Tekst ritmeester Jessica Bode
Foto Jarno Kraayvanger
Militair hospitaal op de bres voor veteraan met hulphond
Wat doe je als je afhankelijk bent van een hulphond, maar die niet mag meenemen tijdens een opname in een regulier ziekenhuis? “Nou, je niet laten behandelen”, spreekt Srebrenica-veteraan Robert van der Holst (45) uit ervaring. Totdat het Centraal Militair Hospitaal (CMH) in Utrecht je laat weten dat jij en je hond Runo daar wél welkom zijn.
Geen richtlijnen voor ziekenhuisopnamen met hulphond
Een paar maanden geleden krijgt de voormalig verkenner van 11 Luchtmobiele Brigade, die leidt aan een posttraumatische stressstoornis (PTSS), last van hevige druk achter z’n oog. Het wordt erger en op een gegeven moment ontstaan uitvalsverschijnselen aan de rechterkant van z’n lichaam. Robert moet voor onderzoek naar het Universitair Medisch Centrum Utrecht (UMCU), maar als hij opgenomen wordt, blijkt dat zijn PTSS-hulphond niet welkom is.
Opname te stressvol
“Vanwege de hygiëne. Ik snap dat je een hond niet meeneemt naar een operatiekamer, intensive care of naar de hartbewaking. Maar dit zou gaan om mijn eigen kamer. Bovendien is een opname zonder Runo te stressvol en daardoor onmogelijk.”
Leven compleet veranderd
De zwarte labrador betekent alles voor Robert. Nachtmerries, herbelevingen van afschuwelijke gebeurtenissen en veel stress zorgen er tot een paar jaar geleden voor dat hij sociale contacten mijdt en niet meer naar buiten wil. Hij ziet het leven niet meer zitten. Totdat hij geleidehond Runo krijgt. “Ze heeft m’n leven compleet veranderd. Eerst verstopte ik me en nu trek ik er weer graag op uit.”
Wakker maken en spiegelen
Door de stresstoornis leidt de vader van 2 tieners aan ernstige nachtmerries. Runo herkent de signalen en maakt hem op tijd wakker. Zo stoppen de herbelevingen en kan hij rustig slapen. “Maar ik kom ook weer onder de mensen. Runo creëert ruimte op drukke locaties en ze spiegelt gedrag. Als ik onrustig of zenuwachtig ben, wordt zij lastig. Daardoor ben ik me sneller bewust van mijn eigen houding.”
Van verkenner naar PTSS-patiënt
Robert van der Holst maakt als dienstplichtige voor het eerst kennis met Defensie. Na die tijd gaat hij als verkenner aan de slag bij 11 Luchtmobiele Brigade. Een jongensdroom die uitkomt. Al na een jaar wordt hij met Dutchbat II uitgezonden naar Srebrenica. Een heftige periode, waarin hij veel leed ziet. In 1997 gaat hij naar de Balkan.
Aanvankelijk heeft Robert geen last van de herinneringen. Maar wanneer hij door een hernia afgekeurd wordt, de dienst verlaat en voor het eerst vader wordt verandert zijn leven compleet. “M’n zoon huilde veel. Ik associeerde dat met de ellende in Srebrenica. Ik werd enorm agressief en wilde mijn zoon wat aandoen.”
Hij ondergaat onderzoeken en uiteindelijk wordt chronische PTSS geconstateerd. 6 jaar vol intensieve groepstherapie volgt. Hij knapt pas echt op als Runo in zijn leven komt. “Dit beestje heeft m’n levensvreugde teruggegeven.”
Op naar het CMH
Als Robert er met het UMCU niet uitkomt, post hij zijn verhaal op Facebook. Via via krijgt een generaal hier lucht van en neemt contact met hem op. Binnen een dag wordt geregeld dat hij als veteraan in het CMH terecht kan. Ook de hond is meer dan welkom.
Robert vindt het onbegrijpelijk dat ziekenhuizen geen richtlijnen hebben voor wat betreft een ziekenhuisbezoek met een hulphond. “Ik ben vast niet de enige met dit probleem. Er zou over landelijk beleid nagedacht moeten worden, want dit is discriminatie. Iemand met een rolstoel mag toch ook naar binnen. Omdat een hond haren heeft, wordt het een probleem.”
Wounded Warriors
Veteraan Robert is bestuurslid van de vereniging Wounded Warriors. Een stichting die bevordert dat veteranen met PTSS weer hun huis uitkomen. “We organiseren uitjes zoals fietstochten en wandelingen. Ook gaan we naar voorstellingen als Soldaat van Oranje of een middag vissen.”
Geruststelling
Een diagnose voor de klachten van Robert is er nog niet. Onderzoeken lopen. “Maar het is al een hele geruststelling dat ik in ieder geval in dit ziekenhuis welkom ben. Hopelijk doet goed voorbeeld goed volgen.”
