Thuisfrontdag een blijvertje

Dagelijks contact geen spelbreker

Drama tijdens de thuisfrontdag van 13 Lichte Brigade en het Operationeel Ondersteuningscommando Land (OOCL). De post is niet aangekomen in Erbil en de kleine Jay is zijn Sorgenfresser IraKeesje vergeten.

Voor de post wordt zo snel mogelijk gezorgd, zeggen commandant 13 Lichte Brigade (13 LtBrig) brigadegeneraal Jan-Willem Maas en plaatsvervangend commandant OOCL kolonel Dennis van Dijk. Voor Jayis er een reserveknuffel voorhanden om mee te zwaaien naar het grote scherm vol militairen van de Force Protection-compagnie en het National Support Element in Erbil. Met klein onderin ook de twee Nederlanders in Baghdad, die zeker niet worden vergeten.

Voor het eerst in 13 maanden kwamen familie, vrienden en relaties van uitgezonden militairen halverwege vorige maand weer eens bijeen. Maar is dat nog wel van deze tijd, zo’n bijeenkomst? Via allerhande communicatieapparatuur is er toch dagelijks contact mogelijk. Adjudant Daisy Sprukkelhorst (OOCL) en sergeant-majoor Wendy hoeven alleen maar even te wijzen op de in groten getale opgekomen achterban. “We hebben hem gisteren nog gesproken, maar het gaat ook om de saamhorigheid. Zowel hier als op de basis in Irak”, vindt oud-marineman Jos van der Heijden, schoonvader van sergeant Mitchell.

Dat er, wellicht juist in deze periode behoefte is aan ‘fysieke’ thuisfrontdagen, is eigenlijk al op de parkeerplaats van het dierenpark duidelijk. Er ontstaat een kleine file bij de ingang, waar de registratie van de relaties in handen is van vrijwilligers. Daartussen bevinden zich trouwens ook ‘gewone bezoekers’. “We waren al verbaasd dat er een militair bij de kassa stond”, zegt een vader met een rijke kinderschare achter zich.

Hij doelt op de adjudant van de Sectie 1 (personeel) 13 LtBrig in Oirschot. De Force Protection in Noord-Irak wordt immers gevormd door 42 Brigade Verkenningseskadron van die brigade. Adjudant buiten dienst Chris Welten, Shanna van Rooijen en Pim van Reusel, allen vrijwilligers van het Thuisfrontcomité uit Oirschot, bemannen de registratie. “Blij dat we dit week kunnen doen”, verzuchten ze.

De redenen om zich voor een dag als deze in te zetten zijn divers. “Mijn zoon is net terug uit Irak”, zegt Welten, adjudant buiten dienst (“een van de laatsten van het Regiment Infanterie Chassé”!). “Maar dat wil niet zeggen dat je dan ook moet stoppen”. Shanna van Rooijen - een broer bij ‘13’ - en Van Reusel, die ook nog als fotograaf mag optreden, heeft een zoon bij het Korps Mariniers en een tweede bij 13 Ltbrig. Henk Vos, sinds jaar en dag voorzitter van het comité van OOCL, is maar wat blij mee ‘zijn’ schare vrijwilligers.

Want behalve de plenaire sessies kan iedereen op de foto – met giraffes en zebra’s op de achtergrond – mogen de kinderen knutselen voor de militairen, is er gelegenheid post voor Irak in te leveren en zijn er discrete één-op-één beeldverbindingen met de geliefde op afstand. “Het moet toch allemaal bezet worden door onze mensen en ik merk dat iedereen opgelucht is dat we weer aan de bak kunnen, maar het ook weer wennen is”, aldus Vos.

Lekker

Het thuisfront zuigt alle indrukken van de dag op als een spons en vooral voor de kinderen is het een uitje van jewelste. Want hoe is het met ‘ome Jeroen’, wil neefje Tycho bezorgd weten. “Zitten jullie soms op de maan”, vraag hij tot hilariteit van de zaal. En zit Roelof wel klaar, vragen Ferdi en Sarah zich wat bezorgd af. Tot hun opluchting meldt hij zich snel. Ze willen graag van hem weten of het eten wel goed is daar. “Op woensdag hebben we kip, dat is altijd lekker”, klinkt het uit Erbil. Daar zit een grote Nederlandse club, maar hoe zit dat in Baghdad? “We proeven elke dag van andere landen. Maar de Italiaanse pizza-avond is wel het lekkerst.”

Aan het einde van de middag zitten Daisy Sprukkelhorst en Wendy even samen uit te blazen. “Dank u wel voor de organisatie”, klinkt het plots en ze kijken ietwat verbaasd om. “Nee, dat horen we niet vaak, maar daar doen we het ook niet voor”, zegt de adjudant. “Het gaat ons om de lach op de gezichten.”