Nu het mooie werk: opbouwen

'Sint-Maarten is ons thuis'

September vorig jaar veranderde Sint-Maarten in een rampgebied. Orkaan Irma zorgde voor angstige uren en een ravage. Nu, bijna een half jaar later is de wederopbouw in volle gang. 2 collega's vertellen over de nasleep van Irma op 'hun' eiland.
 

Werk. Op Sint-Maarten controleren wij de passagiersstromen die het eiland opkomen. Er zijn nog altijd minder vluchten dan voor Irma, maar dat betekent niet dat we minder werk hebben. De situatie op Sint-Maarten trekt illegale arbeiders aan die worden uitgebuit. Constructiewerkers of dames die illegaal in een club gaan werken. Vooral het verhaal achter deze mensen is voor ons interessant. Wie betaalt hun ticket? Dit is georganiseerde mensensmokkel en daar doen wij onderzoek naar.

Kantoor. We hadden net een nieuw kantoor op het vliegveld, maar daar is na Irma niks van over. We zitten nu in een kantoortje met 2 werkplekken, meestal zitten we met 7 mensen op dienst. Voor computers is al helemaal geen ruimte. Het is behelpen. Roeien met de riemen die we hebben. Het duurt zeker nog een jaar voordat het vliegveld hersteld is. Er moet nog zoveel opgebouwd worden.

Leven. Het oude leven is nog niet terug, maar er verbetert wel veel. Kleine restaurantjes gaan open. Eigenaren die voorheen een groot bedrijf hadden, beginnen nu kleinschalig wat op te bouwen. Alle hoofdwegen zijn schoon, maar als je de armere wijken ingaat, zie je dat er nog veel moet gebeuren. Er zijn mensen die nog steeds geen stroom hebben.

Huis. Mijn vrouw en kinderen zijn sinds januari terug op het eiland. We hadden gehoopt dat ons huis dan gerepareerd zou zijn, maar dat viel tegen. Het dak is er af en de ramen zijn eruit. We hebben het provisorisch waterdicht gemaakt. Ik heb net gehoord dat ik toch op zoek moet naar een ander huis, het contract wordt opgezegd. De huisbaas krijgt de materialen voor reparatie niet bij elkaar en er is een tekort aan professionele bouwbedrijven.

Sfeer. Bewoners organiseren van alles op het eiland om geld in te zamelen. De sfeer is goed. Hoe lang het gaat duren voordat alles weer bij het oude is? Heel lang. Ik blijf hier tot zomer 2020. We zitten in een opbouwende fase, er is nu mooi werk te doen. Ik blijf graag.

Werk. Passagiers op het vliegveld van Sint-Maarten observeren en afwijkend gedrag signaleren, gaat nu op een andere manier. Er zijn geen aankomst- of vertrekhallen meer, maar tenten. Voorheen bleven passagiers langer op de luchthaven ronddwalen bij boetiekjes en restaurantjes. Dat gaf ons tijd om hen te observeren. Nu komt een vliegtuig aan, landt het een paar honderd meter van de aankomsttent en staat iemand binnen 10 minuten met zijn koffer buiten. Vooral illegale arbeiders proberen het eiland op te komen. Op piekmomenten pikken wij er wekelijks zo 10 uit.

0-meting. Door onze controles neemt de stroom aan illegale arbeiders af. We focussen ons ook op drugssmokkel. We zijn nu bezig verdacht gedrag opnieuw in kaart te brengen. Want wat is afwijkend gedrag op een vliegveld dat er zo anders uitziet? Je loopt hier 100 meter en botst tegen een Boeing aan. Het is normaal dat mensen zich anders gedragen.

Gezin. Door Irma is ons huis tijdelijk onder water komen staan. We wonen er nu wel, maar er is veel schimmelvorming en schade. We gaan daarom verhuizen, als het zover is zal dat voor meer rust zorgen in ons gezin. Mijn zoontje gaat sinds december weer naar school. Klassen zijn samengevoegd, omdat veel ouders en kinderen nog niet terug zijn op het eiland.

Verbonden. Het eiland zal nooit meer worden zoals het was, maar de storm heeft wel verbondenheid gebracht. Toen mijn vrouw in december terug op Sint-Maarten kwam, werd ze omhelsd door de mevrouw waar ze 's morgens altijd smoothies koopt. Voorheen was het alleen een 'goedemorgen', nu zijn mensen closer. Dat geeft energie om door te gaan. Met deze mensen hebben we iets meegemaakt en dat zorgt ervoor dat we deze plek nog meer als ons thuis zien.

Opruimen. Mijn vrouw en zoontje maken regelmatig het strand schoon met andere vrijwilligers. Er spoelt nog zoveel puin aan. De zandstructuur is ook veranderd. De voorheen mooie, populaire zandstranden zijn gehalveerd in omvang en er steken rotsen uit. Ik denk dat we nog jarenlang de gevolgen van Irma zullen zien. Mijn gevoel gaat met ups & downs. Het ene moment heb je net wat opgebouwd en zit je vol goede moed, het andere moment rijd je langs ravage en word je herinnerd aan moeilijke momenten. Ik zit hier tot mei 2020 en wil zeker niet eerder weg. Dit is nu ons thuis.

Tekst: ritmeester Bianca Brasser   |   Foto's: Geïnterviewden en Mediacentrum Defensie