Fiets als reddingsboei

Persoonlijke verhalen van strijd tegen kanker

Net als zijn zoon Ard hersteld is van lymfeklierkanker, krijgt Henk Sepers uit het niets zelf de diagnose: prostaatkanker. Die diagnose werd begin dit jaar onverbiddelijk: ongeneeslijk. Inmiddels is Henk al 3 jaar ziek zonder 1 dag ziekteverzuim. De racefiets blijkt zijn redding, geeft hem wilskracht en doorzettingsvermogen. 

Het kantoor van de 62-jarige Sepers, hoofd bedrijfsvoering bij het Cluster Overige Goederen van het Materieellogistiek Commando Land, ademt wielrennen. Wielershirtjes aan iedere muur, bidons in de vensterbank, fiets startklaar in de hoek. “Fietsen was altijd al mijn passie, maar sinds in 2015 bij mijn zoon lymfeklierkanker werd vastgesteld, werd wielrennen nooit meer hetzelfde”, vertelt Henk. “Ik ging intensiever fietsen om mijn hoofd leeg te maken, zodat ik Ard beter kon ondersteunen. Die uitlaatklep gaf ik een naam: R4TM (Ride for the mission), waarin ik al fietsend en schrijvend de zaken op orde probeer te krijgen.” 

Korte euforie

Op 8 maart 2016 wordt zoon Ard na een intensief behandeltraject genezen verklaard, maar de euforie is van korte duur. In april wordt bij Henk uit het niets prostaatkanker geconstateerd. “Het zet de wereld van mij en mijn familie wederom op zijn kop. Lig ik zelf onder het bestralingsapparaat en moet ik aan de hormoontherapie. Omdat de uroloog zegt dat bewegen goed is, omarm ik het fietsen nog meer: ik fiets, dus ik ben! En ik schrijf alles op, in korte verhaaltjes.”

Hanteerbaar

Om het ongrijpbare toch hanteerbaar te maken, gebruikt Henk in die verhalen graag wielermetaforen. De 25 bestralingen worden beschreven als bochten op weg naar de top van Alpe d'Huez. De uroloog die Henk begeleidt noemt hij zijn ploegleider, de psycholoog is de mechanieker, de fysio heet soigneur. Einddoel is het passeren van de Col de RISO, genoemd naar de Radiotherapiegroep Deventer. De fiets als reddingsboei. Het geeft Henk kracht, sleept hem door de moeilijke momenten. En die zijn er genoeg. Net als in de koers is het soms een kwestie van vallen en opstaan.  

Slecht nieuws

Dat medicijn blijkt helaas geen wondermiddel. Begin dit jaar krijgt Henk het slechte nieuws te horen. Hij schrijft erover: “Met angst en beven naar de uroloog voor de uitslag van de PSA-waarde. Die is zoals gevreesd opgelopen. De overtuiging dat ik op enig moment juichend over de finish kom, maakt plaats voor realisme dat dit niet gaat gebeuren als de uroloog het woord ONGENEESLIJK uitspreekt.”

Geen bucketlist

Positief denken heeft Henk de voorgaande jaren geholpen en zal hem dat ook de komende jaren blijven doen, daarvan is hij overtuigd. Op de vraag waarom hij eigenlijk nog steeds werkt, geen 'bucketlist' gaat afwerken, moet hij lachen. “Alsof ik het niet meer naar mijn zin zou hebben bij mijn werk voor de Koninklijke Landmacht. Dat doe ik nog altijd met veel plezier! En die dingen waar ik van droom? Volgend jaar ga ik naar Mallorca om daar als gids een fietsgroep te begeleiden. Kan ik zelf ook nog lekker meefietsen...”

Anderen tot steun

Zijn verhalen brengen Henk in contact met lotgenoten. Hij krijgt veel reacties van mensen die er kracht uit putten. “Zo is mijn boek, om maar eens een oude defensie-term te gebruiken, een soort van ZHKH geworden: Zelf Hulp Kameraden Hulp. Het schrijven heeft niet alleen mij geholpen, maar biedt ook steun aan anderen. Zo weet ik dat een Libanon-veteraan enorm veel kracht uit mijn verhaaltjes put, dat het hem nieuwe veerkracht en doorzettingsvermogen geeft. Daarmee is het boek voor mij al geslaagd!”

'Fietsen als reddingsboei' is gepubliceerd via het selfpublishing platform Brave New Books en te koop via Bol.com.