Terug naar de luchtmacht

‘Eindelijk kon ik solliciteren op mijn droombaan’

Tekst: Jopke Rozenberg-van Lisdonk | Foto’s: sergeant-majoor Maartje Roos

“Ik was het type jochie dat op zijn dertiende een boek over verbrandingsmotoren bij de bieb haalde. Techniek en sleutelen aan brommers vond ik het mooiste dat er was. Mijn droom jachtvlieger te worden, had ik op mijn elfde al laten varen. Toen kreeg ik een bril met de sterkte min zes aangemeten. ‘Dat wordt ‘m niet meer’, besefte ik. Vliegtuigonderhoudstechnicus op de F-16 worden, werd mijn nieuwe droom.

Ik wilde avontuur

Op mijn zeventiende startte ik een MTS-opleiding luchtvaartonderhoudstechniek. Maar ik was zo stom om na een jaar te stoppen. Ik wilde geld verdienen en ging werken in een hekwerkenfabriek. Na een jaar was ik het zat, maar ik wilde niet meer fulltime terug naar school. Daarmee liet ik ook mijn droom F-16-monteur te worden gaan. Varen bij de marine werd mijn nieuwe doel, ik wilde avontuur. Dat plan werd al snel de kop ingedrukt bij de militaire keuring. Met mijn brilsterkte kon ik niet bij de actieve vloot. Wanneer je op een schip je bril kwijtraakt, moet je immers nog steeds kunnen functioneren. Na de luchtmacht, kon ik dus ook een streep zetten door de marine. Alleen de landmacht bleef over, waar ik ondanks mijn brilsterkte wel mocht komen werken.

13 Herstelcompagnie

Defensie maakte in die tijd reclame over dat je in je diensttijd elke opleiding kon doen, de organisatie zou betalen. Mooi, dacht ik, dan ga ik gewoon de opleiding tot automonteur doen naast mijn baan. Dat lukte niet direct, maar uiteindelijk kon ik ermee aan de slag op een leer-werkplek bij het regioherstelpeloton van 13 Herstelcompagnie in Oirschot. Het werk an sich en de overvliegende vliegtuigen van en naar Vliegbasis Eindhoven waren leuk, maar ik kon niet aarden tussen mijn collega’s. In dat opzicht had ik geen fijne tijd. Ik heb er vier jaar militair meegedraaid en behaalde er mijn diploma bedrijfswagentechniek. Ook ging ik een half jaar op uitzending naar Bosnië, maar dan met collega’s van 17 Herstelcompagnie. Met hen klikte het beter. In die zes maanden ben ik vaktechnisch, maar ook op persoonlijk vlak erg gegroeid.

Opnieuw gekeurd

Eind 2005 maakte ik de overstap naar de luchtmacht. Daar kon ik de opleiding voor eerste bedrijfswagentechnicus volgen; die mogelijkheid bood de landmacht niet. Ik moest opnieuw militair gekeurd worden, omdat Defensie op dat vlak nog niet ‘paars’ werkte. Ik slaagde en kreeg een plaatsing op Soesterberg, mijn voorkeur. Na zes weken kreeg ik al te horen dat ik voor vier maanden op uitzending moest naar Kandahar. Ik had het naar mijn zin op missie. Überhaupt was werken bij de KLu heel fijn. De samenwerking was gemoedelijk, rangen en standen waren minder belangrijk; je was er bij wijze van ‘gewoon Henk’. Ook kreeg ik meer verantwoordelijkheid en vertrouwen dan bij de landmacht. In 2009 sloot de vliegbasis en werden we met de complete eenheid voertuigonderhoud overgeplaatst naar Gilze-Rijen, net als de helikopters. Het werd mijn mooiste tijd bij Defensie. De werkomgeving was geweldig door het nieuwe gebouw en de werksfeer was heel goed en positief.

Domper op het hele verhaal waren de bezuinigingen in 2012-2013. Ik had mijn diploma eerste bedrijfswagentechnicus gehaald en wilde doorstromen naar de specialistenopleiding voor sergeanten. Door de bezuinigingen lukte dat niet. Vacante functies werden opgevuld met andere sergeanten. Ik kreeg geen kans. Na 12,5 jaar liep mijn contract af. Ik probeerde van alles om binnen Defensie te blijven, maar overal werd bezuinigd. Ik was 33 toen ik mijn baan kwijtraakte en daarmee ook mezelf. Het was verschrikkelijk. Het voelde alsof ik mijn identiteit verloor, sinds mijn achttiende was ik immers al militair.

Vreselijke bedrijfscultuur

Via uitzendbureaus ging ik aan de slag bij diverse dealers en voertuigonderhoudsbedrijven. Ik hield het er nooit langer dan een jaar uit. De bedrijfscultuur in de burgermaatschappij vond ik vreselijk. Het was ieder voor zich, alles ging om geld en snel werken. Ik wilde vooral góed werk leveren en had het gevoel me steeds te moeten bewijzen. Daardoor liep ik op mijn tenen. Ondertussen probeerde ik terug te komen bij Defensie, maar door de bezuinigingen lukte dat heel lang niet. Tot ik in januari 2016 via het uitzendbureau bij de Seabased Support Group van het Korps Mariniers in Doorn kon gaan werken. Dat was een mooie kans. Ik was dan wel uitzendkracht, maar in ieder geval het hek weer binnen en tussen de militairen. Ik werd er snel geaccepteerd.

Opwerken voor de sporttest

Maar mijn enige ticket om weer écht binnen te komen, dacht ik, was de Natres (Nationale Reserve, red.). Dus wanneer de werkplaats op dinsdag- en donderdagochtend gesloten was zodat de mariniers konden sporten, sportte ik keihard mee. Zo kon ik me opwerken voor de keuring en bijbehorende sporttest. Ik viel eens bijna flauw op de hindernisbaan, omdat ik aan mijn taks zat. Die mariniers waren natuurlijk stukken fitter. In de zomer van datzelfde jaar ging ik door de keuring, maar haalde de fietstest niet – tegenwoordig doen ze die niet meer. Na drie maanden moest ik terugkomen voor een her, maar dat is er nooit van gekomen. Ondertussen werd ik aangenomen als burgermonteur op de Boxer bij het Materieellogistiek Commando (MatlogCo, red.) Land in Leusden.

Concurrentie

Ik was binnen! Mijn doel was gehaald. Weliswaar als burger, maar wél in een groen burgeroverall. Overigens bestaat de eenheid voor zo’n negentig procent uit burgers. Ik wilde technisch specialist schaal zes worden, daarvoor had ik een diploma op MBO4-niveau nodig. Maar toen ik het eenmaal had behaald en solliciteerde, waren de aanname-eisen door de nieuwe leidinggevende verlaagd. Opeens had ik veel meer concurrentie, het lukte me keer op keer niet een functie te bemachtigen.

Míjn moment

Na acht jaar bij de MatlogCo-afdeling Techniek aan de Boxer te hebben gesleuteld, kwam ik opeens de vacature ‘vliegtuigonderhoudstechnicus mechanisch B1’ tegen. Met mijn laatst voltooide opleiding had ik precies alle benodigde papieren op zak. Eindelijk kon ik solliciteren op mijn droombaan bij de luchtmacht. Dit was míjn moment. De kans waarvan ik dacht die nooit meer te krijgen. Ik moest opnieuw militair gekeurd worden en zette alles op alles. Drie maanden lang liep ik vier keer per week hard om de eis van 2.200 meter in twaalf minuten te kunnen halen. Dat zou mijn manco worden, wist ik. Kilo’s tillen zou me wel lukken. In die tijd verloor ik twintig kilo, ook mede door gezond eten. Het was een soort berg die ik aan het beklimmen was, met de keuring op het hoogste puntje. 14 juli was de dag. De zomervakantie met het gezin planden we erna, alles moest ervoor wijken.

Emotioneel zat ik in de auto op de parkeerplaats. Dankbaar en trots dat ik het gehaald had, ik was weer binnen. Ik werd weer militair. Dat ik deze kans op mijn 45e nog zou krijgen, wie had dat gedacht. Ik ben zó dankbaar. Bij het MatlogCo werd ik gefeliciteerd en diende ik mijn ontslag in. Op 31 augustus was mijn laatste dag als burger en op 1 september trad ik als militair in dienst bij de luchtmacht. Het was een droom die uitkwam. Een droom waarvan ik jarenlang dacht dat die buiten mijn bereik lag.

Fulltime praktijkles

Ik ben gestart op het Aircraft Maintenance Training Centre op Vliegbasis Volkel. Daar krijg ik momenteel fulltime praktijkles op de F-16 om de basisprocedures van het vliegtuigonderhoud onder de knie te krijgen. Die zijn namelijk heel anders dan bij wielvoertuigen. Na deze opleiding mag ik de ‘part 66’-opleiding gaan doen, ofwel de algemene vliegtuigmonteursopleiding. Uiteindelijk ga ik werken bij 313 Squadron op de F-35, super gaaf natuurlijk.

Erbij horen

Hoewel ik nog maar net terug ben bij de luchtmacht, voel ik me alweer helemaal thuis. Het is zo’n fijn gevoel dat hier geen onderlinge concurrentie is. Hier heerst de militaire mindset: één team, één taak. Ik ga daar heel goed op. Defensie is een organisatie die voor je zorgt, niet alleen qua huisarts en tandarts, maar je hoort er hier bij als onderdeel van het grotere geheel. Ik voel dat ik langzaam die militaire identiteit, die ik zo miste, weer terugkrijg. Later zou ik graag mijn kleinkinderen vertellen over hoe ik een bijdrage mocht leveren als vliegtuigtechnicus op uitzending om ons grondgebied te beschermen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik mág werken voor dat hogere doel.”