Natte neuzen en kwispelstaarten

Vliegbasis Woensdrecht toneel hondenbiatlon

Rex, Tango, Fedor en 2 Rocky’s. Zomaar een aantal viervoeters die samen met hun begeleider streden om het goud tijdens de 24ste internationale hondenbiatlon op Vliegbasis Woensdrecht. 111 teams uit 6 landen bedwongen het 11 kilometer lange parcours. Onderweg kwamen ze 21 loodzware obstakels tegen.

Aan de oever van een vennetje duikt sergeant-majoor Jan Willem Jonk uit de bosjes. Zijn hond Rex snelt voor hem uit. Een niet al te gracieuze snoekduik volgt wanneer Rex zijn begeleider de laatste 2 meter het water in sleurt. De viervoeter houdt de snelheid er in: “goed zo jongen.” Samen zwemmen ze naar de overkant en zetten hun route voort.

Het parcours is divers. Moet de baas zijn hond een kleine 20 meter dragen, verderop bedwingen de teams hindernissen als muurtjes, auto’s en autobanden. Een schietproef, waarbij iedere misser een extra rondje lopen kost, wordt gevolgd door een aantal meters ploeteren door een modderig geultje.

Jan Willem begon zijn carrière bij de hondensectie van de Koninklijke Militaire School Luchtmacht op vliegbasis Woensdrecht, waar alle speur- en bewakingshonden voor de krijgsmacht worden opgeleid. “Ik heb mijn hele leven honden thuis gehad. Toen ik voor de dienstplicht opkwam, wist ik niet eens dat Defensie honden had. Tot ik ze op Vliegbasis Volkel in de bewaking zag lopen. Zo’n baan wilde ik ook. Ik solliciteerde en nu werk ik hier al 30 jaar.”

Alles voor hem over

Speurhonden begeleiden, vindt Jan Willem een vak apart. “Je kunt niet zomaar een weekje met een hond oefenen en daarna het veld in gaan. Je moet elkaar voor 100 procent kunnen vertrouwen. Ik heb alles voor hem over, hij ook voor mij. Rex verblijft op de basis, maar de verzorging doe ik zo veel mogelijk zelf. Op vrije dagen nemen collega’s het over. Maar als ze me ‘s nachts wakker bellen, ben ik er.”

Om de samenwerking zo hecht mogelijk te maken, moeten de karakters van hond en baas bij elkaar passen. Zo ook bij dit team. “Hij is best wel een alfamannetje en echt stronteigenwijs. Maar haal ik hem uit zijn hok, dan begint hij gelijk te springen en te kwispelen. We zijn heel erg op elkaar gesteld en ingespeeld. Als Rex 1 keer raar met zijn oor tipt, weet ik precies wat het betekent.”

Dagelijkse praktijk

Rex en Jan Willem worden vooral ingezet voor de binnenlandse veiligheid. Zoals voor de NSS en de Cybertop in Den Haag. “Mijn vorige hond is met pensioen. Met hem ben ik in Afghanistan geweest. Hier doorzochten we van alles op explosieven. Lag een doel aan de andere kant van een rivier, dan gingen we gewoon door het water. Wat dat betreft lijkt dit parcours op wat er in de dagelijkse praktijk op je af komt.”

Op de achtergrond klinkt een schreeuw. “Tarak, los!” Als korporaal Charmaine van der Linde na de bijtoefening gesloopt de finish passeert, neemt Jan Willem hond Tarak direct over. Leunend tegen een boom komt Charmaine puffend en steunend op adem. En Tarak? Die krijgt 3 stevige kloppen op de schouder. “Jij bent de beste.”

Gepokt en gemazeld

Het team Charmaine en Tarak kent elkaar pas 3 jaar, maar heeft met 4 biatlons en 2 medailles flink wat ervaring. Hoe het ze vandaag vergaat? “Die bossen, daar kwam geen eind aan. Ik ben nog nooit zo kapot geweest.” Het duo is de afgelopen jaren naar Afghanistan en Mali geweest. “Daar bewaakten we F-16’s, Apaches of belangrijke gebouwen. Op patrouille ben ik als klein blond meisje natuurlijk niet zo intimiderend. Maar als ze hem zien, denken ze wel 2 keer voordat ze iets flikken.”

De korporaal noemt de hondenbiatlon “een training met fun”. Maar wel een heel belangrijke. Doordat je samen dingen doet, raak je steeds beter op elkaar ingespeeld.” Charmaines stem slaat over. “Hij is mijn wapen, maar ook mijn maatje. Als er iets met hem zou gebeuren, ga ik door met mijn werk. Maar wel met tranen in mijn ogen.”

Tekst: Patrick Regan 
Foto’s: Herman Zonderland