.

Verslag van de missie Resolute Support

De uitzending is voor mij afgelopen. Als je dit leest, staan we misschien al bij de bagageband in Nederland. Het waren 5 interessante maanden met genoeg stof tot nadenken.

November vorig jaar…Met z’n allen wachten we op de bus richting Camp Marmal. Na de nachtvlucht komen we half groggy aan op het vliegveld van Mazar-e-Sharif. Straks omkleden in vlekkenpak en onze missie kan écht beginnen. Ik kijk naar de koppies om me heen en denk: ‘wat gaan we meemaken?’ 

En nu is het voorbij en hebben onze opvolgers de taken overgenomen. Wij zijn inmiddels terug naar het normale leven. Maar wat is normaal, nu het coronavirus rondspookt?

Vliegwieleffect

De insteek van deze rubriek was een vraag die ik vóór vertrek kreeg: “Ga je naar Afghanistan? Zitten ‘we’ daar nog dan?” En ja, ‘we’ waren hier zeker. Zo’n 170 man sterk. Alles gericht op versterking van het Afghaanse leger en politie. Dat heb ik in tekst en beeld proberen te laten zien, via de digitale magazines en social media.

Onzekere tijd

We zijn vanochtend opgestegen uit een land dat het nog altijd moeilijk heeft. De politieke leiders touwtrekken om de macht, terwijl de Taliban ‘vrolijk’ verder knokt. Daar fietst een pandemie doorheen en sommige experts verwachten veel slachtoffers. “Lachen de mensen op straat eigenlijk wel?”, vroeg iemand mij na het zien wat enkele foto’s.

Stomp in een bandage

Dan denk ik aan die jonge kerel op de Role 2, het ziekenhuis bij ons op het kamp. Deze Afghaanse politieman was tijdens een actie gewond geraakt. In zijn ene been zaten ijzeren pinnen en zijn andere been…was er niet meer. Alleen een stomp in een bandage. Zijn naam weet ik niet, maar hij lachte. In mijn ogen viel er niks te lachen. Welke toekomst gaat hij tegemoet?

Of ik denk aan Abdullah*, 1 van de schoonmakers op Dutch Mountain. Bijna elke ochtend komt hij trouw op zijn fietsje naar het Nederlandse kamp en maakt de wc’s en douches schoon. Wat gebeurt er met hem als de coalitie hier straks weggaat?

*Verzonnen naam in verband met veiligheid van de persoon in kwestie. 

Of korporaal Sakinah, die kleine dame met haar opstandige blik. Vrouwen hebben het toch al niet makkelijk, of redt deze harde tante zich prima? Waarschijnlijk is ze taaier dan ondergetekende.

Hoe relevant?

Een andere vraag is natuurlijk: hoe relevant was onze bijdrage voor het slagen van Resolute Support? Het is een trainingsmissie zodat het Afghaanse leger en politie uiteindelijk zelf hun boontjes kunnen doppen. Ik heb gezien dat Nederlandse adviseurs vol energie op pad gingen om hun counterpart te adviseren. Ik heb ook gezien dat de Force Protection bijna dagelijks de poort uitreed om die adviseurs te beveiligen. Hoeveel zoden het aan de dijk heeft gezet, is lastig om binnen deze rubriek te beantwoorden. Aan dit soort vraagstukken worden vuistdikke rapporten gewijd.

Kritische blik

Wat ik veel heb gehoord zijn uitspraken als: “we maken kleine stapjes, het is een kwestie van de lange adem.” De adviseurs kijken met een kritische blik naar de missie. Doen ‘we’ wel de juiste dingen om de Afghanen beter te maken? Wat is de rol van de Afghanen zelf en zijn we realistisch qua verwachtingen? 

Maar misschien nog belangrijker is de vraag wat er gebeurt als de NAVO hier straks weg is. Volgens het akkoord tussen Amerika en Taliban moeten april/mei volgend jaar alle buitenlandse troepen het land hebben verlaten als aan alle voorwaarden is voldaan. Zo niet, dan kan het langer duren. Wat is er binnen die periode nog te bereiken? Zeker nu de komende tijd er geen adviseurs de poort uitgaan vanwege Covid-19….

Nu eerst thuiskomen

Genoeg stof tot nadenken als ik thuis op de bank zit. Afghanistan is geen simpele rekensom. Het is eerder hogere wiskunde, met formules die geen enkele buitenstaander nog echt goed heeft kunnen doorgronden. Ik heb niet de illusie dat er een antwoord komt op de gestelde vragen. En dat boeit nu ook niet. Nu focus ik me op het kleine. Op thuiskomen. Ik ben weer in Nederland en kijk zo meteen weer in de ogen van mijn vriendin, dat is alles wat op dit moment telt. Dit was Arjen in Afghanistan. Uit.