Sportief

Marine doet mee aan Invictus Games

Je kiest ervoor om militair te worden. Je kiest er niet voor om gewond te raken. Fysiek of mentaal. 23 Nederlandse (oud-) militairen kruisen deze week sportief de degens met zo’n 400 lotgenoten uit 13 andere landen op de Invictus Games, een soort militaire Special Olympics. Ze strijden in wedstrijdverband om de hoogste plaats in verschillende takken van sport. Alle Hens maakt kennis met een aantal van hen.

• Rang: luitenant ter zee 1 (buiten dienst)
• Leeftijd: 42
• Letsel: onderrugletsel en hielbreuken
• Huidige functie: Hoofd Expertisecentrum bij het Dienstencentrum Reïntegratie
• Komt uit op: boogschieten en zitvolleybal

“De term IED bestond nog niet, maar achteraf kun je het wel zo noemen. 25 juli 1993, noordwest-Cambodja. Een ‘mijnongeval’, zeiden ze. Het eerste dat ik ervan weet, is dat mijn mariniersmaatje Raymond Cohen riep: “hee, bud!” Toenmalig marinier 1 Henri van Wetering haalde mij, met gevaar voor eigen leven, uit het ondermijnde zijterrein.

Mijn hakken waren gebroken, ik had een klaplong, een gebroken kuitbeen en een pressiefractuur in mijn onderrug. In het Militair Revalidatie Centrum beleefde ik één van de zwaarste periodes uit mijn leven. Ik was net 3 maanden operationeel marinier toen ik werd uitgezonden. En ik kwam terug in een rolstoel.

Tijdens mijn revalidatieperiode voelde ik me een treurig mens met een gepijnigd, mank lijf. Ik was een groepsdier, in totaal isolement. Sport zat echt in mijn roots. Het doel in mijn leven was weggeslagen. Echt een rottijd. Ik ben mijn ouders, broer en zus ontzettend dankbaar dat ze me nagenoeg wekelijks opzochten. Dankzij mijn orthopedische schoenen zie je niet direct dat ik fysiek letsel heb. Dat wilde ik ook graag: weer een ‘normaal’ mens zijn.

Boogschieten en gezamenlijk zitvolleybal spelen zijn voor mij echt geweldig. Tijdens het sporten kom je echt in een flow. Ik ben heel realistisch over mijn kansen tijdens de Invictus Games en vooral dankbaar dat ik mag participeren. De wijze waarop Defensie ons team ondersteunt, is fantastisch. Ik ga gewoon lekker genieten. Samen met een team waarin iedereen op zijn of haar manier speciaal is. Mensen met spirit en mentale veerkracht.”

• Rang: sergeant der mariniers
• Leeftijd: 36
• Letsel: verbrijzelde enkels en scheenbenen
• Huidige functie: sportinstructeur Mariniers Opleidings Centrum Van Ghentkazerne
• Komt uit op: kogelstoten, speerwerpen, discuswerpen, bankdrukken en zitvolleybal

“Ik gaf een klim- en afdaalles voor de Elementaire Vakopleiding van de mariniers. Ik was niet goed gezekerd en viel van 12 meter recht naar beneden. Toen was er pijn. Helse pijn. Fysiek was ik in orde, dat beperkte de schade. Want het had heel anders voor me kunnen aflopen. Ik verbrijzelde mijn enkels en scheenbenen.

6 zware operaties volgden. Goed voor in totaal 18 maanden revalideren. Ik heb daarin niet stilgezeten. 6 weken na mijn dienstongeval zat ik alweer in de sportschool. Mijn thuisfront was cruciaal in mijn herstel. Ik heb zware tijden gekend. Inmiddels kan ik de pijn en de beperkingen een plaats geven. De meeste schokdynamische belastingen gaan moeizaam.

Als operationeel marinier ben ik afgekeurd. Een klap, absoluut. Mijn hart klopt voor het Korps Mariniers. Na mijn herkeuring kon ik gelukkig weer aan het werk als sportinstructeur. Op de Van Ghentkazerne, daaruit spreekt voor mij de verbondenheid van het Korps.

De Invictus Games ervaar ik als een enorme erkenning voor alle militairen die getroffen zijn door ziekte of door een ongeval gewond zijn geraakt. In Londen kom ik uit in de open categorie. Prijzen zijn voor mij niet zozeer van belang. Het gaat mij om de sportieve strijd met jezelf en elkaar. Ik wil mijn familie en collega’s laten zien dat ik weer inzetbaar ben.”

• Rang: adjudant der mariniers
• Leeftijd : 48
• Letsel: partiële dwarslaesie
• Huidige functie: managementtrainer bij de School voor Maritieme Vorming Bedrijfsvoering en Onderwijskunde
• Komt uit op: boogschieten

“Bij het verlaten van het vliegtuig op 7000 voet hoogte ging het mis. Ik diende mijn parachute op 5000 voet te openen maar raakte in een zogeheten ‘flat spin’, zeg maar een ongecontroleerde horizontale radslag. Het automatisch openen van mijn reserveparachute loste het probleem niet op: ik zette de landing hard in.

Meteen al bij de landing dacht ik: ‘hoe gaat mijn toekomst eruit zien?’ Je hebt je verantwoordelijkheden: je gezin, je huis, de studie van je kinderen. Je wereld stort in.

Ik verbrijzelde mijn 3e wervel. 4 wervels zijn nu vastgezet. Als militair ben ik ben afgekeurd. Fysiek zware arbeid was de kern van mijn werk in het mountain leader verkenningspeloton. Klimmen, skiën, hardlopen, werken in extreem terrein. Plots moest ik alles weer opnieuw leren: staan, lopen, fietsen. Een heel grote domper.

Ik ben absoluut blij dat ik nog steeds mijn uniform mag dragen, ook al ben ik fysiek afgekeurd. Het marinier-zijn zit in mijn bloed. Dat staat los van het uiterlijk vertoon. Het heeft mij gebracht waar ik nu sta.

De Invictus Games zijn uniek omdat ze gewonde militairen uit alle krijgsmachtdelen samenbrengen. Ik vind het heel bijzonder om daarvan deel uit te mogen maken. De saamhorigheid, elkaar ondersteunen, weer onderdeel uitmaken van een team. En als de Britten iets organiseren met een prins als gastheer, dan moet het er gelikt uit zien.”