Hier is gelachen en gehuild

Met vertrek markante medewerker sluit röntgenafdeling Den Helder

Op 1 juli sloot de röntgenafdeling van de Centrale Ziekenboeg in Den Helder zijn deuren. Voor een foto moeten mensen nu naar het Centraal Militair Hospitaal. Met het verdwijnen van de afdeling neemt de marine ook afscheid van een zeer gewaardeerde collega; 21 jaar lang was Margreet Boonstra-Huiskamp het gezicht van ‘de röntgen’.

Margreet is in de laatste dagen voor haar pensioen een drukbezet vrouw. De röntgenlaborante wordt overstelpt met bloemen en cadeautjes van oud-collega’s die haar bedanken. Het laat zien dat Margreet een fenomeen was in Den Helder. Ze deed dan ook meer dan alleen foto’s maken. Ze was opleider voor nieuwe ziekenverplegers, keurde verse matrozen, was organisator van sociale evenementen en een luisterend oor voor wie dat wilde.

Doka

“Er is hier heel veel gepraat, gehuild en gelachen. Er zijn hier zoveel mensen door de jaren heen bij me geweest. Stagiaires, maar ook mensen die na ziekte weer rustig moesten opstarten”, vertelt Margreet vanuit haar domein op de ziekenboeg. In 1999 begon ze hier via een uitzendbureau. Naast röntgenfoto’s kwamen daar later ook keuringen, hartfilmpjes en gehoortesten bij. Eerst ontwikkelde ze de foto’s nog zelf in een doka, later kwam er een digitale camera en een 3d-scan voor gebitsfoto’s. “Ik wist niets van computers; dat leer je gaandeweg. Volgens de jongens van de helpdesk heb ik nu de meeste computers van Defensie. 1 voor de hartfilmpjes, 2 voor de gehoortesten, 2 voor de tandarts, 3 voor de gewone foto’s en nog 1 op mijn werkplek.”

Kwaliteit

Ze zag de cultuur veranderen. “Het is tegenwoordig vriendelijker en opener, maar toen ik begon, keken de militairen nog echt neer op burgers. Ook de dokters wilden de baas over me zijn. Nou, op mijn afdeling is er maar 1 de baas en dat ben ik. Trouwens, de meeste dokters zijn inmiddels jonger dan mijn kinderen”, grapt ze. En vervolgt serieus: “Het werk moet wel goed zijn, dat zeg ik ook altijd tegen mijn stagiaires: je mag heel veel van mij, maar de zorg voor de patiënten gaat voor en wij leveren altijd kwaliteit. Dat ziet men hier en dat wordt gewaardeerd. Ik heb altijd mensen achter me gehad die me steunden.”

Buikpijn

Tegen Margreet kon je niet liegen. Ze zag alles. Soms ook dingen die ze niet wilde. “Er kwam hier een keer een jongen die gekeurd moest worden voor een vervolgopleiding. Hij had nergens last van, maar op de foto’s zag ik een flinke bobbel op zijn hart. Dat moest ik stilhouden, want het was aan de dokter om dit te vertellen. Maar buikpijn had ik er soms wel van. Deze jongen werd meteen doorgestuurd naar het CMH, waar bleek dat hij een hartafwijking had. Einde opleiding betekende dat. Zo ben ik hier heel veel dingen tegengekomen; vergroeiingen, tumoren, uitzaaiingen. En soms zonder dat mensen ergens last van hadden.”

Heupfracturen

Ze kon er met de dokters over praten, om die gebeurtenissen te verwerken. Het waren gelukkig uitzonderingen. De meeste blessures kwamen toch voor tijdens de Elementaire Militaire Vorming. “Met die lange marsen lopen ze toch snel de voeten kapot. Ik heb ook spontane heupfracturen gezien. En dan was het handig dat ik hier op de basis was. Men kon altijd tussendoor langskomen. Dat is toch laagdrempeliger dan dat je ze naar het ziekenhuis stuurt.”

Toekomst

“Hij gaat naar Vught”, vertelt Margreet, terwijl ze naar haar röntgenapparaat kijkt. “Daar is een opleidingscentrum, dus hij krijgt een goede nieuwe plek.” En nu? Zij gaat zich toeleggen op haar vele hobby’s: tuinieren in de moestuin, pianospelen en natuurlijk fotograferen, alleen geen röntgen meer. “Foto’s van de natuur, van dieren en mensen. Ik was een keer in Afrika en zag aan het meer een blond met een donker kindje spelen; zo moet het zijn, een prachtfoto, ‘die is voor mij’ dacht ik.”