Tekst Evert Brouwer
Foto sergeant Sjoerd Hilckmann en korporaal Jasper Verolme
Nederlandse Invictusploeg laat zich van beste kant zien
Dé kus van Jelle van der Steen aan Meghan Markle. Edwin Vermetten die zijn tennispartner Paul Guest geruststelt als de Brit letterlijk en figuurlijk van slag raakt als hij een helikopter hoort overkomen. Het zijn iconische beelden van de Invictus Games in Sydney die vorige week de hele wereld overgingen.
Ook in eigen land kreeg het evenement voor zichtbaar en onzichtbaar gewonde militairen (eindelijk) veel aandacht. En daarmee was deze Invictus-ploeg meteen een geweldig uithangbord voor de 5e editie, die in mei 2020 in Den Haag wordt gehouden. Een terugblik in 10 foto’s.
Knallende opening
De opening van de Invictus Games lijkt al weer heel lang geleden. De Hertog van Sussex, de Britse prins Harry, deed dat wederom met een pakkende toespraak. “Jullie doen niet mee voor jezelf, niet voor je familie en niet eens voor je land. Dit doen jullie voor de Invictus-generatie, een nieuwe generatie veteranen”, zei hij.
De start had plaats naast het befaamde Opera House in Sydney Harbour en werd vooraf gegaan door een knallend onweer boven de stad.
(Geen) Man overboord
Slechts 2 keer hadden ze samen in de boot gezeten, de Nederlandse zeilploeg. Het leek er dan ook op dat Marc van de Kuilen, Luuk Veltink, Jeroen Lunsingh en Edwin Vermetten kansloos waren. Zeker toen bij de laatste training Vermetten in Sydney Harbour overboord sloeg. Desondanks zette zeilboot 6 er flink de gang in onder de Harbour Bridge en greep de eerste medaille: brons.
Op één been naar 2 keer brons
Het was weer een emotioneel moment voor Edwin de Wolf (48). Zowel bij de tijdrit als het criterium wielrennen pakte hij brons. Dat gebeurde 24 jaar nadat hij in Bosnië op een mijn stapte en zijn linkerbeen verloor. “Het is voor mij een afsluiting: ik leef nu langer op 1 been dan op 2.”
Des te belangrijker was het voor hem dat zijn toenmalige compagniescommandant kolonel Ludy de Vos (rechts op de foto) hem de medaille omhing. En dat zijn moeder na al die jaren erbij was toen hij over de finish kwam in de Botanische tuin van Sydney. “Ik heb het moment van 24 jaar geleden en de periode daarna weer enkele keren herbeleefd. We kunnen die periode nu samen afsluiten”, zei zij.
Aangrijpend
Met beide handen greep oud-luchtmachtmilitair Edwin Vermetten het getekende hoofd van zijn rolstoeltennispartner Paul Guest tijdens een wedstrijd rolstoeltennis. “Ik deed het impulsief. Blijkbaar weet ik onbewust hoe je met zo’n situatie, veroorzaakt door een posttraumatische stressstoornis, moet omgaan”. Guest raakte van streek door het geluid van een helikopter dat hem terug bracht naar de verschrikkingen die hij had meegemaakt in Noord-Ierland in de jaren 80.
Vermetten bedacht zich niet en ontfermde zich over de Brit en stelde hem gerust. “Het tennis was niet meer belangrijk”, zei de Brabander, die met zijn daad de kern van de Invictus Games raakte. Hiervoor ontving de burgermedewerker bij de luchtmacht tijdens de sluitingsceremonie de Above and Beyond-award.
Net niet
De Invictus Games zijn dan de Spelen van (h)erkenning en verbroedering, dat wil niet zeggen dat je niet wilt winnen. Aan het net bij zitvolleybal kan het er behoorlijk fanatiek aan toegaan. De Nederlandse ploeg had best hoog ingezet, maar bleek uiteindelijk niet bestand tegen het service- en smashgeweld uit Estland en de Verenigde Staten.
Roeien met de riemen...
Zo ziet blijdschap eruit. Luuk Veltink ziet dat hij zilver heeft gewonnen bij het indoorroeien (4 minuten) en daarvan gaat trainer-coach Jacques Ooms helemaal uit zijn dak.
Veltink raakte bij een motorongeluk gewond waardoor zijn linkerarm verlamd is (Erbse Parese). De Zwollenaar heeft besloten zich te richten op de Paralympics van 2020 in Tokyo. Hij wil zich plaatsen voor de vier-met-stuurman en dan natuurlijk wel op het water. “Ook na de Invictus Games moet je jezelf doelen blijven stellen.”
Grote sprong voorwaarts
Luitenant-kolonel der mariniers Stefan Nommensen heeft dezelfde kwetsuur als Luuk, maar zwemt als de beste met 1 arm. Vorig jaar versloeg Nederland alle andere landen in het medailleklassement in het zwembad. Daar hadden de andere landen flink op ingezet. Het betekende dat er ongeveer een Paralympisch record moest worden gezwommen, wilde je op het podium komen. Stephanie Verhoef en Ronald van Dort (nota bene in een hogere klasse) wisten beiden dit keer naar zilver te zwemmen.
Grootse overwinning
Als je niet zo tegen drukte kunt, is boogschieten misschien wel een goede sport dacht Jacco Dudink bij zijn eerste Invictus Games, vorig jaar. Maar in Sydney was het helemaal niet zo rustig op en om de arena. Ook de harde wind en materiaalpech hadden grote invloed op de prestaties van het Nederlandse team.
Wachtmeester-1 (marechaussee) Wouter Bakker reikte tot de kwartfinale, het mannenteam greep net naast het podium. De grootste overwinning was misschien nog wel voor Annelies Homma (foto boven). Alleen hardlopen biedt haar tot nu rust in het hoofd, maar ze had zich deze Invictus Games tot doel gesteld ook te gaan boogschieten. Ze reikte individueel tot de kwartfinale en struikelde daar over de uiteindelijke kampioen. Het was een grotere prestatie dan haar goud op de 1.500 meter.
De rand van de basket
En weer was Oranje erbij tijdens het hoogtepunt van de Invictus Games: de finale rolstoelbasketbal. Ook nu waren de Verenigde Staten de tegenstander en het werd zilver voor Nederland.
Er waren kansen op de winst, maar zeker in de eerste helft schoten toppers Marc van de Kuilen en Jelle van der Steen veelvuldig op de rand van de basket, waar de ballen er bij andere wedstrijden wel invielen.
Mooi was om te zien dat alle 8 spelers in de finale in het veld kwamen en dus ook hun plek met hard werken hebben verdiend. Op de foto passt Jeroen Lunsingh de bal rond tussen 2 Amerikaanse opponenten.
