‘Het went nooit’

Verwachtingsvolle gezichten kijken naar een groot scherm in de Theaterhangar in Katwijk. Daarop zijn straks de geliefden van het thuisfront te zien. Skypen is thuis door de slechte internetverbinding vaak geen optie, en ‘kamelen op de lijn’ maken bellen ook niet altijd mogelijk. De ruim 1500 bezoekers van Missie Max maken dan ook veelvuldig gebruik van de mogelijkheid om hun geliefden op missie alvast fijne feestdagen te wensen. 

‘Thuis gaat het goed, dus gaat het met hem goed’

Debbie Ykhout (30) wiegt kleine Finn van 4 maanden heen en weer, terwijl ze kijkt naar het grote scherm op het podium. Haar echtgenoot Edwin kan vanuit Mali ieder moment in beeld komen. “Finn was pas 3 weken oud toen hij wegging, dat vond ik heel heftig. Hij is ons eerste kindje. Edwin krijgt via WhatsApp dagelijks foto’s en filmpjes, zodat hij hem toch ziet groeien. Verder deel ik zoveel mogelijk alledaagse verhalen, zo blijft hij betrokken.” Finn is 1 van de vele kleine kindjes op Missie Max. “Voor het thuisfront is het soms nog zwaarder dan de militair op missie, denk ik. Ik vind veel steun bij mijn 2 schoonzussen, die beiden ook met een militair zijn getrouwd en dus in hetzelfde parket zitten. We eten vaak samen en sleuren elkaar er doorheen.” Als Edwin op het grote scherm verschijnt, valt hij bij het zien van zijn familie even stil. Op aandringen van presentator Jan Slagter brengt hij ‘mooi…, trots…, heel erg trots’ uit. Edwin komt over een paar weken, voor de kerstdagen, weer thuis. “Ik weet gelukkig dat hij het daar goed naar zijn zin heeft. Als hij terug is, weet je weer wat je mist aan elkaar. Dan besef je weer hoe goed je het samen hebt. Als mijn man weet dat het met ons ons goed gaat, heeft hij het ook makkelijker. Dat is de kracht van vrouwen van militairen, ze kunnen zelfstandig en soms alleen zijn.” 

‘We hebben het soms best zwaar’

Johan en Wilma Brandwijk (50) missen dit jaar voor het eerst hun dochter Kelly (27) tijdens de kerstdagen. Johan: “Ze is al 5 keer eerder op missie geweest, maar nog nooit in december.” Kelly zit op een schip in het Caribisch gebied. Wilma: “Over een paar weken vliegen we naar haar toe, dan is ze precies op de helft van haar missie. Voor haar heel fijn, en wij leven er ook naartoe. Elkaar vastpakken is toch anders dan bellen en chatten. We hebben het soms best zwaar, vooral tijdens bijzondere dagen zoals verjaardagen en kerst. Ze is nog nooit de hele winter weggeweest. Mensen zeggen wel ‘je went eraan’, maar eigenlijk went het nooit. Ik zit in het thuisfrontcomité om zo betrokken mogelijk te zijn. Ik organiseer van alles en ben zo snel op de hoogte als er nieuwtjes zijn.” Als het stel op het podium voor de webcam staat, komt Kelly naar voren. ‘Je ziet er goed uit, wijffie. We zien je over een paar weken, dan gaan we een feestje bouwen,’ geeft Johan zijn dochter mee. “Als we pakketjes opsturen, mobiliseren we de hele familie,” vertelt hij achteraf. “Dan maken de kinderen tekeningen of knutselwerkjes en verzamelen we snoep, foto’s en brieven. We weten dat de bemanning altijd erg uitkijkt naar de post. Kelly stuurt ons foto’s terug van hoe ze alles rond haar bed heeft verzameld, geweldig. We zijn hartstikke trots. Ze heeft een bijzondere baan en dient een goed, maatschappelijk doel.” 

‘Het was veel te kort!’

Nadine Ermers (25) en haar Joep hebben in hun 4,5 jaar samenzijn nog nooit samen de kerstdagen doorgebracht. “Op één keer na, toen kwam hij mij opzoeken in Indonesië, waar ik aan het rondreizen was. Z’n verjaardag hebben we trouwens ook nog nooit samen kunnen vieren.” Dit keer ontvangt hij een kerstgroetje, want met een partner bij Defensie, en zelf ook niet vies van een verre reis, zit er niets anders op. “Ik ben blij dat ik ‘m straks vanuit Mali even op het grote scherm kan zien. Als-ie er niet zit, word ik echt boos!” Maar Joep zit gelukkig tussen zijn collega’s klaar, en in een krappe minuut laat de familie weten dat ze hem missen en aan hem denken. “Het was veel te kort, maar ik heb hem tenminste even kunnen zien. Normaal gesproken kunnen we bellen, maar alleen als hij mij belt. Verder kunnen we whatsappen als er op zijn kamp niet al te veel collega’s op internet zitten.” Het is Joep zijn derde lange missie. “Ik wist dus waar ik aan begon. In het begin hield het me enorm bezig wat hij die dag ging doen, nu heb ik het een beetje losgelaten. Als hij weggaat, stop ik altijd een kaartje of een foto in zijn tas.” 

‘Een gemis op de voetbal en tijdens het stappen’

Mitchell Arkesteijn (22) is naar Missie Max gekomen om samen met zijn broer hun vriend Rocco Verbraken (22) via Skype in Mali te zien. “Maar hij moet niets van alle aandacht weten, hij heeft zich helemaal achterin achter zijn collega’s verscholen,” lacht Mitchell. De jongens kennen elkaar al bijna hun hele leven. “Iedereen uit de vriendengroep van onze basisschool mist ‘m geloof ik wel. Ik in ieder geval. Met voetballen, stappen in het weekend met het vaste clubje, dat soort dingen. Maar hij wilde dit heel graag, dus voor hem is het top. Hoewel hij het nu wel een beetje heeft gezien daar, geloof ik. Maar hij komt terug voor de feestdagen, dan vieren we bij hem met zijn alleen oudjaarsavond. Dat wordt als vanouds feest,” vertelt Mitchell met pretogen. Tot die tijd stuurt hij pakketjes naar Rocco. “Met bijvoorbeeld snoep, kaarten en shag. De sigaretten daar schijnen rotzooi te zijn.” Samen met de zus en moeder van Rocco houden de jongens het scherm toch in de gaten, om te kijken of ze hem toch niet achterin zien zitten. Als dat niet zo is, laat ze een foto van hem op haar smartphone zien. “We appen bijna dagelijks, hij houdt veel contact met het thuisfront.” 

‘Dat doet hij toch maar even’

Laura (20) bezoekt samen met haar schoonvader Coen (48) voor het eerst Missie Max. Hun Dylan (23) vaart als marineman door de Egeïsche zee. Laura: “Het is zijn eerste missie. We hebben 1,5 jaar verkering en net samen een huis gekocht. Mijn broer is ook militair, dus ik weet hoe het werkt, maar toch; ik mis hem verschrikkelijk. Volgens mij heeft hij ook enorme heimwee, hij kijkt er ontzettend naar uit om te verhuizen als hij thuis komt.” Voor vader Coen is het ook wennen, zijn zoon zo lang van huis. “Toen hij nog studeerde in Den Helder, kwam hij nog om het weekend naar huis. Direct na zijn opleiding is hij snel uitgezonden. Ik ben apetrots op hem, hij pakte het heel goed op. Dat doet hij toch maar even. We hebben de afgelopen maanden pas 2 keer gebeld, skypen kan ook niet.” Laura stuurt daarom zo vaak mogelijk brieven en pakketjes richting het uitzendgebied. “Met foto’s, chocola en kleine cadeautjes.” Nog maar een paar weken, dan kan de familie Dylan opzoeken in Griekenland, waar het schip een paar dagen aanmeert. “Daar kijken we enorm naar uit.”