Wachtmeester op weg naar Invictus Games
Wachtmeester-1 Wouter Bakker trekt op de bank in Leiden de experimentele brace aan die zijn linkerbeen ondersteunt na het dienstongeval met de motor, nu dik 2,5 jaar geleden. Enkel verbrijzeld, maar toekomst niet kapot. Volgende maand, van 20 tot 27 oktober, vertegenwoordigt de 37-jarige wachtmeester ons land tijdens de 4e editie van de Invictus Games in Sydney. Hij komt uit op de onderdelen wielrennen, boogschieten en zitvolleybal. “Zijn hoofd zegt dat hij nog alles kan. In Australië hoop ik dat hij zijn handicap beter leert accepteren”, zegt partner Michelle.
Wat dat betreft is Wouter Bakker op de goede weg. Hij geniet van de trainingen op het Militair Revalidatiecentrum in Doorn. “In het Invictusteam leer je relativeren”, schetst de marechaussee. “Ik vond aanvankelijk ook niet dat ik in de ploeg thuishoor. Wat ik heb, is eigenlijk maar een enkeltje. Ik heb respect voor de manier waarop Ronald van Dort en Marc van de Kuilen (beide benen verloren in Afghanistan) met hun zware verwondingen omgaan. Er zitten atleten bij met lichamelijke beperkingen, maar ook met een posttraumatische stressstoornis. Ik vind het heel knap wat zij presteren. Voor sommigen is de rit naar de trainingen al een opgave, moet je nagaan wat een trip naar Australië betekent.”
Wending
De reis naar waar Wouter Bakker nu is, was ook een lange weg. Die januaridag in 2016 was eigenlijk niet bijzonder. Bakker, motorrijder binnen de politiedienst op Schiphol, gaat af op een melding. Een man dreigt in een bus bij de luchthaven dat hij een wapen heeft. In een bocht maakt de wachtmeester een verkeerde inschatting, schiet over een plas water en klapt op een betonnen duiker. De motor sleurt de marechaussee aan zijn enkel mee en hij klapt ook nog eens met zijn buik op het stuur. De wachtmeester heeft het geluk dat er collega's vlak achter hem rijden en een traumahelikopter razendsnel bij het ongeval landt. Want de enkel is nog het minste probleem, interne verwondingen baren meer zorgen. “Ik weet er weinig meer van, ik kwam pas bij in het ziekenhuis.”
Toeval
De toekomstplannen van de geboren Texelaar nemen daarmee de zoveelste wending. Hij hoopt als militair te kunnen blijven bij de KMar, maar anders als burger. Op dit moment werkt hij als wachtmeester-1 nog steeds bij de afhandelunit van Politiedienst op de Koningin Màximakazerne. "Leuk werk hoor, ik voel me helemaal thuis bij deze organisatie."
Wouter komt eigenlijk bij toeval bij de KMar terecht. Een toekomst als sportleraar knakt in de knop door een knieblessure. De student gaat dan zomaar naar een voorlichtingsdag van de KMar en is meteen verkocht. “Ik zag me daar wel oud worden.” Dat gevoel wordt alleen maar versterkt door de functies die hij krijgt. De plaatsingen bij de politiedienst en uitzendingen naar Kosovo en Afghanistan ziet hij als een enorme bonus. Ook omdat de vrijgezelle Wouter op Kandahar – hij maakt daar deel uit van de internationale politiemacht - zijn partner Michelle tegen het lijf loopt. Zij - nu werkzaam bij de Defensie Materieel Organisatie - is dan nog korporaal bij de Koninklijke Landmacht. “Toen lager in rang, maar nu functioneel mijn meerdere”, zegt Wouter lachend.
Evenwicht
Michelle geeft hem na de revalidatie ook het duwtje om te gaan zitvolleyballen. “Ik heb altijd gevolleybald en dacht wel weer in het veld terug te keren. Ik kon en wilde niet accepteren dat ik met een handicap zit. Maar een klein stukje lopen deed al verschrikkelijk veel pijn. Nu kan ik in het zitvolleybal mijn ei kwijt. Het is veel leuker dan ik dacht. En moeilijker. Probeer maar eens.”
De volgende verandering dient zich ook al aan: Wouter wordt mobieler door een nieuwe brace. Een ontwerp uit Amerika, op de man aangepast door het Militair Revalidatiecentrum in Doorn. “Ik heb daarvoor nóg een revalidatietraject moeten volgen, maar dat is het waard. Ik kon zonder dit hulpmiddel maar kleine stukken lopen. Nu kan ik weer naar de winkels hier in de buurt, gewone dingen doen en spelen met onze zoon.”
Stabiel
Of hij is veranderd na het dienstongeval? “Ja”, vindt Michelle. “Hij kon eerst moeilijk omgaan met de beperkingen die zijn enkel veroorzaken. Hij was actief en voor zijn werk altijd op straat. Dan kun je je wel voorstellen dat iemand even een kort lontje krijgt als hij de hele dag op de bank moet zitten.” Wouter draait dat nu om naar iets positiefs. “Omdat ik zoveel thuis ben geweest, heb ik onze zoon Sem van heel dichtbij zien opgroeien.” De brace, zijn plezier in het werk, het traject naar de Invictus Games en niet te vergeten een stabiel thuisfront maken het leven van Wouter Bakker zeker geen straf. “En dan nu ook de Invictus Games. Ik ga daar echt van genieten. Behalve bij wielrennen en zitvolleybal (Wouter is benoemd tot aanvoerder), kom ik uit bij boogschieten. Het kwam zo uit in het schema dat ik daaraan kan meedoen. Niet dat ik enige kans maak op een medaille, maar daar gaat het ook helemaal niet om bij de Invictus Games.”
