Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? In deze rubriek vertellen collega’s over een bijzonder moment dat ze hebben meegemaakt. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Het is het eind van een bewogen late dienst voor eerste luitenant Mos wanneer er via de portofoon een melding binnenkomt: ‘Brand op de Prinses Margrietkazerne in Wezep’. Eenmaal ter plaatse wordt de ernst van de situatie al snel duidelijk. Een complete loods staat in lichterlaaie. Of er zich op dat moment nog militairen in het pand bevinden, is onbekend. Aan Officier van Dienst politie (OvD-P) Mos de taak om zo snel mogelijk antwoord op deze cruciale vraag te vinden en de inzet van hulpdiensten in goede banen te leiden. “Iedereen kijkt naar je.”
Neem ons eens mee terug naar die 18e december vorig jaar…
“De melding van de brand kwam na een pittige dienst waarin we te maken kregen met de urgente vermissing van een militair. Dat liep gelukkig goed af, maar het was even schakelen toen er op de valreep nóg een melding binnenkwam. In eerste instantie schrok ik er niet direct van. Het gebeurt vaker dat ergens ten onrechte een brandalarm af gaat. Onderweg naar Wezep begreep ik wel dat het dit keer echt om een brand ging. De omvang was me alleen nog niet duidelijk.”
‘Ik zag de focus op hun gezichten’
Wat trof je op de locatie aan?
“Een ongelofelijk grote vuurzee. De vlammen sloegen uit het dak van het enorme pand en het vuur dreigde zich steeds verder uit te breiden. De brandweer was er al, maar voor overleg met elkaar was geen tijd. Ik zag de focus op hun gezichten. Het was meteen duidelijk dat dit serieus was.”
Hoe ga je vervolgens te werk?
“Ik ben mijn ding gaan doen en heb direct het brongebied afgezet. Dan komen er al snel 2 vragen: zijn er mensen binnen en wat ligt er in die loods? Dat zijn zaken die bij mij worden neergelegd. Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor de politieprocessen. Bijvoorbeeld dus het afzetten, ontruimen, het strafrechtelijk onderzoek, maar ook het in goede banen leiden van de verkeerscirculatie rondom het brongebied.
Dat laatste was nog een aardige klus. Er waren 11 personen die rook hadden geïnhaleerd. Dat betekent dat er ook 11 ambulances jouw kant op komen. Daarnaast was er ongelofelijk veel brandweer ter plaatse en tal van politiewagens. Vanwege het nachtelijke uur kwam de Landelijke Eenheid zelfs vanuit Amsterdam ondersteunen. De brandslangen lagen ondertussen tot buiten de kazernepoort, dat is achteraf haast niet voor te stellen. Al deze hulpdiensten moeten natuurlijk veilig kunnen op- en afvoeren.
Vanwege het aantal slachtoffers en de omvang van de brand werd opgeschaald naar GRIP-1. Dat houdt onder meer in dat er op de plaats van het incident binnen een half uur een Commando Plaats Incident (COPI) wordt ingericht waar de Officieren van Dienst kunnen overleggen. Vanwege asbestdreiging neigde het zelfs nog naar GRIP-2, dan worden ook alle partijen in het effectgebied betrokken. Dit gebeurt zelden. Gelukkig bleek dat niet nodig.”
‘Ik voelde duidelijk: nu komt het er écht op aan’
Heb je vaker een inzet op zo’n grote schaal meegemaakt?
“Alleen in oefeningen. Ik heb een opleiding gevolgd tot OvD-P waarin zulke scenario’s regelmatig voorbij kwamen. Daar heb ik veel aan gehad. Een mooie quote uit die opleiding is me altijd bijgebleven, 'accepteer de chaos’. Dat mag er even zijn, zolang je je maar weer herpakt en de orde terug weet te brengen. Daarnaast werd erop gehamerd dat mensen de OvD-P graag willen zien, daar halen ze kracht uit. Iedereen kijkt naar jou op zo’n moment. En natuurlijk het beoefenen van de politieprocessen. Allemaal zaken waar ik opeens concreet mee te maken kreeg. En dan ging het potentieel ook nog eens om mensenlevens. Wat als er wel mensen in die loods zitten, de brand overslaat of ambulances met slachtoffers niet weg kunnen komen van het terrein? Dat moet je allemaal goed wegzetten. Ik voelde heel duidelijk: nu komt het er écht op aan.”
Hoe ging het uiteindelijk verder?
“Het heeft zeker een uur of 5 geduurd voor de brand onder controle was. Rond half 7 ’s morgens heb ik mijn dienst overgedragen en eindigde mijn nacht.”
Met wat voor gevoel kom je vervolgens thuis?
“In die zin een voldaan gevoel. Er is veilig gewerkt, we hebben met elkaar iets moois neergezet. Ja, er is veel schade, maar er is niemand overleden of ernstig gewond geraakt. Dat neemt niet weg dat je thuis nog wel een poos nodig hebt om tot rust te komen. Eerst een vermissing, dan ’s nachts die brand eroverheen. Dan kun je niet meteen slapen. En juist de volgende ochtend, toen de rest van Nederland wakker werd, stond mijn telefoon roodgloeiend.”
Denk je nog weleens terug aan die nacht?
“Niet vaak, maar toen we net op de plek van het incident stonden besefte ik wel weer ‘wow, dit is echt heel groot’. Het is zo’n ander gezicht dan ’s nachts. Toch voel ik ook zeker trots. Mijn taak als OvD-P is iedereen veilig thuisbrengen en dat is gelukt.”
Ben of ken jij een collega die iets bijzonders heeft meegemaakt tijdens de dienst? Een moment waarbij ‘het erop aankwam’? Laat het ons weten via kmarmagazine@mindef.nl.
