Tekst Evert Brouwer
Foto Sergeant Jan Dijkstra/Eigen foto Erik Brakert
Hoe Erik Brakert herstelt van een hersenbloeding
“Kim, bel 112, er is iets niet goed in mijn hoofd.” Het zijn woorden aan zijn partner die luitenant-kolonel Erik Brakert zich nog herinnert als de dag van gisteren. Dik 6 jaar later loopt hij, het linkerbeen trekkend, De Brammert binnen op de Johan Willem Frisokazerne in Assen. “Ik heb enorm veel geluk gehad. Vooral door de hulp van Defensie. We mogen ons enorm gelukkig prijzen met de zorg die wij hebben.”
‘Ik heb de laadklep van een Chinook in mijn schedel’
De toenmalige commandant van de Bravocompagnie 13 Infanteriebataljon Luchtmobiel (Pegasus) was die 20 september 2013 net terug van een bezoek aan de ouders van Tim Hoogland. De soldaat sneuvelde in 2007 bij een vuurgevecht met de Taliban. “Dat gebeurde rond half 5 in de middag. Precies op die tijd voelde ik dat het mis ging. Bizar”, vertelt Brakert.
‘Bizar, het gebeurde exact 6 jaar na het sneuvelen van Tim’
Er wordt een zware bloeding frontaal rechts in de hersenen vastgesteld. Pas na een gevecht van enkele dagen, waarin Brakert zweeft tussen leven en dood, wordt de schade vastgesteld. Hij is eenzijdig verlamd. “Houd er rekening mee dat je de rest van je leven in een rolstoel zit”, hoort hij van een arts in het Militair Revalidatiecentrum (MRC) in Doorn. “Dat zijn we dan niet met elkaar eens”, antwoordde ik.
Het tekent de levenshouding van de geboren Tukker (Den Ham), een niet te onderschatten factor in het herstel. “Je kunt bij Defensie nog zoveel hulp krijgen, je blijft de eigenaar van je probleem”, is zijn motto.
Bijltje
Een enorm intensief traject bij het MRC volgt, met louter burgers als lotgenoten. “Ik kon niets meer met mijn linkerarm. Met de fysio hebben we keihard gewerkt om er letterlijk beweging in te krijgen. Normaal gesproken houdt dat na een bepaalde periode op als er geen verbetering optreedt. Wij zijn echter toch door gegaan, ook omdat ze zagen dat ik niet wilde, niet kón opgeven.”
‘Je blijft eigenaar van je probleem’
Aanvankelijk is zijn streven om weer te kunnen hardlopen en voetballen. Een aantal tegenslagen op de weg en de acceptatie van zijn beperking hebben die hoop weggenomen. Zo’n anderhalf jaar geleden wilde hij het bijltje er bij neergooien, wat zijn baan bij Defensie betreft. Er volgden immers steeds weer operaties en daarna het zoveelste revalidatietraject. Er blijkt in 2014 een kluwen van bloedvaten in zijn hersenen op ploffen te staan, een riskante ingreep. “Ik dacht dat ze een klein gaatje zouden maken, maar ik heb nu de laadklep van een Chinook in mijn schedel”, zegt hij lachend.
Balans
Ook het linker onder- en later dit jaar het bovenbeen worden in het MST Enschede aangepakt, met revalidatie in Het Roessingh Enschede en MRC, om meer mobiliteit te genereren. “Ik zat na die hersenoperatie op ongeveer 50 tot 60% van mijn energie. Dat is door de verbeterde functie van been al gestegen naar 80%. Het wordt door de volgende ingreep aan mijn been nog beter. Geloof me, we hebben bij Defensie de beschikking over onwaarschijnlijk goede vaklui. Zeker in onze medische centra.”
‘Invalide voel ik me niet, er mankeert alleen wat aan’
Een betere balans tussen werk en privé helpt bij het herstel. Ook de steun van collega’s, een aantal van het eerste uur, sleept hem er doorheen. Er vallen veel namen, een teken dat er veel betrokkenheid was bij het herstel van de mens Erik Brakert. En het thuisfront natuurlijk. Daardoor kan de militair uiteindelijk prima werken bij het Bureau Vorming van Staf Opleidingen en Training van de landmacht. En na de periode van de volgende revalidatie inclusief rode baret. “Ik houd mezelf fit door 3 keer in de week een strak programma te volgen in de sportzaal en bij de fysio. De Defensie Conditieproef (DCP) en Militaire Basisvaardigheid (MBV) haal ik wel, maar de eisen voor luchtmobiel niet. De commandant van 11 Luchtmobiele Brigade heeft me dispensatie gegeven en dat doet me heel veel goed. Ik voel me dan ook zeker geen invalide, er mankeert alleen wat aan me.”
