Fuselier op blote voeten

Veteraan loopt drieduizend kilometer door Australië

Hij was dagenlang in het nieuws in zijn nieuwe thuisland Australië. Oud-fuselier Anton Nootenboom (34) vestigde niet alleen twee ‘wereldrecords’ door op blote voeten drieduizend kilometer langs de oostkust van Australië te lopen. In het land van stoere kerels brak hij ook een lans voor mannen die worstelen met mentale problemen. “Zonder de ervaring als militair had ik het nooit gehaald”, vertelt de veteraan van 17 infanteriebataljon Garderegiment Fuseliers Prinses Irene en het Korps Commandotroepen terug in zijn huis in Sydney.

De terugkeer naar de realiteit neemt nog wel wat tijd in beslag. “Ik ben nog steeds aan het bijkomen, maar krijg nauwelijks de kans.” Waar de geboren Goesenaar maandenlang dagelijks zijn hoofd kon leegmaken met de blootvoetse wandeling, komt er nu van alles op hem af. Behalve de muren dan, want na cameraploegen en radiostations uit binnen- en buitenland, heeft de Afghanistanveteraan tal van aanbiedingen in de portefeuille. Er komen een documentaire en boek over zijn tocht. “Praatprogramma’s Jinek, Beau, HLF8 (Johnny de Mol) willen me allemaal hebben als ik terug ben in Nederland. Deze ouwe soldaat heeft nu zelfs een manager”, zegt hij lachend.

Op de schop

Dé wandeling heeft zijn leven compleet op z’n kop gezet. En dat is niet voor het eerst. Want ook zes jaar geleden ging alles al op de schop. “Ik ben in 2005 bij de landmacht gekomen. Daar echt een heel goede tijd gehad. Tien jaar later en drie keer Afghanistan verder vond ik het welletjes. Ik houd van reizen en na een vakantie ben ik van de ene op de andere dag het leger uitgestapt, mijn huis en auto verkocht en op pad gegaan.”

Diep dal

Het reisplan had hij snel klaar: de wereld over en eindigen in Australië. Een vriendin die hij nog kende uit Goes stelde voor éérst naar Down Under te vliegen. “Ik kon hier werken in de bouw en dus wat geld verdienen voor de reis.” Maar het was daar aan de kust van Sydney beter toeven dan Nootenboom zich kon voorstellen. De liefde voor het land geeft de doorslag om te blijven. Maar het vormde meteen ook de bodem voor het diepe dal waarin hij terechtkwam. En daarmee ook weer de basis voor de blootsvoetse wandeltochten.

In het kort: schulden in Nederland, werk zonder geestelijke uitdaging, het gemis van de kameraadschap bij Defensie en als klap op de vuurpijl een verbroken relatie. “Dat ging me niet in de koude kleren zitten.” Met (zelf)hulp kwam Nootenboom na twee jaar uit die donkere periode. “Zeker in dit land is meer bewustwording voor de emotionele kant van de man nodig”, zegt hij terugblikkend. Al wandelend langs de stranden van Manly (‘what’s in a name…’) bedacht hij dat een bijzondere voettocht een mooi project zou zijn. “Maar gewoon wandelen, dat is geen affiche. Nu loop je hier normaal gesproken altijd op blote voeten, dus daarmee ben ik verder gegaan.”

Spinnen en slangen

Als eerste ging Antoon Nootenboom dik twee jaar terug ongeschoeid en met volle bepakking naar het basiskamp van de Mount Everest op 5.300 meter hoogte. Geld inzamelen voor de plaatselijke bevolking. “Dat was echt geweldig.” Maar het moest meer en een ander project worden. “Ik zocht een doel.”

En dus kwam hij met het idee om in vijf maanden - het werden om precies te zijn 163 dagen - van Cairns, in noordelijk Queensland, naar zijn woonplaats Sydney (New South Wales) te lopen. “Niet bepaald aantrekkelijk als je niet zo bent gesteld op spinnen en slangen. Maar, op één slang na, ben ik die niet levend tegengekomen op mijn pad. Wel moest ik in Queensland om kreken en meren heen vanwege krokodillengevaar.”

(Geen) PTSS

Met alleen een tentje, slaapzak, matje en wat schone kleding trok hij erop uit. “Ik heb onderweg veel gehad aan mijn militaire training. Als je je uitgeput voelt heb je eigenlijk nog negentig procent over.” De mensen die hij tegenkwam gaven energie. “Overal kreeg ik eten en drinken of een slaapplaats aangeboden. Ook heel veel goede gesprekken gehad over mental issues.”

Zelf heeft hij geen heel ernstige zaken meegemaakt in Afghanistan. “Ik ben er goed uitgekomen. Ik heb eigenlijk alleen maar goede herinneringen.” Toch kreeg hij wel te maken met PTSS. “Mijn broer Leo, ook oud-militair, kreeg problemen na zijn uitzending naar Kosovo.”

Televisieprogramma

Voor de Nederlander, want dat is hij nog steeds (“Ik ben hard bezig een verlenging van mijn visum te krijgen”), is het project nog niet ten einde. Zijn baan in de bouw heeft hij opgezegd en hij kan in Australië een rol krijgen in een populair televisieprogramma over survival. Nootenboom wil bovendien zoveel mogelijk de wereld in als motivator. “Ik heb het doel in mijn leven denk ik gevonden. Dankzij die fantastische wandeling.”

Met zijn tocht heeft hij ook kunstenaars geïnspireerd, zoals de Australische kunstenares IvoryArt en de Nederlandse (amateur)musicus Dirk Broekharst. De multi-instrumentalist en burgermedewerker bij het Operationeel Ondersteunings Commando Land (OOCL) heeft een tekst geschreven en de muziek ligt ook grotendeels klaar. “Alleen de drumpartij moet nog worden opgenomen”, meldt hij, “en dan kan het op Spotify. Vanzelfsprekend mag Anton het gebruiken als hij dat wil. Ik ga het hem zeker toesturen.”