.

Oud-marinier Alexander Lamp op sprint in Sydney

Nieuwe rubriek: Kennismaking met de Invictus-sporters

Van 20 tot 27 oktober zijn de Invictus Games. Na Londen (2014), Orlando (2016) en Toronto (2017) is nu Sydney aan de beurt om de spelen voor zichtbaar en onzichtbaar gewond geraakte (oud-)militairen te organiseren. Ruim 500 deelnemers uit 18 landen treden in de voormalige Olympische arena aan op 11 sportonderdelen. Nederland doet met 24 atleten mee. Zij hebben allen hun eigen verhaal. Zoals Alexander Lamp (42), die zich als eerste in deze rubriek van 6 voorbeschouwingen voorstelt.

Sergeant-majoor van de mariniers buiten dienst Alexander Lamp heeft Multiple Sclerose (MS) en is sinds vorig jaar volledig afgekeurd. “Deze ziekte heeft me ook veel mooie dingen gebracht. Deelname aan de Invictus Games is er één van.”

Zijn ogen gaan glimmen als hij het over de Invictus Games heeft. In Sydney komt hij uit op de 100 meter sprint, het koningsnummer van de atletiek. “Boogschieten, eigenlijk mijn sport, valt op dezelfde dag als atletiek”, vertelt hij. “Ik kies voor de sprint. Het gaat immers niet om de medailles, maar de doelen die je jezelf stelt. Gisteren ging die 100 meter megagoed, dat is met mijn ziekte geen garantie. Maar ík wíl dit, op het voor mij allerhoogste podium en voor publiek. Al is het in een soort dribbelpas. Nu kan ik dat nog redelijk. Als je door MS iets kwijt bent, krijg je dat nooit meer terug.”

Keuzes

De oud-marinier heeft al veel levensveranderende keuzes gemaakt. Zoals de opvoeding van 2 pleegkinderen met zijn vrouw Dagmar en hun 2 jonge dochters. Ook de beslissing om het Korps Mariniers in 2017 vaarwel te zeggen, neemt Lamp uiteindelijk zelf. Hij is dan inmiddels opgeklommen van marinier tot sergeant-majoor. Heeft een uitzending naar Eritrea (2000) achter de rug en geniet van zijn baan als instructeur op de marinierskazerne in Rotterdam. “Je ziet die jongens zich ontwikkelen van burger naar baret. Die transformatie boeit me mateloos.”

Lamp, dan de 30 net gepasseerd, loopt aanvankelijk moeiteloos mee met de jonkies. “Ik kreeg plots last van mijn onderrug en het herstel na het hardlopen duurde steeds langer. Bij een oefening op Texel begon ik plotseling te struikelen en moest ik vechten om het tempo bij te benen. Dat was niks voor mij.”

In de ziekenboeg van Den Helder denken de artsen eerst aan een hernia. Ook omdat het rechterbeen uitvalverschijnselen vertoont. Een uitgebreid onderzoek in het Militair Hospitaal levert een heel andere diagnose op: MS. “Ik kreeg de mededeling van de arts, een folder in mijn handen gedrukt en toen had ik ‘m”, blik hij nuchter terug. “De schok kwam hard aan, omdat ik de lijdensweg van mijn vader, die ook MS  had, van nabij heb meegemaakt. Een elektrische rolstoel en dementie, dat zag ik als mijn toekomst. Ik was er nota bene bij mijn keuring en later nog eens op getest.”

Belofte

Hij dacht te zijn afgeschreven voor het Korps. Achteraf ten onrechte. “Ik heb mijn knakmoment wel gehad en leerde ervan. Ik durf me nu kwetsbaar op te stellen.” Hij vecht terug en krijgt een mogelijkheid van de Sociaal Medische Dienst (SMD): “Ik mocht terug naar mijn eenheid, met de belofte dat ik zelf zou stoppen als het niet meer ging.”

Dat punt komt in 2015 tijdens de voorbereiding van een oefening in Noorwegen. “Ik hield mezelf letterlijk staande in Doorn door tijdens de lunch te rusten en na einde dienst net zo lang te wachten tot iedereen weg was. Dan strompelde ik naar mijn kamer. Ik was bang om te vallen. Dan houd je jezelf voor de gek. Thuis moest ik 2 keer per dag op bed liggen om uit te rusten.”

Mobieler

In 2017 volgt volledige afkeuring. Die klap komt minder hard aan dan destijds de diagnose MS. Hij had er zich op kunnen voorbereiden. Via de stichting Return to Base heeft Lamp vrijwel dagelijks contact met (oud-)mariniers. “Ik zit nu in een proces om mobieler en sterker te worden. Ik heb al meer energie en kan weer voldoende aandacht aan het gezin geven”, vertelt hij vol passie.

De Invictus Games zorgen voor meer. Via het Militair Revalidatie Centrum zet Lamp zich inmiddels in voor 2 jonge militairen die de diagnose MS hebben gekregen. Hij helpt ze op de weg die hij al heeft bewandeld. “Dit is wat ik bedoel als ik zeg dat de ziekte ook goeds heeft gebracht.”

De centrale trainingen vindt hij geweldig. “Je komt samen met gelijkgestemden en ik ontmoet fantastische mensen. Sinds ik weet dat ik ben geselecteerd, train ik ook nog eens 3 keer per week met mijn fysiotherapeut in mijn woonplaats Helmond. Voor mij móét die 100 meter in Sydney een ultiem hoogtepunt worden. De start kan trouwens nog wat problemen opleveren. Als ik te snel omhoog kom, raak ik de controle kwijt en loop ik misschien de verkeerde kant op”, zegt hij lachend.