.

‘Bij Invictus Games dienen we ons land wéér’

Van 20 tot 27 oktober zijn de Invictus Games. Na Londen (2014), Orlando (2016) en Toronto (2017) is nu Sydney aan de beurt om de spelen voor zichtbaar en onzichtbaar gewond geraakte (oud-)militairen te organiseren. Ruim 500 deelnemers uit 18 landen treden in de voormalige Olympische arena aan op 11 sportonderdelen. Nederland doet met 24 atleten mee. Zij hebben allen hun eigen verhaal. Dit keer luchtmachter Edwin Vermetten (45). “Sport heeft mij weer op de been gekregen. Letterlijk.”

In 2001 raakte Vermetten ernstig gewond toen een Bosnische vrachtwagenchauffeur de 4-tonner van de luchtmacht-korporaal frontaal ramde. Vrijwel elk botje van de knie naar beneden was gebroken of verbrijzeld. Ook het hoofdletsel loog er niet om. Maar jaren van pijn, operaties, revalidatie, nog meer operaties en weer opkrabbelen hebben de Brabander er niet onder gekregen. “Ik heb foto’s gezien van hoe ik er bij lag. Ik had dood kunnen zijn, maar heb een tweede kans gekregen. Ik heb sindsdien werkelijk geen dag in de put gezeten.”

Handicap

Vermetten noemt zich ‘een echte teamspeler’. Het bewijs daarvoor is dat de Invictus-‘veteraan’ heeft afgezien van deelname aan het roeien. Het onderdeel waarop hij in Londen en Orlando brons haalde. “Daarvoor was ik nu ook zeker een medaillekandidaat, maar die wedstrijden zijn gelijktijdig met het zitvolleybal. Zonder mij heeft dat team niet genoeg ‘handicaps’ om mee te mogen doen. Dus ga ik dáár nu maximaal voor. Dat doe ik sowieso wel, want ik kan heel slecht tegen mijn verlies. Díé ´handicap´ had ik al voor het ongeluk hoor.”

Een volgende teleurstelling dient zich aan bij rolstoeltennis, zijn favoriete onderdeel. “Daaraan had ik ook graag meegedaan, maar dan hadden ze het duo van vorig jaar (Ronald van Dort en Jelle van der Steen) uit elkaar moeten halen en dat kan natuurlijk niet. Die zijn nu helemaal op elkaar ingespeeld.”

Zeilen

Het tekent de sportiviteit van Edwin dan weer dat hij tijdens de centrale trainingen tegelijk als coach en als tegenstander van het Nederlandse tennisduo optreedt. Niet dat hij nu op zijn handen hoeft te zitten in Sydney. Behalve bij zitvolleybal komt de man uit Baarle-Nassau uit bij rolstoelbasketbal en zeilen. “Dat zal me wat worden”, zegt hij met brede glimlach, “de laatste keer dat ik een boot zat, was volgens mij tijdens een schoolkamp.”

Andere ploeg

De Invictus Games zijn van grote invloed op zijn leven, geeft hij toe. Belangrijker dan zijn deelname aan de Militaire Wereldspelen, waar in 2015 voor het eerst ook invalide militairen mochten meedoen. “Het betekent ontzettend veel voor mij om met andere gewonde militairen te sporten. Ik houd echt van dit team. We hebben allemaal ons land gediend en dat verbroedert. Tijdens de Invictus Games dienen we ons land wéér. En vergeet die andere ploeg niet: mijn gezin. Mijn vrouw en 2 kinderen gaan mee. Voor hen is het heel belangrijk dat ze zien wat je ondanks de zichtbare en onzichtbare verwondingen nog kunt bereiken. Dat er meer oud-militairen en gezinnen zijn die het soms zwaar hebben. Ik zie het ook als een soort genoegdoening voor de kinderen, als compensatie voor wat ze hebben moeten missen door mijn handicap.”