‘Wel 100 engeltjes op onze schouders’

Oud-marinier schrijft boek over NLMARSOF in Afghanistan

Omringd door een bijna onzichtbare vijand. Continu op je hoede, manoeuvrerend tussen de suizende mortiergranaten en ingegraven IED’s. Koen Postma (nu 40) werd met zijn collega’s van NLMARSOF in 2007 uitgezonden naar Afghanistan. Deze missie van Netherlands Maritime Special Operations Forces resulteerde in het boek ‘Blind vertrouwen’.

“Altijd als ik mensen iets vertelde over de avonturen tijdens de missie, hingen ze aan mijn lippen. Pas toen realiseerde ik me dat ‘ons’ werk voor andere mensen heel bijzonder is”, vertelt oud-marinier Koen Postma, die samen met zijn collega’s en schrijfster Maaike van Poelje het boek samenstelde. “Ik besloot het verhaal te vertellen hoe wij de missie in Afghanistan ervaren hebben. Het werk van special forces, waar maar weinig mensen van af weten.” 

Bloedig jaar 

Terug naar 2007, Taskforce Uruzgan, de Nederlandse eenheid binnen de Amerikaans geleide International Stabilisation and Assistance Force. Een NAVO-missie met als doel wederopbouw van het door oorlog verscheurde Afghanistan. De strijd tegen de Taliban is in volle gang. Niet zonder gevolgen. 8 Nederlandse militairen sneuvelen. Het is het meest bloedige jaar uit de hele operatie. Tevens het jaar waarin eerste luitenant der mariniers Postma uitgezonden wordt. Van september tot en met december maakt de Joint Terminal Attack Controller (JTAC'er) deel uit van de 5e rotatie van de Special Forces Task Group Viper. Een gecombineerde eenheid, met teams van het Korps Commandotroepen en MARSOF die het werk van de Opposing Militant Forces (OMF) van de Taliban proberen te verstoren.

Diep gaan naar de top

Hun werkgebied voert van Kamp Holland in Tarin Kowt naar het doorzoeken van quala’s tijdens operatie Mirkah. De Vipers staken de rivier Helmand over. Waagden hun leven tijdens een grootscheepse operatie in de Baluchi-vallei, de actie die de oud-marinier het meest is bijgebleven. De vlakte tussen de bergketens, in handen van de Taliban, vormde een strategische positie. Operatie Spin Ghar volgt. Duizenden militairen bereidden een grote aanval voor. Aan de Vipers om een observation post in te richten in de bergen, als ogen en oren in het betwiste gebied. “Je gaat dan zo diep. Mentaal en fysiek. Klommen 5 meter omhoog en weer naar beneden op een vrijwel verticale wand naar het uitzichtpunt, waarvan we niet wisten of de plek nog veilig was. Slaap? Weinig. Slopend is het. Maar we wisten: als we weggaan, lopen de mannen op de grond risico. Hun veiligheid gaat voor.” 

Angst was er weinig, zegt Postma. “Het was een en al actie, supergaaf. Natuurlijk zijn er heftige momenten. Zoals toen we Shingola West ingingen. 700 Talibanstrijders, allemaal in een netwerk van quala’s die met elkaar verbonden waren. Ik lag de avond ervoor op mijn stretcher onder de sterrenhemel en dacht: straks ben ik er morgen niet meer. Dit wordt keihard vechten. Dan ga je maar snurken. De dag erna is het uit je systeem. Twijfel voel je niet meer, alleen focus.”

Champions League

De missie was de ultieme test, ervoer Postma. De militaire Champions League. Je traint je skills & drills, bereidt alles tot in de puntjes voor, maar kan je het allerhoogste niveau aan? “Straks bevries ik of wil ik vluchten. Maar dat is de kracht van NLMARSOF. Een team gebouwd op vertrouwen. Iedereen is gedreven en haalt het uiterste uit zichzelf voor de ander. Dat zie je echt tot uiting komen: het team staat op 1. Maar ondanks dat hebben we wel 100 engeltjes op onze schouders gehad.” 

“Je doet wat je kan”, vervolgt hij. “Je zet je in voor een beter leven voor alle Afghanen, maar daar gaat je aanwezigheid van 4 maanden weinig aan bijdragen. Het is de maakbaarheid van het land en de beperkte invloed die je daar op hebt.” Met het oog op de huidige missie Resolute Support, zegt hij: “Het is goed dat we ons daar nog steeds inzetten, want het land balanceert nog altijd in een wankel evenwicht.”

Alles of niets 

In 2012 verliet de marinier de dienst, om mede-eigenaar te worden bij organisator van sportevenementen Strong Viking. Tegenwoordig is hij business unit manager van een bedrijf dat onder andere klimmaterialen levert aan militairen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan… Nostalgie is er nog altijd. “Militair zijn is een ondergewaardeerd beroep. ‘Kost veel geld’, zeggen mensen vaak. Of: ‘Wat krijg ik er voor terug?’ Dat terwijl zij zich overal ter wereld inzetten.” Iets dat hij met het boek wil belichten. “Het is bovenal ons verhaal. Geen tactische verhandeling, maar terugkijken op een tijd waarin het alles of niets was. Zodat je kan zeggen: dit is wat papa vroeger gedaan heeft.”