Blog

De Zugspits Ultratrail is een offroad hardloopwedstrijd door de bergachtige omgeving rondom het Zugspitz massief, op de grens van Duitsland en Oostenrijk. De race met een lengte van 100 kilometer en 5420 meter bergopwaarts, moet in 26 uur worden voltooid. Onderweg worden deelnemers op alle manieren uitgedaagd om hun grenzen te verleggen. Samen met collega Jean-Paul van der Bas ga ik de ‘Ultra’-afstand aan. Sergeant-1 Bart Theunissen en wachtmeester-1 Rinaldo Strijbos kiezen voor de Basetrail van 36 kilometer, een ook niet misselijke klim.

Na ruim 5 uur heb ik voor de tweede keer een top bereikt op 2200m hoogte, ook het hoogste punt van deze race. De zon breekt inmiddels aardig door. Nu kan het afdalen beginnen. Bepakt met een kleine rugzak met verplichte uitrusting en ‘gewapend’ met stokken verplaats ik me door het robuuste, maar prachtige landschap. Nog 55 km te gaan…

Ik moet eerlijk toegeven dat mijn benen na 30 kilometer al pijn deden en misschien heb ik me wel vergist over het kaliber van deze tocht. Ik bedoel, hoe goed kan ik me als Nederlander hierop voorbereiden? Ons land biedt qua terrein niet echt veel. Op de afstand kun je trainen maar de immense hoogteverschillen….dat is voor nu incasseren.

Na een korte rustpauze start ik het afdalen. Iets wat comfortabel lijkt, maar het absoluut niet is. Mijn vermoeide benen protesteren bij iedere klap. Ik wil snelheid behouden, maar tegelijk let ik erop dat ik niet struikel. Eruit liggen met een blessure is niet bepaald wat ik voor ogen heb. Uitdroging, energietekort en vermoeidheid zijn ook zaken waar je continu scherp op moet zijn. Het afdalen gaat via een recht pad naar de boomgrens. Vanaf dan zal het slingerend omlaag gaan. Zeker nu komen mijn stokken goed van pas. Het afdalen tot een hoogte van ongeveer 1200 meter duurt ruim 45 minuten. Daar is het weer relatief vlak en beschermen de bomen me tegen de felle zon. Ik heb al liters vocht weggewerkt, maar heb moeite om mijn vochtbalans op peil te houden. Bij de volgende bevoorradingspost moet ik een zouttablet in mijn sportdrank doen. Het laatste stukje naar post 4 is goed te doen en kruis ik af en toe een bergstroompje. Soms met een brug, en soms dwars door het water. Het is nu niet ver meer. 42 kilometer heb ik er al op zitten binnen 7 uur. De helft is in zicht.

In de middag voltooien Bart en Rinaldo de Basetrail. De meeste deelnemers aan de Ultra-afstand zijn dan nog steeds bezig. Het zal nog zeker tot diep in de nacht duren wanneer Jean-Paul en ik de finishlijn bereiken. Mijn wereld bestaat alleen nog maar uit datgene wat mijn hoofdlampje ziet. Ik ben met de laatste afdaling bezig. Het moment dat mijn voeten het asfalt raken en alles weer horizontaal is, voelt voor mij als een einde, maar ik ben er nog niet. Mijn stokken klap ik in en plaats ze bovenop mijn rugzak. De laatste kilometers trek ik een onbekend blik energie open. Of is het adrenaline? Hoe dan ook, de pijntjes zijn weg. Ik ren zo hard als ik kan naar de finish, onderweg haal ik nog enkele andere deelnemers in. Het finishen voelt heerlijk! De race heb ik onderschat, maar mijn Nederlandse benen hebben zich goed gehouden.

Antonio houdt actief een runnersblog bij. Ook is hij atleet van het Nederlands Militair Oriëntatieloop Team. www.volgtony.nl