De rechercheurs werken anoniem. Zelfs hun partners en families weten vaak niet meteen waar ze uithangen. “Mijn ouders vroegen weleens: ‘waar ga je naartoe?’ Dan zei ik altijd: hou het nieuws maar in de gaten. Als het bekend is, komt het toch wel op het nieuws”, zo vertelt Joyce. “Mijn partner weet vaak wel als een zaak in het nieuws is dat het ons werk is. ‘Dit is toch van jullie’, zegt hij dan.”
“Er komt veel op het thuisfront aan”, zo vervolgt Mo. “Soms zijn collega’s 3 weken weg, terwijl ze eigenlijk maar 10 dagen zouden gaan. Maar er is wel een bepaalde mate van trots bij het team. Er zijn bijvoorbeeld viaducten naar die 2 jongens van Mali genoemd. Dat is toch ons onderzoek geweest. Niemand weet precies wat we doen. Maar als we het nieuws zien, dan denken we wel: daar zijn wij geweest.”
