De helende werking van de Invictus Games

Deelnemers én trainers hebben baat bij evenement

De Invictus Games hebben het Zuiderpark in Den Haag vorige maand een week lang op zijn grondvesten doen trillen. Atleten, hun families, publiek, media: iedereen was er vol van. Aan het mondiale sportevenement voor militairen, die in hun diensttijd fysieke en/of mentale verwondingen of een ziekte opliepen, deden vijfhonderd sporters uit zeventien landen mee in tien takken van sport. Twee deelnemers en een coach van de landmacht blikken terug.

‘Er is altijd een weg naar het goede’

Wie: korporaal-1 Danielo Mercera
Plaatsing: Defensie Verkeers- en Vervoersorganisatie in Den Haag, daarvoor 11 Luchtmobiele Brigade
Sport: atletiek, 100 en 200 meter sprint, en zwemmen
Bijzonderheden: kampt sinds de missie in Afghanistan (2008) met PTSS

“Het waren taaie races, maar ik heb genoten van de Invictus Games. Ik heb zelfs mijn persoonlijk record op de honderd meter (sprint, red.) gebroken. In het begin was ik nerveus, gaandeweg raakte ik steeds meer ontspannen. De Invictus Games smaken naar méér. Toen ik werd gevraagd om bij de ploeg te komen, reageerde ik eerst met ‘nee’ omdat ik in mijn comfortzone wilde blijven. Ik vroeg me af of ik de grote exposure wel wilde meemaken die de Invictus Games met zich meebrengen. Mijn psycholoog zei: doen! De eerste trainingen bevielen goed. De saamhorigheid en het contact met lotgenoten spraken me aan. Ik koos ook voor de Invictusploeg vanwege mijn gezin. In de periode van mijn therapie hadden ook zij het moeilijk, omdat ik toen geen vrolijke vent was. En dat terwijl ik een familieman ben en niet alleen voor mezelf leef. Ik kwam vaak in situaties terecht waarin ik me onmachtig voelde. Als zorgzaam type voelde ik me schuldig om niets voor de mensen te kunnen doen. Kortom, ik was boos.”

“De volgende keer in Düsseldorf wil ik er weer bij zijn. Ik sta altijd open voor leermomenten die er dan net als nu zullen zijn. PTSS zal echter altijd in mijn systeem blijven. Soms val ik terug, maar ik kan daar nu mee omgaan. Ik heb fanatiek aan mezelf gewerkt om te re-integreren. Mijn boodschap voor mensen die met zichzelf worstelen: je bent niet de enige en er zijn altijd mensen in je omgeving die willen helpen. Er is altijd een weg naar het goede.”

Check de clip!

‘Samen strijden voor verbroedering’

Wie: eerste luitenant b.d. Jack Ooms
Functie: trainer-coach van diverse Invictus-atleten
Bijzonderheden: na functioneel leeftijdsontslag trainer-coach bij Invictus-equipe

“Mijn persoonlijke winst van het werk bij de Invictusploeg is dat de atleten mij na 35 jaar, op mijn zestigste, hebben geïnspireerd om zélf weer wedstrijdatleet te worden. Discuswerpen, kogelslingeren en -stoten, gewicht- en speerwerpen: het geeft mijn leven een extra dimensie. Sporten houdt mij jong en fit. Ik zoek de geraniums niet op en wil er al helemaal niet achter zitten.”

“De toenmalige commandant van het Militair Revalidatiecentrum (kolonel Jeroen Hulst, red.) nodigde me zes jaar geleden uit om bij het Dutch Invictus Team te komen. Dat was na mijn functioneel leeftijdsontslag als sportinstructeur bij het Commando Landstrijdkrachten. Ik zei ja omdat het dankbaar en eervol werk is. Je ziet de sporters groeien, ook als persoon. Ze voelen zich steeds vrijer en hebben oog voor anderen. Ik werd coach van elf van de 28 atleten en trainer in vier verschillende sportdisciplines. Overigens krijg ik daarbij hulp van voormalige Invictus-deelnemers (sportspecifieke trainers, red.). Iedereen heeft een goede focus en alleen dat al is een gouden medaille waard. Door de lockdowns vanwege corona was de voorbereiding echter niet eenvoudig. Terwijl iedereen geïsoleerd thuis zat verzorgde ik online-trainingen. Met een stoel, een bezemsteel en twee flessen water hield ik onze atleten actief bezig. De Games gaan ook niet zozeer om medailles halen, maar om de Olympische gedachte: ‘méédoen’. Samen strijden de atleten voor verbroedering. Ik zag Amerikanen en Irakezen samen in een wedstrijd en dat terwijl ze nog niet zo lang geleden tegen elkaar vochten.”

‘Met een lach van oor tot oor'

Wie: Ton de Haan
Wat: sergeant-1 (diverse missies)
Sport: rolstoelbasketbal en zitvolleybal

“Het was helemaal geweldig, ik heb alleen maar genoten. Mijn vrouw heeft me nooit zo gezien, met een glimlach van oor tot oor. Dat komt ook omdat ik mijn doelen heb gehaald: ik ben door mee te doen aan de Invictus Games uit mijn isolement en in beweging gekomen. Ik ga ook zeker door met de centrale trainingen rolstoelbasketbal en zitvolleybal. De boel is weer op orde en ik kan deelnemen aan de samenleving. Ben weer onder de mensen, ook door de hulp die ik van mijn vrouw Chantal krijg. In de aanloop naar de Invictus Games ben ik met haar getrouwd. Ze is mijn steun en toeverlaat in het herstel.”

Check de clip!

“Ik weet dat ik er nog niet helemaal ben, maar we zijn op de goede weg. Iedereen om mij heen zegt ‘t: Ton, wat ben jij veranderd, je lacht de hele dag en dat hebben we je nooit zien doen. Nu gaan we kijken of ik toch nog therapie ga volgen, want dat zal zwaar worden. Het is een proces waar ik doorheen moet, met kleine stappen. Maar meedoen met de Invictus Games was een heel grote stap. Het waren wel héél veel prikkels en ik ben nu dan ook erg moe. Maar dat is alles volledig waard geweest.”