Vader en zoon bij luchtmachtorkest

Klarinetspecialisten spelen sterren van de hemel

Waar sommige kinderen zich hard afzetten tegen hun ouders, trad Jelrik Beerkens (29) juist in zijn vaders voetsporen. Als militair-klarinettist speelt hij bij het Orkest van de Koninklijke Luchtmacht. Bijna 30 jaar eerder ging zijn vader Peter (57) hem voor.

Samen spelen vader en zoon nu de sterren van de hemel. Of het nou bij militaire ceremonies is, bij ‘goodwillconcerten’ voor omwonenden van vliegbases of bij de opening van het Nationaal Monument MH17.

Het tweetal is zo goed op elkaar ingespeeld, dat ze ook samen de helft vormen van het klarinetkwartet. In deze kleine samenstelling zorgen ze voor een humoristische noot. Daarnaast nemen ze soms ook moeilijke klussen voor hun rekening, zoals de emotionele uitvaart van een onverwacht, jong overleden luchtmachtcollega. 

Lange weg

“In oktober 1988 was ik net een maand bezig met mijn militaire opleiding, toen Jelrik werd geboren. Dat wij nu samen spelen, is echt bijzonder”, vertelt een trotse vader. “Vooral als je weet welke lange weg je tegenwoordig moet afleggen om bij het orkest te kunnen spelen. De eisen zijn hoog.” Lachend incasseert hij het plaagstootje van zijn zoon die droog opmerkt: “Dat samen spelen, is overigens nooit mijn doel geweest.” 

Dienstplicht

Peters weg naar het orkest begon tijdens de dienstplicht. “Ik studeerde klarinet en schoolmuziek. “Als 25-jarige werd ik opgeroepen voor militaire dienst. Het werd het Tamboerkorps. Ik kon dus muziek maken én studeren. Een jaar later stond ik aan de poort te rammelen bij het orkest. Daar lag de lat wel hoger en die is sindsdien alleen maar hoger komen te liggen. Met veel muzikanten en weinig banen, kunnen ze tegenwoordig de besten eruit pikken.”

Als voormalig dienstplichtige kreeg Peter een maand korting op zijn militaire opleiding van 3,5 maand. “Ik ben altijd sportief geweest, dus fysiek kon ik het prima aan. Natuurlijk zijn wij muzikanten een beetje buitenbeentjes, maar ze leren je wel hoe je je moet gedragen.” 

Andere weg

Zoon Jelrik kent de dienstplicht alleen nog uit verhalen. Hij bereikte zijn doel via een andere weg. De eerste serieuze stap zette hij op zijn 9e. Na een jaartje blokfluit koos hij ook voor de klarinet. Peter: “Dat vond ik natuurlijk leuk. Ik heb hem nog wel op andere mooie instrumenten gewezen, zoals de cello en de fagot. Maar hij was heel stellig en dat is hij nog steeds.”

Behalve de wil, moet je ook talent hebben. Dat bleek gelukkig het geval. Jelrik werd gevraagd voor de Jong Talentklas. Ondertussen worstelde hij zich door de middelbare school. De dreiging van een 2e keer zittenblijven in vwo 5, gaf het laatste zetje: Jelrik stapte over naar het conservatorium. “Dat was een verademing: allemaal mensen die muziek maken net zo leuk vinden als ik.” 

Spannende hobbel

Nog tijdens de studie begon Jelrik bij het luchtmachtorkest als invaller. De aanname-auditie was de laatste spannende hobbel. “Juist omdat iedereen je kent als ‘zoon van’ en je niet wil afgaan.” Het kwam helemaal goed en vader Peter speelde met het orkest bij zijn beëdiging.

Jelriks gevoel over de militaire opleiding is tweeledig. “Eigenlijk wil je lekker muziek maken, maar je moet eerst in 4 maanden worden opgeleid. Aan de andere kant: het hoort erbij. Je doet veel ervaringen op en je leert bijzondere mensen én de luchtmacht kennen.” 

Eén team één taak

Muzikanten mogen dan buitenbeentjes zijn, er zijn veel overeenkomsten met de andere militaire collega’s. Jelrik: “Natuurlijk staan er bij ons geen levens op het spel. Maar neem zo’n beladen uitvaart of de Dodenherdenking op de Dam. Dan moet je er staan en kun je je geen fouten veroorloven. Dat vraagt voorbereiding, discipline en concentratie. Net als bij militaire taken geldt bij het Koninklijke Luchtmacht Orkest; één team één taak.”