemis beter dan leeftijdsgenoten uit hun klas’
Steun aan elkaar
De Defensie Organisatie Thuisfront (DOT) organiseert ook de evenementen Missie Max en We@home. “De jeugdbivak is het 3e grote evenement ten behoeve van het thuisfront, vertelt Carlijn Vis van de DOT. “Net als bij de andere gelegenheden krijgen we dit weekend veel hulp van veel collega’s en vrijwilligers.”
‘Deze kinderen draaien hun eigen missie’, staat er achterop de shirtjes van de 100 bivakkerende kids. “Ze zitten in hetzelfde schuitje”, besluit Vis. “Volgens mij praten ze er niet veel over; er wordt vooral plezier gemaakt. Toch hebben ze steun aan elkaar. Deze kinderen begrijpen het gemis beter dan leeftijdsgenoten uit hun klas.”
Tekst: ritmeester Djenna Perreijn
Foto’s: sergeant Sjoerd Hilckmann
