Tekst Evert Brouwer
Foto sergeant-majoor Hille Hillinga
World Veterans Federation met flinke Nederlandse inbreng
Ze komen onder meer uit Taiwan, Marokko, Argentinië, Koeweit, Georgië, Kameroen, Vietnam en Senegal. Niet direct landen die je verwacht bij de 2-jaarlijkse vergadering van de World Veterans Federation (WVF), vorig weekend in Parijs. Zo'n 150 vooral oud-militairen van over de hele wereld bezoeken de conferentie, die een flink Nederlands tintje heeft.
De in ons land toch weinig bekende WVF heeft eigenlijk al sinds het begin een oranje gloed. In 1950 werd deze federatie opgericht door 8 naties. Bij België, Frankrijk, Italië, Nederland en de Verenigde Staten kun je je vlak na de Tweede Wereldoorlog heel wat voorstellen. Maar Luxemburg, Turkije en het communistische Joegoslavië?
Inmiddels zijn 172 veteranenorganisaties uit 121 landen aangesloten. Niet voor niets is de WVF een officiële consultant van de Verenigde Naties (sinds 1951). De federatie kreeg in 1987 de officiële titel Peace Messenger; boodschapper van de vrede. Via de veteranenorganisaties in de landen, heeft de WVF een behoorlijke invloed op beslissingen over veteranenbeleid en de inzet van oud-militairen bij de re-integratie van veteranen.
Bib van Lanschot
Wie de historie van de WVF doorspit, stuit al snel op de naam Bib van Lanschot (1914-2001). De verzetsman van het eerste uur en drager van de Militaire Willems-Orde stond niet alleen aan de wieg van de Bond van Nederlandse Militaire en Oorlogsslachtoffers (BNMO) en het vfonds, maar was bovendien van 1950 tot 1994 voorzitter van de WVF.
Hij was als geen ander van mening dat oud-strijders, vanwege hun ervaringen, juist moeten worden ingezet om een nieuwe oorlog te voorkomen. “Een man die misschien wel een beetje te snel is vergeten. Zijn erfenis is niet altijd in even goede handen geweest. De huidige voorzitter (de Noor Dan-Viggo Bergtun) heeft er nu goed de wind onder”, vindt Robert Croll, voorzitter van de Raad van Bestuur van het vfonds, het Nationaal Fonds voor Vrede, Vrijheid en Veteranenzorg.
Aantrekkelijk
Behalve de geringe afstand naar de Franse hoofdstad was ook de Nederlandse inbreng dit keer aantrekkelijk om de conferentie te bezoeken. Het ging dan met name om het symposium over welzijn en gezondheid van veteranen. De voorzitter van die werkgroep, Jos Weerts, is al jaren actief binnen de WVF en verdiende ook zijn sporen voor het Veteranen Instituut en de BNMO. Een kenner.
Weerts wist een aantal prominente en indrukwekkende sprekers uit te nodigen. Zoals de Britse psychiater en vooral specialist op het gebied van posttraumatische stressstoornis, Walter Busuttil (medical director van de Britse charity ‘Combat stress’, grote foto boven). “Mijn ervaring is dat PTSS vooral een herinneringsstoornis is”, betoogde hij.
Lange weg
De voordracht van Walter Busuttil oogstte applaus. “De jongste patiënt die ik heb behandeld voor PTSS is 19, de oudste 93.” De Nederlandse veteraan Edwin de Wolf (48) kreeg een langdurige staande ovatie (grote foto onder). De 3-voudig deelnemer aan de Invictus Games liep tijdens een patrouille op 18 augustus 1994 op een anti-personeelsmijn in de buurt van Srebrenica. Hij verloor daarbij zijn linkerbeen en mag zich gelukkig prijzen dat zijn linkerarm nog aan zijn lijf vastzit. Zijn relaas over onzekerheid en vallen en opstaan na zijn verwondingen kwam flink aan.
“Ik was eerst als verdoofd, want ik wilde niets liever dan militair zijn. Mijn opa en mijn vader dienden bij de landmacht, het zat er dus altijd in. Ook nadat ik supersnel, letterlijk, weer op de been was, viel ik terug. Werd ik mijn eigen vijand.” Het boek van de dubbel geamputeerde Britse vlieger Sir Douglas Bader en de sport brachten hem tot bezinnen. “Er moest een doel zijn, het opbouwen van een sociaal leven, werk en het wielrennen. Maar daarvoor moest ik eerst erkennen dat ik geestelijke hulp nodig had.”
Eenbenige wielrenner
Dus ging De Wolf in behandeling en studeren. Hij is nu manager op het Militair Revalidatiecentrum in Doorn en staat wereldwijd bekend als eenbenige wielrenner. “Door mijn geliefden, werk en de sport, vooral met mijn fietsvrienden van de Wounded Warriors, ben ik er helemaal bovenop gekomen. Dat ging niet vanzelf, maar 2 stappen vooruit en 1 achteruit. Maar ook kleine stapjes zijn het begin van een lange weg.”
Die pasjes, al dan niet met krukken, worden dit jaar nog forse stappen. Hij krijgt een prothese die aan het bot van het dijbeen wordt vastgemaakt. “Een volgende stap in het proces is de reis naar Srebrenica die ik ga maken met mijn oude commandant van destijds, kolonel Ludy de Vos (nu directeur Veteranen Instituut). Daarmee is de cirkel dan helemaal rond.”
Geen Krans
Normaal gesproken zou er een kranslegging bij het graf van de Onbekende Soldaat in de Arc de Triomphe plaats hebben gehad. “Daarvan heeft de organisatie moeten afzien”, weet ook defensieattaché voor Frankrijk, Zwitserland en Spanje, kolonel Sander Luijten. “De veiligheid viel niet te garanderen met de wekelijkse protesten van les gilets jaune (de gele hesjes) en de terreurdreiging.”
