Bewonderende woorden

Judith van Emst (52) uit Veenendaal

“Door een hartstilstand 6 jaar geleden sta ik nu anders in het leven. Het was voor mij de reden om daarna elk jaar iets bijzonders te doen. Een langgekoesterde wens was het schrijven naar militairen.

2 jaar geleden deed ik mee aan de actie voor lichtjes op oorlogsgraven. Vorig jaar schreef ik kaarten naar het Ouderenfonds. Dit jaar zijn militairen aan de beurt. Als hartpatiënt zat ik deze zomer veel binnen door de hitte. Daar heb ik een positieve draai aan gegeven door kerstkaarten te gaan maken. Ze zijn stuk voor stuk handgemaakt en -geschreven. Ik ben maar op tijd begonnen.

Ergens hoop ik dat zo’n kaart een lichtpuntje voor de ontvanger is. Juist de dagen rond kerst zonder familie duren voor hen extra lang denk ik. Het zal je kind maar zijn dat voor onze vrijheid ergens ver weg op wacht staat. Mensen in Nederland beseffen dat te weinig. Ik heb het respect voor militairen meegekregen van mijn ouders en ik geef het zelf weer door aan mijn kinderen. Ik hoop dat volgend jaar nog meer mensen gaan schrijven.”

Marlies Heijboer (31) uit Dronten

“Op 14 december 2017 begon ik met schrijven en eind juli van dit jaar heb ik de laatste woorden op papier gezet. Met deze kerstkaarten wil ik mijn bewondering uitspreken voor onze militairen op missie.

Vorig jaar las ik in de krant over een vrouw die ook kaarten stuurde naar militairen. Het was een eenmalige actie en het leek me erg leuk om dit initiatief over te nemen. Door een oproep in een landelijke krant kreeg ik uit diverse regio's blanco kerstkaarten toegestuurd. Zo ontving ik van een kaartenclub 3 volle enveloppen.

Ik schreef er dagelijks 5. Iedereen ontvangt dezelfde tekst, waarin alles staat wat ik wil vertellen. De inhoud hiervan blijft een verrassing voor de militairen.

Voordat ik begon met het schrijven van de kerstkaarten, heb ik me verdiept in de missies die bij Defensie worden uitgevoerd. Waar zitten ze precies en wat doen ze? Dat bracht bij mij extra bewustwording. Militairen zetten hun eigen veiligheid op het spel en moeten vaak hun geliefden missen. We mogen best eens stilstaan bij de opofferingen die zij leveren door dit werk uit te voeren."

Lida van de Koppel (67) uit Schiedam

“Ik ben voorzitter van de Vereniging Reumapatiënten Nieuwe Waterweg Noord. Elke 2 weken hebben we een soosmiddag met lotgenoten. De Tweede Wereldoorlog interesseert me veel. Toen waren militairen altijd erg blij met post. Het leek mij een leuk idee om ook onze militairen te steunen met een kaartje. Ze zijn immers ook voor onze veiligheid op missie. Tijdens kerst zitten ze misschien wel in een bloedhete woestijn. Iedereen vindt het leuk om een kaart te ontvangen.

Leden van onze vereniging vinden het weer geweldig om kaarten te maken. Sinds de zomer hebben we met 10 leden, honderden kaarten gemaakt. Eentje grapte dat ik bijna een slavendrijver was. Die kwam niet aan haar kop thee toe! Door de reuma zijn sommigen beperkt in het knutselen. Daarom plakt er één frutseltjes en de ander adresstickers.

Het zijn voornamelijk ouderen die door deze vereniging weer buitenshuis komen en niemand hoeft zich hier te verantwoorden. Als iemand soms een mindere dag heeft herkennen we dat. Als een lid een keer niet komt, bellen we om te kijken hoe het ermee staat. Zo is er nog wat sociale controle.”