Gouden jubileum Steelband

‘Hoe wit en houterig ook, iedereen gaat bewegen op onze muziek’

Ze waren een cadeau van de Arubaanse bevolking. Maar nu, 50 jaar later, zijn de steeldrums van het Korps Mariniers nog vol in gebruik. Dit jaar viert de Steelband haar gouden jubileum. Een swingend ensemble, dat zorgt voor verbroedering. 

Wie denkt aan een orkest of band ziet al snel blazers, strijkers en slagwerk voor zich. Maar in de oefenruimte van de Steelband op de Van Ghentkazerne in Rotterdam ziet het muzikale gereedschap er toch iets anders uit: steeldrums, gemaakt van olievaten. Aan de bovenkant van de vaten: een kom, met kleine en grote vlakken. Hoe kleiner het vlakje, hoe hoger de toon. Het muzikale resultaat: een stukje Latijns-Amerika, ‘gewoon’ op de kazerne in onze Maasstad. 

Spelen met een remschijf

“Het korps ontving de instrumenten als blijk van waardering van de Arubaanse bevolking in 1968”, vertelt sergeant-majoor van de mariniers Martijn Vogelaar (42). Speeltuig gemaakt van wat voorhanden was. Olievaten. Auto-onderdelen. “Ook de remschijf met 2 oude spijkers fungeert als instrument; ja, ook die gebruiken we nog steeds”, glimlacht medemuzikant en korporaal Albert de Vries. Inmiddels is de Steelband, bestaande uit 10 Tamboers en Pijpers, uitgegroeid tot het swingende visitekaartje van de marine. Met 50 tot 60 optredens per jaar, in binnen- en buitenland. 

Oor en hart

Muzikale tradities zijn belangrijk binnen de KM. “Als Tamboers en Pijpers doen we er alles aan om deze tradities in ere te houden”, zegt Vogelaar. “Bij ceremonies van de marine bewaken wij de kernwaarden zoals exercitie en protocol. We zorgen dat het plaatje klopt.” Muziek zorgt voor trots, saamhorigheid. Kortom: “Muziek is emotie. Als het goed klinkt dan is dat mooi. Maar het gaat erom wat er in het hart gebeurt. Muziek verbindt, verbroedert; dat geldt ook binnen de Steelband.” De Vries: “Als het klopt, krijg ik kippenvel.”

De Steelband is een hechte club doordat de muzikanten vaak samen op pad zijn, vertelt Vogelaar. “Er zijn momenten dat ik Albert vaker in zijn onderbroek zie dan mijn eigen vriendin.” Van begrafenisceremonies tot bijzondere defilés. Een rollercoaster, vindt De Vries. Dan gaat er ook wel eens iets mis… Zo vlogen de instrumenten wel eens uit het rek.“We zijn ook een keer 5 uur naar Delfzijl gereden met de truck voor een optreden. Kwamen we daar aan, bleek de truck leeg te zijn”, lacht De Vries. “Instrumenten vergeten in te laden.”

Lekker in de pan

Het repertoire is wel veranderd in de afgelopen 50 jaar. Was de Lambada 20 jaar geleden helemaal populair, nu zal het nummer de steeldrums niet meer passeren. “We kiezen onze eigen muziek”, vertelt Vogelaar. “Carnavalsnummers van Aruba, maar ook bekende liedjes die we zelf geschikt maken voor de Steelband. Uptempo liedjes waar je vrolijk van wordt. En: ze moeten lekker in de pan liggen”, zegt hij over zijn instrument. Het creëren van een goede sfeer staat voorop. “Hoe wit en houterig ook, iedereen gaat bewegen op onze muziek. En ook wij staan te dansen achter de pannen.”

Muziek herontdekken

Op Aruba liggen de roots van deze Steelband. Elk jaar keren de mariniers terug om 7 uur lang te spelen in de carnavalsparade. “Dat gebeurt ook puur op adrenaline”, lacht De Vries. “Na 2 dagen heb je de blaren wel op je klauwen staan, maar je ziet de mensen genieten van de muziek.” Op het eiland hebben ze ook een missie. “De Steelband was een geschenk aan ons van Aruba; dat geschenk willen we teruggeven”, zegt Vogelaar. Door de opmars van moderne nummers, ‘hoempa’-muziek en vooral elektronische muziek verdwijnt de steelband steeds meer uit de Arubaanse muziekscene. Daar steken de muzikale mariniers een stokje voor. “We willen de bevolking de muziek laten herontdekken en dat lukt”, vertelt Vogelaar. 

Missie heeft effect

Naast spelen tijdens de carnavalsoptocht trekken ze daarom, op Aruba, tegenwoordig ook volle zalen met hun steeldrums. Hun meest bijzondere optreden? Vogelaar: “In februari speelden we voor 1.600 kinderen op een school. We werden als sterren onthaald. Zoveel blije gezichten. Kinderen die vroegen om handtekeningen. Dat voel je wel even.” 

Hun missie heeft effect. Ze zijn niet alleen graag geziene muzikanten op het eiland: ook hun instrument vindt weer weerslag onder de bevolking. “Het begint weer te leven. Op straat, maar ook op social media. Zo geven we ons cadeau weer terug.”