Tekst kapitein Jessica Bode
Foto Beyond the Ultimate en privécollectie Tim en Justin
Militairen lopen drie marathons in drie dagen
De term ‘fitte bazen’ valt in defensiekringen geregeld. Sportief zijn is wellicht ook inherent aan het beroep als militair; grenzen verleggen en steeds het uiterste van jezelf vragen. Verbindelaren luitenant Justin Zuurman (29) en sergeant Tim Zuurbier (26) waren tot voor kort allesbehalve fitte bazen, maar een jaar geleden ging de knop om. Vorige week haalden ze de finish van de Highland Ultra; een ultrarun van 120 kilometer in drie dagen door de ‘ongetemde hoek van Schotland’.
‘Toen ik bij defensie begon was ik gewoon lui’
Het is het schiereiland Knoydart aan de Schotse westkust dat decor staat voor deze loodzware trail. Het uitdagende parcours is uitgezet tussen diepe dalen en hoge pieken, tussen de meren Nevis en Hourn. Vrij vertaald hemel en aarde; een goede omschrijving van de situatie waar Justin en Tim zich vorige week in bevonden.
Afgezien van het feit dat bijna drie marathons in drie dagen tijd al een enorme prestatie is, gaat het hier om een trail met hoogteverschillen tot vijfduizend meter en temperatuurveranderingen tussen de 0 en 25 graden. Tel daar de bepakking van een kleine tien kilo, teren op louter vriesdroogmaaltijden en slapen in een tentje in de vorst bij op.
37/109
Ik hoor u denken, waarom? “Tsja, het is de uitdaging en grenzen willen verleggen. Als je van tevoren denkt dat je iets niet kunt en het lukt toch, wat heb je dan nog meer in je mars? Toen ik bij defensie begon was ik gewoon lui. Nu doe ik dit. Geëindigd op plek 37 van 109. Wie weet wat er nog in het vat zit”, vertelt Tim trots.
Meedoen?
In principe kan iedereen aan deze ultrarun meedoen. Wel is een ijzersterke conditie een belangrijk criterium en moet de deelnemer het afgelopen jaar nog een marathon hebben gelopen.
Overbelast
De mannen zijn sinds maandag weer terug in Nederland en rolden direct een oefenprogramma in. “Echt op adem komen is er niet bij. Maar het gaat naar omstandigheden goed.” Justin heeft last van een overbelaste knie en Tim zit met een dikke, pijnlijke enkel. “Maar als we nu ‘springend voorwaarts’ moeten, dan gaan we”, benadrukken de twee .
Rough bounds
Hoe tof het ook was, de mannen erkennen ook dat ze blij zijn dat het erop zit. Alleen de reis naar het ‘festivalterrein’ was al een uitdagende. Vanaf de luchthaven in hoofdstad Edinburgh duurt het nog negen uur om de startlocatie te bereiken. Dat kan alleen per ferry of via de beruchte ‘rough bounds’; bergachtig terrein met ruige bergtoppen.
Maar eenmaal aan de trail begonnen wacht volgens de organisatie een adembenemend avontuur op een onontdekte, afgelegen locatie met wonderschone natuur. Inclusief ruige modderpaden, weidse vergezichten over uitgestrekte heidevelden, wild kronkelende rivieren, cirkelende goud- en zeearenden, ‘patrouillerende’ edelherten, spetterende otters en springende dolfijnen. Maar was dat ook zo? “Alles gezien!”, vertelt Justin, daags na het avontuur. “Behalve dat wat in het water leeft. De rest was nog mooier dan ons werd voorgesteld.
Deze trail wordt georganiseerd in terrein dat daar in principe niet voor bedoeld is
Gevriesdroogde maaltijden
De lopers zijn zelfvoorzienend en dus verantwoordelijk voor het dragen van hun eigen uitrusting. Die bepakking wordt deels vooraf bepaald: gevriesdroogde maaltijden, verschillende lagen kleding, medische benodigdheden, minimaal anderhalve liter water en een GPS-tracker van alleen al vierhonderd gram. Al met al een kleine tien kilo. De organisatie zorgt voor een kampeerplek met tenten. “Ze zouden ook slaapzakken meenemen, maar dat reglement is in maart aangepast. Die moesten we op het laatste moment tóch zelf meesjouwen, maar we hadden al rugzakken gekocht. Daar kon alleen nog een dunne slaapzak van de Xenos bij. “Ja, we hebben het ijskoud gehad”, erkent Tim.
Want hoewel het overdag zonnig was met een luxe achttien graden, daalde het kwik ’s avonds pijlsnel naar beneden het vriespunt. “Maar het kan altijd erger, de deelnemers van de vorige editie in oktober kregen te maken met extreem veel wind en neerslag.”
Passend
De trail wordt georganiseerd door een club die alleen maar van dit soort evenementen organiseert in terrein dat daar in principe niet voor bedoeld is. De jungle, arctisch, woestijn en dit keer dus ruige hooglanden. “Wel passend bij militairen, dachten we zo”, reageert Tim. “Als militair moeten we ook in dit soort bijzondere gebieden opereren. Deze trail maakte het plaatje compleet.”
Medische helikopter
De ultraruns van Beyond the Ultimate vinden plaats in de meest ontoegankelijke gebieden waar vaak geen telefoonbereik of medische zorg is. Daarom staat 24/7 een medische helikopter klaar om de deelnemers te helpen in geval van nood. Ook is er een satelliettelefoon en om de tien kilometer een controlepost voor (medische) ondersteuning, drinkwater, kokend water en een schuilplaats.
‘Het mag wel een beetje minder’
Strandkast
En nu dan? De ultieme prestatie is geleverd, wat staat er nog op het programma? “Voorlopig zijn we er he-le-maal klaar mee”, benadrukt Tim. “We zijn nu ‘fitte bazen’ met een ‘strandkast’”, grapt hij. “Maar het mag wel een beetje minder.” Voor hem staat er dit jaar ‘alleen’ nog de Nijmeegse Vierdaagse, Tweedaagse Militaire Prestatietocht en wedstrijd voor de Nationale Sportmedaille NOC*NSF op het programma. Justin houdt het voorlopig ‘slechts’ bij de Nijmeegse Vierdaagse. “Maar met deze ervaring op zak, wordt dat wellicht meer een ‘walk in the park’.”
Benieuwd naar de belevenissen?
Tim en Justin legden hun ervaringen in de Schotse hooglanden vast in onderstaande video:
https://youtu.be/zdC5J-wPyac
