Zo vader, zo zoons

Drie op een rij voor mariniersgezin Van Haastrecht

Krijgsmachtadjudant Rob van Haastrecht is niet trots. Hij is apetrots! Naast zoon Thomas trad recent zijn jongste telg Joeri toe tot het Korps Mariniers. En wie denkt dat Van Haastrecht senior als zeesoldaat in hart en nieren de hand had in deze beroepskeuze, heeft het mis. “Als ze bijvoorbeeld naar ‘Luchtmobiel’ hadden gewild, was het ook goed geweest. Het is tenslotte hun leven.”

Afgelopen 12 mei was een heuglijke dag voor de familie Haastrecht. Op de Van Ghentkazerne in Rotterdam legde marinier Joeri de eed op het vaandel af. En drie keer raden wie het vaandel mocht dragen… Inderdaad, Rob. Zulke dingen kunnen zomaar gebeuren als je vader bij hetzelfde bedrijf werkt. 

Klimmen en klauteren

Een bedrijf dat klaarblijkelijk flinke indruk op de zonen heeft gemaakt. Op vroege leeftijd gingen ze al ‘op oefening’ op de Oirschotse Heide om een klein beetje te helpen bij de mariniersopleiding. Met een gecamoufleerd gezicht was het dan klimmen en klauteren geblazen, in de voertuigen zitten en gewoon lol hebben in de buitenlucht. “Mijn moeder vond het achteraf niet zo leuk als we na een lange dag thuiskwamen”, grapt Joeri. “Zij moest alle vieze kleren wassen.”  

Heliredder

Rob vindt het nog steeds bijzonder dat beide zoons voor het Korps hebben gekozen. Die keus neem je niet zomaar. “Je moet het echt zelf willen en ook helemaal zelf doen”, aldus Rob. De fysieke en mentale uitdagingen die mariniers zowel tijdens de opleiding als in de dagelijkse praktijk ervaren, liegen er niet om. “Als je de lol van dit werk niet inziet, wordt het niets”, weet Thomas inmiddels. De marinier-1 werkt drie en een half jaar bij de baas en zit na drie jaar bij de operationele eenheden in Doorn net op zijn nieuwe functie als heliredder. Hiervoor volgt hij momenteel op Marinevliegkamp De Kooy een pittige opleiding. Thomas: “Het mooie van het Korps is dat je nooit helemaal weet wat er op je pad komt. Eerlijk gezegd wist ik niet eens precies wat een heliredder was.”

Stukje van de wereld

Voor zoon Joeri begint de wereld die marine heet net. Inmiddels zit hij in Doorn bij 23 Raiding Squadron, de eenheid waarbij ook Thomas heeft gediend. Net als zijn oudere broer waren de fysieke en mentale uitdagingen en het avontuurlijke karakter drijfveren dit werk te willen doen. Joeri: “Zo sta je in de rij bij Albert Heijn en zo zit je in een zanderig missiegebied. Het kan zomaar gebeuren.”

“Ja, je komt nog eens ergens”, vult Thomas aan. Met Noorwegen, Egypte, Singapore, Irak en Koerdistan heeft hij inmiddels een aardig stukje van de wereld gezien. Zo ook vader Rob, die in zijn 36 jaar durende carrière eveneens een ‘zwervend’ bestaan leidde. Boarding operaties op de Adriatische Zee, inzet in Albanië: “Sommige operaties hebben mijn carrière weldegelijk beïnvloed”, doelt de adjudant op zijn tijd bij de toenmalige Bijzondere Bijstands Eenheid Mariniers. Zijn veelzijdigheid en ervaring droegen eraan bij dat Rob werd aangesteld tot korpsadjudant van het Korps Mariniers,. Daarna stroomde hij door naar de functie van krijgsmacht-adjudant, een aanstelling waarop hij terecht heel trots is. “Ik heb nooit de behoefte gehad officier te worden. Op dit niveau functioneer ik het beste.”

Ongeschonden

Rob geeft toe dat toen Thomas en Joeri interesse voor de mariniers begonnen te krijgen, hij dat best spannend vond. Hoe groot zou de teleurstelling zijn als zij niet geschikt bevonden werden en hun droombaan in rook zagen opgaan? Om aan de opleiding te mogen beginnen, moet je eerst door vele hoepels heen, waaronder de psychologische en fysieke test en de mondelinge interviews. Daarna moet je ook nog eens blessurevrij blijven, want wie tijdens de Elementaire Mariniersopleiding ‘sneuvelt’ heeft minder kans om het bij de operationele eenheden te maken. Rob: “Als vader hoop je dat ze overal ongeschonden doorheen komen. Je krijgt deze opleiding verre van gratis.”

Twee adviezen

Toen Thomas en Joeri aan de opleiding mochten beginnen, gaf Rob hen twee adviezen: niet uit een truck springen, want dan krijg je blessures. En houd altijd je slaapzak droog. Een gebrek aan goede nachtrust breekt ook een marinier lelijk op, weet de adjudant. “Ik heb mijn goede slaapzak inmiddels via Thomas nu aan Joeri gegeven. Die van mij is net iets lichter en warmer. Daarbij heb ik hem niet meer nodig, want binnenkort ga ik met Functioneel Leeftijdsontslag.”

Met het naderend einde in zicht, moeten vader en zoons nog één ding gezamenlijk doen en dat is een static line-parachutesprong. Rob weet alleen niet of dat qua tijd mogelijk is. Het mariniersbestaan is veeleisend en een gezamenlijk moment prikken lastig. Toch heeft hij het nooit als werk gezien, maar als een levenswijze. “Het zou mooi zijn als mijn zoons er ook zo over gaan denken. Pas dan weet je met heel je hart dat je het juiste beroep hebt gekozen.”