Het zal niemand ontgaan zijn dat het Korps Mariniers de afgelopen weken een paar keer de krant heeft gehaald. Niet om de inzet en toewijding van onze mannen te loven, maar om zogenaamde onbekende incidenten en misstanden aan de kaak te stellen. Met koppen als ‘Mariniers zijn het zat’ en ‘Mariniers trekken beerput open’ werd de suggestie gewekt dat de marine uit angst voor beroepsprocedures of imagoschade incidenten ongestraft laat. Niets is minder waar.
Van onze militairen wordt verwacht dat zij onder moeilijke omstandigheden kunnen opereren. Dat zij het verschil maken in deze onvoorspelbare en instabiele wereld. Dat zij zich inzetten om onze vrijheid en verworvenheden te beschermen, desnoods met gevaar voor eigen leven. Onze militairen worden daarvoor dag in, dag uit getraind. Hun skills & drills moeten immers een tweede natuur zijn, waarop ze in het gevecht intuïtief kunnen vertrouwen.
Van onze militairen wordt ook verwacht dat zij zich onberispelijk gedragen. Integriteit (moral highground) staat immers hoog in het vaandel. Natuurlijk blazen ook onze militairen af en toe stoom af. Wie doet dat niet? Maar als ze daarbij over de schreef gaan, dan is het beleid helder. Dan spreken we onze militairen aan op dat gedrag. Dan melden en onderzoeken we elke mogelijke integriteitsschending. En waar nodig nemen we rechtspositionele, tuchtrechtelijke of strafrechtelijke stappen. Dit gebeurt alleen niet altijd voor iedereen zichtbaar. Dat heeft alles te maken met de personeelsvertrouwelijkheid van bepaalde informatie en/of respect voor privacy. Maar als iemand binnen of buiten onze organisatie twijfelt of – de juiste – actie is genomen, dan biedt onze organisatie de unieke mogelijkheid om hier melding van te maken bij het Meldpunt Integriteit. Zo waarborgt onze organisatie dat het juiste gebeurt en beschermt ze haar personeel.
Inzake bovengenoemde berichtgeving in de krant is van deze mogelijkheid geen gebruik gemaakt. Noch is het aangekaart in de lijn. Vertrouwelijke informatie is direct gedeeld met externen. Hierdoor is niet alleen ons korps onnodig in diskrediet gebracht, maar is ook het onderlinge vertrouwen ondermijnd. Juist dat vertrouwen is cruciaal binnen de krijgsmacht. Laat me het even terugbrengen naar mijn eigen bloedgroep. Een marinier is meer dan een militair die uit een landingsvaartuig stormt om vanuit zee een gevaarlijke klus te klaren. Dat is slechts een drill. Als de opdracht is gegeven, gaat de marinier voorwaarts. Improviseert hij en maakt hij het werkend op basis van kennis en vaardigheden, teamgeest, veerkracht en doorzettingsvermogen. Er is immers geen weg terug. Achter hem ligt de zee, voor hem de tegenstander… Dit betekent dat de marinier met zijn team onder complexe en extreme omstandigheden zelfstandig moet handelen. En onder die omstandigheden is vertrouwen troef. Dan moet je blindelings kunnen vertrouwen op de man of vrouw die naast je staat. Schouder aan schouder.
Ik moet erop kunnen vertrouwen dat onze militairen dit onderlinge vertrouwen niet schaden. Dat ze gebruik maken van de aanwezige meldingsmogelijkheden die onze organisatie biedt en op die manier hun stem laten horen. Want ‘Verbondenheid, Kracht en Toewijding’ betekent ook elkaar aanspreken als het nodig is en zaken daar aankaarten waar ze thuishoren. Wie mij kent weet dat ik hiervoor open sta en waar nodig actie onderneem.
Luitenant-generaal der mariniers Rob Verkerk,
Commandant Zeestrijdkrachten
