Jong of oud, man of vrouw, van vlieger tot marinier; veteranen hebben een bijzondere band. Wat zij hebben meegemaakt in bijvoorbeeld Nieuw Guinea of Afghanistan verbindt hen.
Op Veteranendag krijgen zij niet alleen de kans elkaar te ontmoeten, maar bedankt ook het Nederlandse volk de militairen die streden voor vrede en veiligheid. Alle Hens sprak met een aantal veteranen. Wat bracht de missie hen? En hoe is het om vandaag in het zonnetje te staan?
Berrie Gerritsen – ‘Iedere veteraan heeft een band’
“De trots en erkenning die veteranen vandaag van de samenleving krijgen is prachtig”, begint Berrie Gerritsen, die in 1992 en ’93 als marinier-1 werd uitgezonden naar Cambodja. “En natuurlijk merk je weer hoe sterk die kameraadschap is. Al ken je elkaar niet, iedere veteraan heeft direct een band.” Sinds zijn diensttijd is Gerritsen actief voor de stichting ‘Keep Them Landing’, die zich bezighoudt met de restauratie en tentoonstelling van een 59-jaar oud landingsvaartuig. Het tekent hoe positief deze marinier terugkijkt op zijn diensttijd. “Ik heb er ontzettend veel van geleerd; communiceren met de lokale bevolking, bijvoorbeeld. Zouden ze me nu vragen het weer te doen, ben ik morgen vertrokken.”
Amanda Kipp – Toch niet zo ver van ons bed
“Wij beschermen de Nederlandse handelsroutes, al lijken de missies nog zo ver weg.” Amanda Kipp straalt terwijl ze vertelt hoe zij haar steentje bij heeft gedragen. De LTZ 2OC (LD) werd in 2014 met Zr. Ms. Evertsen voor operatie ‘Ocean Shield’ uitgezonden naar de Hoorn van Afrika. “De piraterij daar is voor veel mensen een ‘ver van mijn bed show’, maar als een containerschip om Afrika heen moet varen, in plaats van door het Suezkanaal, gaan Nederlanders meer betalen voor hun producten. Dat verhaal probeer ik hier zo veel mogelijk uit te dragen.”
Ton Balster – ‘Leren leiden’
De emblemen op zijn pet en jasje maken het direct duidelijk: Ton Balster is trots op zijn tijd bij de Marine Luchtvaartdienst. “Vanaf mijn 17e heb ik 18 maanden op Nieuw-Guinea gezeten. Daar had ik als hofmeester de leiding over een hele groep mannen.” De leiderschapskwaliteiten en het verantwoordelijkheidsgevoel die Balster hieraan overhield, helpen hem ook in zijn latere leven. Met name als hij een bedrijf van de afgrond redt en daarmee 150 mensen hun baan doet behouden. “En”, vult zijn echtgenote aan, “de kleinkinderen weten: bij deze opa moet je respect hebben.”
Marvin Koekendorp – ‘Ze weten niet waar ik ben’
Kalm wandelt een jonge matroos 1 TD over het Haagse Malieveld. Marvin Koekendorp is 23, werkt aan boord van de onderzeeër Zr. Ms. Walrus en heeft er al 3 uitzendingen op zitten. Waar naartoe? Dat weet vrijwel niemand. “Alleen een paar mensen in Den Haag en Den Helder.” Ook zijn vrienden, familie en vriendin hebben soms maanden achter elkaar geen idee waar Koekendorp uithangt. “Ik leerde mijn vriendin kort voor een reis van 2 maanden kennen. Ze wist waar ze aan begon, maar dat maakt het niet makkelijker.” Vandaag staat de jonge veteraan voor één keer in de schijnwerpers. “Wij komen nooit in het nieuws. Je hoort weleens dat een fregat piraten onderschept, maar wij houden ze dan al een week in de gaten.”
Lonneke Gertsen – ‘Met name mijn moeder vond het eng’
Lonneke Gertsen werd in 1988 voor 6 maanden als matroos verbindingsdienst naar de Sinaï gestuurd, waar ze als telefoniste in een communicatiecentrum werkte. “Ik heb daar mensen leren kennen van zo veel verschillende nationaliteiten”, vertelt ze. “Dat maakte het heel mooi om daar te zijn. Ik weet nog goed dat we op een avond met de Nederlanders voor iedereen een Indische maaltijd maakten; gezellig was dat.” Toch heeft Gertsen ook mindere momenten beleefd: “Zo nu en dan moesten we met een busje door de Gazastrook. Dat was toen best wel gevaarlijk. Met name voor mijn moeder was dat ontzettend zwaar. Zij zat maar thuis te wachten.”
