Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? In deze rubriek vertellen collega’s over een bijzonder moment tijdens de dienst. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Op zaterdagmorgen 22 mei kwam er rond 11 uur een telefonische melding binnen bij de hulpdiensten op Sint Eustatius over een in de problemen geraakte hiker. De melder was een wandelaarster die samen met enkele vrienden aan het hiken was op het Caribische eiland, in Quill & Boven Nationaal Park. Ze vertelde dat ze bij Jenkins Baai waren en dat iemand van hun groep onwel was geworden. Er werd meteen groot ingezet: diverse medewerkers van de politie, de Koninklijke Marechaussee, de brandweer en de ambulance werden geïnstrueerd om de hiker zo snel mogelijk te vinden. Onder hen was medewerker flexpool wachtmeester-1 Maarten. Er was haast geboden, maar de exacte locatie was onduidelijk.
Hoe hebben jullie haar gevonden?
“Vanwege het zeer ruige terrein in het nationale park is besloten om 4x4-jeeps en quads in te zetten bij de zoektocht. Ik ben samen met een agent achter de ambulance aangereden, maar we konden op een gegeven moment niet verder rijden vanwege de onbegaanbare ondergrond. We zijn vervolgens te voet verschillende kanten opgegaan om onze kansen te spreiden. Ik ben redelijk bekend in dit gebied, omdat ik er regelmatig ga hiken. Ik heb enkele wandelpaden afgestruind en ik heb ook samen met een arts over het strand gelopen om te kijken of we haar vanaf de kust konden zien.”
Hoe lang duurde het om haar te vinden?
“Pas na zo’n 1,5 uur zoeken zag ik iemand zwaaien vanaf de rotsen. Maar hoe moest ik daar komen vanaf het strand? Nabijgelegen vissers schoten te hulp. Ik heb mijn koppel afgegeven aan een lokale politiecollega en ben naar een van die boten gezwommen om me naar de volgende baai te laten brengen. Het werd al snel duidelijk dat de hooggelegen locatie op de rots ook onbereikbaar was vanaf dat strand. De hikers bleken overigens niet bij de Jenkins Baai te zitten, maar aan de andere kant van het park, nabij de Natural pools in Fontaan Baai.
Omdat er geen paden naar de plek van het slachtoffer liepen en het zeer moeilijk begaanbaar gebied betreft, is een helikopter met arts aangevraagd. Ondertussen wilde ik niet wachten en niets doen, dus ik ging samen met de parkopzichter toch proberen te voet bij het slachtoffer te komen. Het was best een risicovolle zoektocht langs gevaarlijke kliffen. Heel voorzichtig zochten we onze eigen weg. Uiteindelijk hebben we er nog bijna 2 uur over gedaan om het slachtoffer te bereiken.”
“Daar aangekomen, was de vrouw niet meer bij kennis. Ze ademde gelukkig wel en had een zwakke pols. Haar vrienden vertelden dat ze last van astma had. Ze zeiden dat het slachtoffer kort voordat ze in elkaar was gezakt nog had gezegd dat ze zich zwak voelde. De vriendengroep was behoorlijk in paniek. Ze dachten dat de vrouw een hartstilstand had gehad en hadden haar geprobeerd te reanimeren. Of dat ook daadwerkelijk zo was, was achteraf lastig vast te stellen. Om haar tegen de hete zon te beschermen, hadden ze haar onder een boom gelegd.”
Hoe hebben jullie haar geholpen?
“Kort nadat ik samen met de parkopzichter ter plaatse was gekomen, is een visser met een zuurstoffles naar de kant gezwommen. Die heb ik bij de waterrand overgenomen en ben ermee terug naar het slachtoffer geklommen. Een inmiddels aanwezige ambulancemedewerker heeft de zuurstof toegediend. Op dat moment kwamen er meer hulpverleners op de plek aan, onder wie collega wachtmeester Bram. Die was op zijn vrije dag komen helpen toen hij in het dorp van de reddingsoperatie hoorde.”
Moesten jullie nog lang op de heli wachten?
“Niet veel later landde de helikopter met daarin de arts op een vlakke plek ongeveer 15 minuten lopen van het slachtoffer. Ik ben naar de heli gelopen en heb de arts over de steile helling naar de patiënt begeleid. De arts heeft een infuus toegediend aan de zwaar uitgedroogde patiënt, maar ze bleef buiten bewustzijn.”
“Even later kwam de heli opnieuw aangevlogen, ditmaal met 3 leden van de brandweer en een brancard. Ook hen heb ik naar het slachtoffer geleid. Vervolgens hebben we de vrouw op de brancard gelegd en hebben we een harnas aangedaan om de brancard te zekeren. Het was behoorlijk pittig om het slachtoffer over de steile berghelling naar de wachtende heli te tillen. Onderweg hebben we veel pauzes genomen om op krachten te komen.”
Hoe is het afgelopen?
“Het slachtoffer is in de helikopter naar het ziekenhuis overgebracht. Daar is ze behandeld voor uitdroging en een hitteberoerte. Na een aantal dagen in het ziekenhuis is de vrouw gelukkig volledig hersteld.
Na de reddingsoperatie hebben de politiechef en de brandweercommandant hun dankbaarheid uitgesproken aan iedereen die aan de operatie had deelgenomen. De politiechef heeft mij en Bram nog afzonderlijk bedankt voor onze bovengemiddelde inzet.
Het is achteraf mooi om vast te stellen dat veel mensen een bijdrage hebben geleverd aan de reddingsactie. Met zijn allen hebben we de klus geklaard.
Enkele dagen later kwam ik een van de vriendinnen van het slachtoffer tegen. Ze barstte in huilen uit toen ze me zag en heeft me wel 100 keer bedankt. Eén ding wist ze zeker: ‘Zonder jullie was het heel anders afgelopen’.”
Ben of ken jij een collega die iets bijzonders heeft meegemaakt tijdens de dienst? Een moment waarbij ‘het erop aankwam’? Laat het ons weten via kmarmagazine@mindef.nl.
