Nog altijd in Afghanistan

Luchtmachters actief bij Resolute Support

De NAVO-missie Resolute Support in Afghanistan is relatief onbekend. ‘Zitten we daar dan nog?’, is een vraag die Nederlandse militairen in het Centraal-Aziatische land nog wel eens krijgen. Circa 100 Nederlandse militairen maken deel uit van de missie, die draait om het trainen, adviseren en assisteren (TAA) van de Afghaanse veiligheidsdiensten. Op Camp Marmal in de noordelijke stad Mazar-e-Sharif zetten ook enkele luchtmachters zich actief in voor een veiliger Afghanistan.

Eerste luitenant Maureen, shift officer PECC

“Ik werk in de Patient Evacuation Coordination Cell (PECC). Samen met mijn collega's zorg ik voor al het patiëntentransport in ons inzetgebied. Wij monitoren 24/7 alle bewegingen van Resolute Support-militairen buiten Camp Marmal en reageren zo snel mogelijk bij incidenten. Kort na mijn aankomst vond er een aanslag plaats op een nabijgelegen kamp, Camp Shaheen. Half juni schoot een Afghaanse militair daar enkele mensen neer. Met het team hier hebben wij de medische evacuatie van de gewonde militairen geregeld. Het bleek om 7 Amerikanen te gaan. Vanwege onze beperkte helicapaciteit hebben wij via Kabul (RS HQ) een verzoek gedaan voor helikopters voor de medische evacuatie. In Black Hawks zijn de gewonden naar het vliegveld in Mazar-e-Sharif gebracht, waarna zij met gepantserde ambulances naar onze kliniek zijn vervoerd. Toen ze eenmaal in de kliniek waren, zat ons werk erop. De aanslag was de eerste en tot nu toe enige heftige gebeurtenis die ik heb meegemaakt. Sindsdien is het wachten op patiënten. Ik zit hier nu 3 maanden en het is rustig; gelukkig maar natuurlijk. Via onze dagelijkse updates van de Joint Operation Cell (JOC) weten we dat het tamelijk onrustig is in de regio, maar bij die gevechten zijn geen militairen van ons betrokken.” 

Kapitein Simone, fysiotherapeut

“Mijn patiënten zijn vooral NAVO-militairen uit verschillende landen: onder anderen Nederlanders, Duitsers, Belgen en Zweden. Mijn taak is hen inzetbaar houden; soms kan er zelfs een 'repat' worden voorkomen. De fysieke klachten van de patiënten zijn over het algemeen goed te behandelen en de gemiddelde behandelperiode is kort. De meeste mensen zijn zeer gemotiveerd en zetten zich actief in voor herstel. Daar word je als fysiotherapeut blij van! Ik krijg vooral mensen met nek-, schouder- en rugklachten, vermoedelijk door hun scherfvest. Of doordat ze langdurig achter de pc zitten; mogelijk is hier minder aandacht voor de juiste werkhouding. Ook behandel ik mensen met sportgerelateerde klachten. Hier gaan mensen soms fanatieker sporten dan thuis, waardoor ze overbelastingsklachten krijgen.

Ik heb tot nu toe 1 Afghaanse patiënt gehad, die op krukken moest leren lopen. Hij had een enkeloperatie achter de rug na een aanslag op Camp Shaheen bij Mazar-e-Sharif. Verder werden we laatst 's nachts opgeroepen voor een Masscall. Ik moet in zulke situaties een medisch logboek bijhouden in de shockroom. Uiteindelijk is er niemand gekomen. Er was een schietpartij op het vliegveld van Mazar-e-Sharif, met uitsluitend Afghaanse gewonden. Zij zijn naar een civiel ziekenhuis gebracht.”

Majoor Angela, genderadvisor van de Duitse brigadegeneraal André Bodemann

“Ik doe mijn uiterste best om gelijke rechten en kansen voor vrouwen te creëren binnen de Afghaanse veiligheidsdiensten. Opkomen voor vrouwenrechten betekent knokken: het thema staat niet bovenaan de agenda in een land waar oorlog en armoe heerst. Toch is het gelukt om vrouwen te werven voor de politie en het leger. Voor ondersteunende functies welteverstaan, want vrouwen mogen niet naar het front. De vrouwen hebben het geld hard nodig voor hun gezin en de veiligheidsdiensten kunnen alle ‘mankracht’ gebruiken; veel mensen sneuvelen in de strijd tegen opstandelingen en criminele organisaties. Mijn agenda puilt uit om het vrouwenthema aan te kaarten. Ik leg geregeld werkbezoeken af in de omgeving onder bescherming van een Force Protection-peloton. Dan praat ik bijvoorbeeld met gendervertegenwoordigers van de politie en het leger over betere arbeidsomstandigheden voor politie- en legervrouwen. Zij hebben aparte ruimtes nodig om zich om te kleden, te bidden en te rusten. Ook maak ik me hard voor sport- en computerlessen voor vrouwen en zet ik me in voor het vervoer van een groepje vrouwen dat in een ziekenhuis werkt. Ze mogen namelijk niet zelf rijden. Er is nog een lange weg te gaan tot er sprake is van gelijkheid, maar het werk is broodnodig en daarom is stoppen geen optie.”

Tekst: ritmeester Henny de Boer​
Foto’s: korporaal Jasper Verolme​