Tekst André Twigt
Foto René Verleg
Waar is Boekje Pienter?
Waar is Boekje Pienter gebleven? Die handige vraagbaak op internet. Waar iedere militair het antwoord op alledaagse en minder alledaagse vragen kon vinden. Wat is de dracht van het persoonlijk wapen Colt? Hoe lees je een landkaart? Zomaar een greep uit honderden items die Boekje Pienter tot één van de meest gelezen defensiepublicaties maakte.
Waar Boekje Pienter is gebleven, weet adjudant Marcel van Hemert maar al te goed. Als drijvende kracht achter de digitale publicatie verklaart hij onomwonden dat hij er ‘geen zin meer in had’. “Het begon aan te voelen als werk en dat vond ik net iets teveel van het goede.” Lange dagen op de kazerne, uren op en neer forensen en ook nog allerlei sites afspeuren: “Mijn vrouw zag ik ’s avonds pas bij het naar bed gaan.” Oktober vorig jaar heeft Van Hemert het boekje offline gehaald. Hij had er anderhalf jaar al niets meer aan gedaan. Dat weerhield bezoekers er niet van Boekje Pienter te blijven raadplegen. Tot op het laatst was de site goed voor vele duizenden hits per dag. Kracht van de vraagbaak bestond eruit informatie telkens up-to-date aan te bieden. Toen dat niet meer gebeurde, raakte het boekje in verval.
‘Alle informatie heb ik nog’
Lol
In de jaren dat de instructeur op de Koninklijke Militaire School (KMS) er nog helemaal voor ging, was hij er 1 uur tot anderhalf uur per dag mee bezig. Begonnen in 2003 verhief hij het uitpluizen van informatie tot een kunst. Om een onderwerp duidelijk en zo volledig mogelijk te beschrijven, raadpleegde hij vaak meerdere bronnen. Dat was een hoop werk, maar hij had er lol in. “Ik voelde me de alleswetende sergeant die een verhaal vertelde. Daar deed ik het voor.”
‘De site deed er toe en voorzag in een behoefte’
Vuurbank
Van Hemert had op een ‘dood’ moment www.boekjepienter.nl gekocht. Een titel die volgens de vroegste overleveringen stamde uit de koloniale tijd. Boekoe Pinter was de naam van een leeg notitieboekje, dat militairen bij aanvang van hun opleiding uitgereikt kregen en dat handig was om er opgedane kennis in te noteren. Op die leest ging Van Hemert verder. Administratieve maatregelen, de diepte van een vuurbank… “Het was vaak uitpluizen, maar soms ook een kwestie van knippen en plakken. Alles uit open bronnen.”
Deeltijder
Boekje Pienter was zo’n 15 jaar een begrip. De website werd aanbevolen op onder meer de Koninklijke Militaire School, Koninklijke Militaire Academie en het NAVO-hoofdkwartier in Brussel. De site deed er toe en voorzag in een behoefte. Is er nog een kans dat het boekje ooit terugkomt? Van Hemert zou na zijn FLO wel terug willen keren als deeltijder. “Dan heb ik tijd zat om een nieuwe website op te zetten en uit te werken. Mocht hogerhand er heil in zien; alle informatie heb ik nog bewaard.”
Wie Boekje Pienter nog zou willen raadplegen, moet eens kijken op de Amerikaanse website Wayback Machine – de verzamelplaats van URL-domeinen.
