Na een uitzending in 2008 naar Camp Hadrian in Deh Rawod Afghanistan krijgt Dennis van der Stroom (29) PTSS, oftewel posttraumatische stress-stoornis. In 2015 gaat het echt mis. De oorlogsveteraan krijgt gokschulden, vlucht naar Frankrijk om zich aan te sluiten bij het Franse vreemdelingenlegioen en denkt zelfs aan zelfmoord. Hij herpakt zichzelf echter en gaat in augustus 2016 een nieuwe uitdaging aan die hem er weer bovenop moet helpen: de Ultra Great Britain lopen. De wedstrijd gaat 200 mijl (320 kilometer) dwars over het eiland. Lees hier zijn verhaal.
“In 2006 ben ik beroepsmilitair geworden, dat wilde ik al mijn hele leven. Op uitzending gaan was een ambitie. Ik wilde naar een oorlogsgebied om de bevolking te helpen en me inzetten voor vrede en veiligheid. Dat was mijn droom. In 2008 werd ik op missie gestuurd naar Afghanistan. Dat pakte toch anders uit dan ik me had voorgesteld. Elke dag reden we patrouilles in het gebied. Hoewel we geen directe schietincidenten hebben meegemaakt, behalve een raketaanval op een politiepost, sloegen ze (Taliban, red.) ons wel met IED’s om de oren. Onder een van onze voertuigen ontplofte een bermbom. Ook pakten we later een suicider op die al klaarstond zichzelf op te blazen. Tegelijkertijd verloor ik op Kamp Holland een goede collega, Mark Weijdt. Nu terugkijkend is het me allemaal niet in de koude kleren gaan zitten. Elke dag met angst voor de dood en constant stress is niet iets waartegen je je kunt wapenen. Ik kon er niet mee omgaan, al merkte ik dat pas jaren later. Toen 2 jaar geleden mijn relatie uitging en ook mijn moeder dat jaar overleed, raakte ik in de put. Ik kreeg nachtmerries, herbelevingen en begon met gokken waardoor ik een hoge schuld opbouwde.”
Hoe uit de PTSS zich bij jou en hoe ga je ermee om?
“Bij mij uit PTSS zich in verbale agressie, het afsluiten van emoties en het opwerpen van een enorme kasteelmuur waar niemand doorheen komt. Verder heb ik flashbacks, herbelevingen, pleinvrees en angst voor drukke plekken die ik dan ook zoveel mogelijk vermijd. Verder ontwikkelde ik een gokverslaving, stootte mensen van me af en kreeg een grote angst voor het aangaan van nieuwe contacten. Mensen vertrouwen, vind ik nog steeds erg lastig en ik schiet daardoor snel in de aanval. Ook met harde knallen en onverwachte gebeurtenissen kan ik moeilijk omgaan. Na de diagnose PTSS zat ik in zak en as. Ik kon mezelf niet motiveren van de bank af te komen. Ik kwam in korte tijd 12 kilo aan en kroop nog verder in mijn schulp omdat niks meer leek te lukken. Uiteindelijk besloot ik aan de bel te trekken bij het Veteraneninstituut. Daar heb ik goede hulp gekregen in de vorm van psychologische begeleiding en bewindvoering. Daardoor kon ik een groot deel van de schuld wegwerken. Ook besloot ik mijn leven weer een positieve draai te geven en het hardlopen weer op te pakken. Lange afstand lopen betekent voor mij vrijheid. De uitdaging, het nieuwe, het onverwachte en de steeds wisselende omgevingen geven mij de kans om ook mezelf bloot te stellen aan dingen waar ik juist zo bang voor ben. Het werkt voor mij therapeutisch. Lange afstanden zorgen er ook voor dat je na een bepaalde afstand nergens meer aan denkt dan alleen het ene voetje voor de ander te zetten.”
“Ik heb al eerder verschillende klassiekers gelopen, waaronder de hoogste marathon ter wereld in Nepal (Everest Marathon) en de Thar Desert Run (160 km door de woestijn van India). Maar de Ultra Great Britain is heel anders. Het is een unieke, 320 kilometer tellende ultramarathon. Binnen 100 uur moet 320 kilometer afgelegd worden via een route die loopt van het Engelse Southport in het westen naar Hornsea in het oosten. Het was de eerste keer dat de race gehouden werd en ik was de enige Nederlandse deelnemer. Ik had de organisator, Wayne Drinkwater, ontmoet tijdens de Mount Everest marathon in 2012. Toen hij me uitnodigde, hoefde ik geen 2 keer na te denken. Dit was een uitgelezen kans om fysiek en mentaal aan mezelf te werken. Voor mij was het dan ook niet zozeer de race die de hele beleving mooi heeft gemaakt, maar de hele weg ernaartoe vanaf april dit jaar. Gedurende de afgelopen maanden heb ik zo verschrikkelijk veel nieuwe en steunende contacten mogen opdoen, dat het mij veel meer gebracht heeft dan alleen de wedstrijd. De eerste stap naar een mooiere toekomst is gezet.”
“Regenachtig en met veel wind. We startten met 24 lopers, onder wie 22 Britse, en begonnen aan de Trans Pennine Trail, die ons langs kanaaltjes, door bossen en over een gebergte voerde. De eerste 50 kilometer gingen erg goed. Ik had een lekker tempo, maar voelde wel wat pijntjes opkomen. Ik wist dat ik dit goed kon verbergen en door hier niet aan te denken ging het weer goed. De kou en de regen waren elementen die weleens nare dingen met zich mee konden brengen. Het was een selfsupported race. Water, eten, kleding moest je zelf meenemen. Wel waren er wat dropbags op verschillende checkpoints waarop je even kon slapen of de boel kon verversen. Ik kreeg een dip bij 55 kilometer. Emotioneel gebeurde er heel veel en ik wilde opgeven, maar Wayne en mijn verloofde wisten me op te peppen en ik kon weer verder. Ik rende langs de rivier Mersey onderweg naar Manchester, verdwaalde een paar keer maar ging door. Rond 21.00 uur regende het nog steeds en werd het donker. Ik trok wat warmers aan. Mijn darmen protesteerden wat, maar ik ging door en liep een donker bos in. Daar ging het lichtje uit. Om 23.30 uur, na ongeveer 18 uur lopen, werd ik wakker, verkleumd door de kou en nattigheid. Ik was gedesoriënteerd en toen ik mijn verloofde belde, kon ik haar vragen niet normaal beantwoorden. Mijn lichaam had het opgegeven en ik moest, na 96 kilometer, stoppen. Pas de volgende dag kon ik het opbrengen trots te zijn. Slechts 11 lopers, minder dan de helft, haalden de finish.”
“Mijn ambitie is om, ondanks mijn PTSS, met ondersteuning van een hulphond weer te functioneren in de maatschappij. Ik wil en mag van mezelf niet op de bank terechtkomen en niks doen. Ik hoop lotgenoten door dit verhaal te inspireren om het ook te proberen, ik gun iedereen alleen het beste. Ik wil graag therapie volgen, aan mezelf werken en mijn omgeving de liefde geven die ze verdient. Verder wil ik blijven hardlopen, wandelen en bovenal mijn opleiding tot verpleegkundige afronden. Ik wil anderen inspireren en er voor hen zijn. Tegelijkertijd mag ik mezelf niet vergeten, want anders kan ik ook niet voor anderen zorgen.”
Naast actief zoeken naar steun voor zijn eigen (financiële) problemen zet Van der Stroom zich ook in voor lotgenoten. Hij zamelt geld in voor Wounded Warriors Nederland en Hulphond Nederland. Mocht u hem willen steunen, neem dan contact op met Dennis via: dennis014@hotmail.com.
