Roeien als remedie tegen MS

Marechaussee Johan van Etten vestigt wereldrecord

Het is een wereldrecord dat de landelijke kranten niet haalde, maar Johan van Etten is er niet minder trots op. In het Militair Revalidatiecentrum in Doorn roeide de wachtmeester-1 van de Koninklijke Marechaussee een record. En dat terwijl hij lijdt aan de ziekte Multiple Sclerose (MS).

Van Etten roeide in 8 uur, 54 minuten en 50,9 seconden liefst 100 kilometer weg op een roeitrainer. Ruim 10 minuten sneller dan de tot dan geldende beste tijd. “Mijn streven was om er rond de 8 uur over te roeien, maar dat was wat al te optimistisch.” 

De MS verzwakt zijn spieren steeds verder, wat deze prestatie extra bijzonder maakt. “Soms vraag ik mij af of het een van de symptomen is van de ziekte: uitdagingen zoeken die steeds verder gaan.”

Bewust

Half september, niet lang voor zijn deelname aan de Invictus Games in Canada (internationaal sportevenement voor gewond geraakte militairen, red.), ontstond het idee om eens fijn 100 kilometer weg te tikken op de trainer. De opsporingsambtenaar koos er bewust voor om zijn prestatie zonder al te veel trompetgeschal te volbrengen. Slechts een handjevol getrouwen, moedigde hem waar nodig aan. Een aantal van hen roeide zelf een aantal kilometers mee. Zoals de wereldrecordhouder op de 2 kilometer sprint indoorroeien, Paralympiër Corné de Koning. “Het was fijn dat hij meedeed. Al moest ik mij wel op mijn eigen tempo blijven concentreren, anders was ik veel te hard gegaan en had ik het vast niet gehaald.”

Juiste cadans

Het was aan coach en begeleider Theo Levöleger, de levende legende van de Bredase cadettenroeivereniging Dudok van Heel, om Van Etten in de juiste cadans te houden. “Je moet met zo’n marathon zeker niet te snel beginnen”, weet hij. “Je kunt beter wat overhouden voor de eindsprint.” 

Bananen en energierepen

Met bananen en energierepen naast zich, verdwenen de kilometers als sneeuw voor de zon. “De eerste 60 kilometer gingen eigenlijk wel lekker en ik lag mooi op schema, met na elke 10 kilometer een minuut rust”, blikt Van Etten terug. “Vanaf de 70 kilometer werd het echt zwaar en zag het even niet helemaal meer zitten. Ik begon steeds harder te schreeuwen en vrienden en familie zaten om mij heen mij aan te moedigen. Mijn benen brandden en handen begonnen steeds meer pijn te doen. Ik kon nog net de hendel vast houden.”

Het wereldrecord vergoedt de pijn in zijn lijf, vooral de benen. Ruim 2 weken later is hij dat niet vergeten. “Het was echt de eerste en meteen de laatste keer dat ik zo’n marathon roei. Maar ik had het zeker niet willen missen.”