Militair en thuisfront

KPLTD Michiel van Mameren (22)

‘Gaat het goed thuis, dan gaat het goed met de militair’. Maar hoe is het om langere tijd van huis te zijn? En hoe gaan de gezinsleden daarmee om? In deze aflevering van Militair & Thuisfront vertellen korporaal TD Michiel van Mameren en zijn thuisfront hoe zij ‘uit’ en thuis combineren.

Michiel kwam in 2015 als 18-jarige in dienst. Na de Eerste Maritiem Militaire Vorming werd hij voor zijn technische korporaalsopleiding tijdelijk geplaatst op Zr. Ms. Rotterdam. Aan boord van dit Landing Platform Dock nam hij in 2016 deel aan Operatie Sophia op de Middellandse Zee. Dit had tot doel om mensen van de Libische kustwacht op te leiden. Michiel was indertijd drieënhalve maand van huis. In januari 2019 volgde een tweede langere periode op zee. Als korporaal van de Technische Dienst (gespecialiseerd in sensoren, wapensystemen en communicatiemiddelen) vertrok hij met Zr. Ms. Evertsen voor een half jaar naar de Middellandse en Zwarte Zee. Het schip was vlaggenschip van de Standing NATO Maritime Group 2. Onlangs kwam Michiel weer thuis, maar door omstandigheden was hij niet aan boord van het luchtverdedigings- en commandofregat toen dat de haven van Den Helder binnenliep.

Even doorbijten

Het thuisfront van Michiel wordt gevormd door zijn vriendin Yasmin (22), zijn moeder Pamela, oudste zus Noor (25), tweelingbroer Freek (22)* en jongste zus Wies (16). Vader Joost overleed een aantal jaren geleden na een lang ziekbed. “Mijn vader heeft gevaren bij de koopvaardij”, vertelt Michiel. “Ik weet zeker dat hij erg trots op me zou zijn, als hij zou hebben geweten wat voor werk ik nu doe.”

De korporaal is een echte familyman, zo blijkt. Hij is blij dat hij de ervaring heeft opgedaan van een lange reis aan boord, maar zijn geliefde en familieleden achterlaten, dat  viel hem niet licht. “In het begin is het best even zwaar om weg te gaan. Even doorbijten; het hoort erbij. Je maakt er het beste van. Je gaat iedereen missen. Ook vrienden, verjaardagen. Het voorjaar is bij ons ook de tijd van veel familieverjaardagen en van festivals en feestjes. Uiteindelijk went het.”

Toch anders

“We hebben het er in aanloop naar Michs vertrek natuurlijk veel over gehad”, vertelt vriendin Yasmin. “Een half jaar weg is niet niks. En dan plotseling is het moment van vertrek daar. Dan neem je afscheid in Den Helder. Echt niet leuk. De eerste weken daarna moest ik er erg aan wennen. Het was wel erg stil in huis; ik vond het maar saai. Gelukkig had ik het erg druk met het schrijven van mijn scriptie. Dan gaat de tijd in ieder geval sneller. Soms was het trouwens maar beter ook dat Mich geen last had van mijn stress! Per WhatsApp en Facetime hadden we contact en hielden we elkaar op de hoogte. Is toch anders dan wanneer je elkaar echt ziet.” Zoals dat na een paar maanden weer gebeurde tijdens een havenbezoek aan Athene. Yasmin vloog over naar de Griekse hoofdstad. Vloog ze haar geliefde ook in de armen? “Natuurlijk waren we heel gelukkig om elkaar te zien, maar we doen nooit klef in het openbaar, hahaha.”

Verrassingsbezoek

Nog even terug naar de dag van vertrek. “We wisten van te voren dat dit er bij de marine bij hoort, maar dan is zo’n moment ineens realiteit”, aldus zus Noor. “Dan mag je nog even aan boord en zie je waar hij werkt en slaapt en verblijft. En realiseer je je dat hij lang weg gaat. Dat kwam wel even binnen. Het afscheid is me erg bijgebleven. Iedereen huilen... Je moet iemand toch een tijdje loslaten. Je hoopt dat alles goed gaat, en daar ga je vanuit, maar risico’s zijn er altijd. We zaten toen even later bij ‘Land’s End’ nog naar buiten te kijken hoe het schip daadwerkelijk wegvoer. Dat vond ik toch ook wel een heel mooi moment; indrukwekkend.”

Zusje Wies is minder uitgesproken over haar emoties. ‘Ze had er niet zoveel last van’, zo geeft ze aan. Wat ze miste toen Michiel op zee zat? “Samen met Michiel en Yasmin naar de bios. Dat kan nu weer en dat is veel gezelliger!” Wies straalt. En hoe groot was haar geluk toen Michiel ter ere van haar zestiende verjaardag een verrassingsbezoek aan thuis kon brengen, omdat het schip die dagen net iets langer in een Turkse haven lag? Ja, daar was ze natuurlijk heel erg blij mee, durft ze wel te bekennen.

Interessante ervaring

Moeder Pamela genoot natuurlijk ook van dat moment. En ze is dolbij dat Michiel nu weer helemaal thuis is.” Wat het werken bij de marine betreft, is Pamela blij dat Michiel ‘doet waar hij blij van wordt’. En ze is er trots op dat hij militair is. Landverdediging, ‘doorgaan waar anderen stoppen’, van die dingen... “Militairen moeten er zijn”, zo vat ze het kort samen. Waarna ze Michiel aankijkt en vraagt: “Heb je wel genoeg van ons gehoord?” De korporaal toont zich dik tevreden. En dan nog even wat moederlijke bezorgdheid: “Toen ik laatst hoorde over die aanval op olietankers bij de Straat van Hormuz, was ik stiekem blij dat hij daar niet in de buurt was.”

SNMG-2, inclusief Zr. Ms. Evertsen, opereerde ook op de Zwarte Zee, uiteraard onder ruime belangstelling van Rusland. Was dat spannend? “Heb ik niet zo gevoeld”, aldus Michiel. “Dat is ook meer iets voor de Operationele Dienst. Bij de Technische Dienst zijn we met andere belangrijke dingen bezig. Ik vind het mooi werk en ben nu ook een interessante ervaring rijker.”

Familie is het belangrijkste

De lange reis eindigde overigens niet zoals Michiel verwacht had. Zijn grootvader aan vaders kant was met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Hierop kreeg Michiel toestemming om vanuit de laatste buitenlandse haven (op Kreta) naar Nederland te vliegen. Michiel kon bij thuiskomst gelukkig constateren dat het inmiddels al iets beter ging met zijn opa. “Gelukkig maar. Ik was natuurlijk blij dat ik de kans kreeg om hem zo snel mogelijk op te zoeken. Wel zat het me dwars dat ik de reis niet heb afgesloten zoals het hoort. Ik was graag met mijn maten de haven van Den Helder binnengevaren op 24 juni. Maar mijn collega’s zeiden bij mijn vertrek vanaf Kreta al: ‘Je moet gewoon gaan, want familie is het belangrijkste’. En dat is natuurlijk ook zo.”