Geen feestjes voor kapitein Rob

Resolute Support serieuze zaak voor commandant Force Protection

Kapitein Rob geeft in Afghanistan leiding aan 160 infanteristen uit 5 landen. Het is een drukke baan binnen misschien wel de meest multinationale NAVO-eenheid.

De dokter heeft een flamingopak aan en daar lopen gasten in paarse outfits en een verdwaalde regenboogpruik. Het is feest in de Lion’s Rock, de bar van de Nederlandse troepen in Mazar-e-Sharif, Afghanistan. Het thema is carnaval, dus lopen veel militairen er als Gekke Henkie bij.

Maar in het werkgebouw zit kapitein Rob over een laptop gebogen. Aan het werk. “Ik ben niet naar Afghanistan gekomen om feestjes te vieren”, zegt de commandant van de Multinationale Force Protection Compagnie (MNFP Coy). Rob houdt naar eigen zeggen wel van een fuif. Alleen niet tijdens zijn 6 maanden durende uitzending in het kader van de NAVO-trainingsmissie Resolute Support.

Grootste compagnie

Zijn focus ligt op zijn compagnie die bestaat uit 160 militairen uit 5 landen: naast Nederlanders (afkomstig van de Alfa-compagnie van 42 Bataljon Limburgse Jagers) en Finnen zijn er militairen uit Hongarije, Kroatië en Montenegro. “Het is de grootste compagnie in TAAC-N, het Train Advise and Assist Command-North”, zegt Rob. “En ja, al die nationaliteiten brengen de nodige uitdagingen met zich mee.” Zo is de taalbarrière een blijvende uitdaging (check de Defensiekrant).

Maar Rob moet ook rekening houden met de verschillende werkwijzen, persoonlijke eigenschappen, cultuurverschillen, mate van training, wat militairen uit het ene land wel mogen doen tijdens een operatie en uit het andere land weer niet. 

Tel daarbij op dat de diverse pelotons verschillende rotatieschema’s hebben, inclusief verlofperiodes, en dan is het een aardige hersenkraker om alles draaiende te houden. “Het valt mee, moet ik zeggen”, merkt de kapitein droogjes op. “We kennen de details en houden daar rekening mee. We maken het niet moeilijker dan het is natuurlijk.”

Verspreid opereren

De MNFP Coy opereert verspreid over de noordelijke provincies. Een peloton zit op Camp Shaheen, 10 minuten vliegen van Camp Marmal. Andere pelotons begeleiden en beveiligen militaire adviseurs die naar diverse locaties in Mazar-e-Sharif gaan om te praten met Afghaanse commandanten. Maar soms moeten er ook eenheden naar Maimanah, ruim een uur vliegen met de heli. Daarnaast kan de MNFP Coy ook in Kunduz worden ingezet of dienen als force protection tijdens bijzondere bezoeken waarbij ze enkele uren een bijeenkomst beveiligen en daarna weer terugkeren.

Geleefd worden

Om dit in goede banen te leiden maken Rob en zijn staf lange dagen. 10-14 uur per dag werken is geen uitzondering. De kapitein spart met het hogere dek van de missie en zijn Compagnies Sergeant-Majoor (CSM) Remko houdt de mannen in de gaten. Allebei doen, is niet te doen voor Rob. “Ik weet echt niet alle namen van de mannen. Veel kan ik niet eens uitspreken, joh”, zegt commandant MNFP Coy.

Het is een volle agenda, er is bijna geen tijd om thuis te missen. Maar tussendoor denkt Rob even snel aan zijn vrouw, die heeft het zwaarder. “Mijn leven hier is overzichtelijk, weinig afleiding van buitenaf. Maar mijn vrouw heeft een baan van 32 uur en de zorg voor 2 jonge kinderen. Dat is heftiger”, aldus Rob. Tijdens een tussentijds verlof merkte hij hoe het leven thuis in volle vaart doordendert. “Toen moest ik wel even schakelen en was ik er niet altijd met mijn hoofd bij. Dat heeft een weekje geduurd en ja, die kinderen hè, dat gaat gewoon door”, zegt hij met een lach. “Weinig rust dus.”

Gevaarzetting

Het thuisfront beleeft dreiging heel anders dan mensen in het missiegebied, ervaart Rob. Zij horen alleen de verhalen in het nieuws, ver weg van waar het gebeurt. Door die afstand worden kleine dingen ineens veel groter. Zo was Robs moeder ongerust toen haar zoon 24 uur lang niet reageerde op een WhatsApp-berichtje. “Dat was net nadat Amerika die Iraanse generaal (Suleimani, red.) om het leven had gebracht. Mijn moeder had een appje gestuurd, maar de vinkjes werden maar niet blauw. Toen heeft ze contact gezocht met mijn vrouw om te horen of alles wel goed ging.”

Er was niks aan de hand. Rob zat simpelweg op een locatie waar hij slecht bereik had. “Eigenlijk heb ik de hele uitzending geen gevaar gevoeld. De dreiging is ook niet zozeer tegen de coalitietroepen gericht.”

Anti-virus

De grootste dreiging is misschien nog wel het coronavirus, dat een groot deel van Resolute Support platlegt. “Bijna alles wordt afgelast”, aldus Rob. Dus geen inzet tijdens adviesgesprekken, geen Guardian Angels, gyms dicht, geen leuke evenementen ter ontspanning. “Nog wel wat verkenningen in het gebied en trainingen voor de eenheden zelf. Maar dat is alles.” Op zich is de timing gunstig omdat enkele pelotons in een hand over-take over (hoto) zaten. Minder missies betekent dat ze meer tijd hebben om hun werk rustig over te dragen aan de opvolgers. Zo’n operationele dip moet alleen niet te lang duren. “Dan slaat de verveling wel toe. Daarom hebben we al de nodige trainingen ingepland, mocht het allemaal te lang duren.”