‘Ik hoef mezelf niet met anderen te meten’

Defensiefotograaf wenst collega’s te inspireren

Sergeant-majoor Hille reist de hele wereld over om als defensiefotograaf vast te leggen hoe zijn collega’s oefeningen draaien en missies uitvoeren. In september gaat de reis naar Duitsland. Niet voor foto’s. De voormalig luchtmobiele infanterist doet mee aan de Invictus Games in Düsseldorf.  

^{Tekst: KAP Jaap Wolting I Foto's: Phil Nijhuis}

Jij oogt als een topfitte baas. Waarom mag jij meedoen aan de Invictus Games?

“Je wilt niet weten hoe lang ik me dat heb afgevraagd. Al klapte ik in 2008 in Afghanistan op een bermbom, ik had al mijn ledematen toch nog? Een paar dagen na mijn incident ging Ronald van Dort de poort uit. Die gozer heeft zijn beide benen niet meer... Ik voelde in Uruzgan een enorme onmacht. Gedurende mijn missie ging ik als bermverkenner uit het voorste voertuig voortdurend als eerste op chokepoints af, was ik superscherp, en dan rijd ik tóch vlak voor het einde op een IED. Liever was ik aangegrepen door twintig Talibanstrijders.

Na die uitzending was ik jarenlang continu op mijn hoede. Had nachtmerries, terwijl ik juist alles onder controle wilde hebben. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk wel aan de bel trekken. Wat mij vervolgens hielp was dat Defensie me handvatten gaf. De arts zei dat ik meer moest investeren in sport en fotografie. Nu, jaren later, besef ik dat ik me niet hoef te vergelijken met bijvoorbeeld die militair die wél z’n benen mist of wél gebukt door het leven gaat door PTSS. Ik heb mijn eigen mentale kras en ga die niet meer bedekken.”

Wat is jouw dieptepunt geweest?

“Een exact moment kan ik me niet voor de geest halen, maar er kwam voor mij een punt dat ik mezelf niet meer herkende. Bij Defensie wordt vaak stoer gedaan. Dat maakte het er voor mij niet gemakkelijker op om over mijn gevoel te praten. Daar kwam bij dat de collega’s van mijn eenheid nergens last van leken te hebben. Wat deed ik? Ik kropte alles op… tot ik mezelf niet meer was.”

Voor welke onderdelen heb jij je gekwalificeerd en waarom juist die sporten?

“Powerliften, wat een enorme uiting van energie is, en handboogschieten. Ik heb een korte spanningsboog en ben explosief. Zoveel mogelijk gewicht in één keer wegknallen past dus precies bij mij. Bij het boogschieten is het precies andersom: daar is rust essentieel. In mijn infanterietijd schoot ik juist altijd zo snel mogelijk, dus het begin was heel onwennig. Sterker nog, ik irriteerde me mateloos. Inmiddels is boogschieten meditatie voor me. Er zijn 32 stappen die je kunt doorlopen. Rustig binnenkomen, rekken, in je bubbel duiken, omgeving scannen, ogen dicht, ademhalen, pijl pakken, richten… en ga zo maar door. Ik ervaar er een totale rust bij in mijn hoofd.”

Hoe ziet jouw leven er nu uit, vijftien jaar na die bermbom?

“Gelukkig schrik ik niet meer van harde klappen, heb ik geen herbelevingen. Dat ik me af en toe niet lekker voel, heb ik geaccepteerd. Spichtig blijf ik. Altijd scan ik de omgeving, best vermoeiend soms. Maar ik leef voor mijn gezin, heb prachtig werk als defensiefotograaf en ben echt in balans. Mijn vrouw Tara vindt het dapper dat ik de stap heb gezet mee te doen in Düsseldorf. Ze is trots op me en dat geeft mij een goed gevoel. Zelfacceptatie is makkelijk gezegd, maar het daadwerkelijk zo ervaren is lastig. Toch merk ik dat ik er relatief goed aan toe ben, in vergelijking met andere Nederlandse deelnemers. Ik ben vrolijk als ik aankom bij de training. Ben een van de jongsten en denk dat ik een stabiele factor ben. Binnen ons team heeft iedereen een totaal ander verhaal, maar raakvlakken hebben we allemaal.”

Je bent vaker bij de Invictus Games geweest, toen echter als fotograaf. Is het vreemd straks zelf de camera’s op je gericht te zien?

“Vorig jaar had ik in Den Haag mijn eerste ervaring met de Invictus Games. Omdat ik als fotograaf op de actie moet zitten om de emotie te grijpen, heb ik het evenement letterlijk van heel dichtbij beleefd. Het was zó gaaf om te zien wat het doet met deelnemers, vrienden en familie. Dat ik straks zelf in de spotlights sta, hoeft voor mij absoluut niet, maar vind ik ook niet eng.”

Wanneer zijn de Games voor jou geslaagd?

“Als ik collega’s ertoe weet te inspireren om mentale kwetsbaarheid te tonen. Ik zou graag laten zien dat het juist stoer is om je te uiten. Ik wil een voorbeeld zijn voor die ander die nog een drempel over moet. Daarnaast zie ik deelname aan de Games ook als een stukje zelfacceptatie; ik heb een mentale kras en daar leer ik mee leven.”