Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? In deze rubriek vertellen collega’s over een bijzonder moment dat ze hebben meegemaakt. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Bij een controle op station Venlo stuiten wachtmeester Dyon en zijn collega opperwachtmeester René op een Syrische reiziger met een vals identiteitsbewijs. Terwijl ze in afwachting zijn van een tolk wordt het tweetal afgeleid door een paar potige, beschonken mannen. In een flits van een seconde grijpt hun initiële verdachte zijn kans en neemt de benen. Wat volgt is een haast surreële achtervolging dwars door het centrum van Venlo. Te voet en… op een gevorderde fiets. Dyon neemt ons mee terug naar deze memorabele dag.
Hoe verliep jullie dag?
“Eigenlijk rustig. Het was een mooie zomerdag eind september vorig jaar. Niks bijzonders. Ook een controle zoals deze, op een trein vanuit het Duitse Kaldenkirchen, doen we vaker. We stonden op het perron en scanden de mensen die uit de trein stapten. In eerste instantie viel ons niets op, tot een man in de allerlaatste coupe ons vreemd aankeek. Hij liep naar buiten, weer terug naar binnen en net voor de trein vertrok sprong hij er toch uit. Vervolgens hield hij zich achter op het perron op. Al met al genoeg reden om even met hem te babbelen.”
‘Na een paar stappen keek ik achterom. Ja, bankje leeg…’
Wat trof je aan?
“Een, zo bleek achteraf, Syrische man die geen Engels sprak met een overduidelijk valse Italiaanse identiteitskaart. Omdat de man zich niet verstaanbaar kon maken en wij dus ook niet konden uitleggen wat er aan de hand was, belden we een tolk in. Dit duurde eventjes. In afwachting daarvan hebben we hem op een bankje neergezet.
Op dat moment kwamen er 2 gasten het perron op lopen, zwalkend met een blik bier in de hand. Zij zetten hun tassen tegen onze verdachte aan en gingen nonchalant bij ons staan. Puur om de boel te frustreren. We sommeerden ze meermaals om weg te gaan, maar hier gaven ze geen gehoor aan. Mijn collega was met hen bezig, ik stond nog bij die man op het bankje. Omdat de sfeer grimmiger werd en het 2 flinke gasten waren, besloot ik naar mijn collega te lopen om hem te ondersteunen. Na een paar stappen keek ik achterom. Ja, bankje leeg…”
En toen?
“Ik ben het perron af gesprint, de hoofdingang door en zag onze verdachte nog net het centrum in rennen. Dan zie je dus het verschil tussen een opper en een wachtmeester. De opper dacht verstandig, ik rijd er in mijn auto achteraan. Ik dacht, 'ik houd ‘m rennend wel bij'.
Eenmaal in de stad, vol met hoekjes en kleine straatjes, was ik de man al snel kwijt. René en ik zochten los van elkaar verder. Op een gegeven moment spraken een paar voorbijgangers me aan. Zij hadden de man gezien; hij liep weer richting het station.
Ik rende die kant op, maar was na een poos omgehangen sprinten aardig aan het eind van mijn Latijn. In de verte zag ik een jongen met een fiets staan. Ik heb zijn fiets gevorderd en aangegeven dat hij deze later in de buurt van het station op kon halen. Zo stil mogelijk ging ik achter de verdachte aan. Toen ik vlak bij hem was, gaf ik hem een duw. Hij lag op de grond maar gaf zich niet zomaar gewonnen. Het was nog best een worsteling om hem onder controle te krijgen. Gelukkig hoorde ik al snel de sirenes van mijn collega en een ondersteunende politie-eenheid. De man is overgebracht naar de brigade waar het met behulp van een tolk uiteindelijk lukte om hem uit te leggen waarvoor hij was aangehouden.”
Snap je zijn eerste reactie om weg te rennen?
“Deze verdachte wist ongetwijfeld dat zijn identiteitsbewijs vals was, anders reageer je niet zo. Hij heeft zijn kans gegrepen toen wij even met die andere mannen bezig waren. Hij verklaarde uit angst voor hen te zijn weggerend. Tja.."
En die fiets?
“De eigenaar is het geluid van de sirenes richting het station gevolgd. Hij meldde zich netjes bij ons met de vraag of we zijn fiets nog nodig hadden. We hebben elkaar de hand geschud en ik heb hem uitvoerig bedankt. Zonder zijn hulp, en die van de voorbijgangers die me in de goede richting wezen, hadden we de verdachte niet kunnen pakken. Een mooie, gezamenlijk actie.”
‘We moeten er achteraf ook best weleens om lachen’
Hoe kijk je er zelf op terug?
“Wel echt met een trots gevoel. De casus komt nog vaak ter sprake hier op de brigade. Met name door de gevorderde fiets. Dit komt niet vaak voor. Natuurlijk is het een serieuze casus, maar we moeten er achteraf ook best weleens om lachen. Misschien had ik op dat perron een andere keuze moeten maken, maar op dat moment had de veiligheid van mijn collega prioriteit. Alleen maar supermooi dat het uiteindelijk allemaal toch goed is gekomen. En ook nog eens op zo’n manier.”
Ben of ken jij een collega die iets bijzonders heeft meegemaakt tijdens de dienst? Een moment waarbij ‘het erop aankwam’? Laat het ons weten via kmarmagazine@mindef.nl.
