Tekst Evert Brouwer
Foto sergeant-1 Eva Klijn
De bovenstaande foto spreekt boekdelen. Teamcaptain Edwin de Wolf ligt voor Pampus na de tijdrit op de Invictus Games. De productgroepmanager orthopedietechniek op het Militair Revalidatiecentrum – zelf een amputee - behaalde hier niet een van de 25 medailles (wel brons in het criterium), maar ging zoals alle 30 Nederlandse deelnemers tot ver in het rood om te finishen.
“Sommigen van ons hebben al figuurlijk over een drempel moeten stappen voor ze aan de centrale trainingen durfden te beginnen. Dat ze hier zijn en de finish hebben gehaald, is meer waard dan welke plak dan ook”, vindt De Wolf.
Waardering
Dat de 10 dagen op de Invictus Games van Toronto veel hebben betekend in het herstelproces van de lichamelijk en geestelijk gewonde (oud-)militairen staat vast. Dat gold niet alleen de deelnemers, maar ook de partners, familie en vrienden die waren meegereisd naar de grootste stad van Canada.
“Zij verdienen misschien nog wel meer waardering. Het is niet altijd gemakkelijk om met mij en mijn post traumatische stress stoornis om te gaan”, bekende handboogschutter sergeant-majoor Jacco Dudink. “Zonder mijn vrouw en beide dochters had ik niet zover kunnen zijn als dat ik nu ben. Ik heb best getwijfeld of ik wel moest gaan, maar dit was een heel bijzondere ervaring die mij sterker zal maken.”
Afgesloten
‘Buitenstaanders’ kregen eveneens een bijzondere ervaring voorgeschoteld. Zoals kolonel Ludy de Vos, directeur van het Veteraneninstituut. “In 1994 stond ik bij de ‘gewondenbak’, waaruit Edwin de Wolf kwam nadat hij op een mijn was gestapt. Dat beeld is me altijd bijgebleven. Nu zag ik hem hier bijna net zo liggen na het wielercriterium. 'Je ligt er nu beter bij dan toen’, flapte er bij me uit. We hebben elkaar omhelsd en daarmee hebben we iets verschrikkelijks afgesloten met iets heel moois. Dat ik hier bij mocht zijn, is geweldig.”
