Tekst Leo de Rooij
Foto Sergeant-majoor Gerben van Es
Eerste vrouw in mannenbolwerk Bronbeek
Militair tehuis Bronbeek is al meer dan 150 jaar een mannenbolwerk. Maar met de komst van de 88-jarige Nelly Singerling is dat veranderd. Hoe dat is, als enige vrouw tussen alleen maar mannelijke bewoners? Zelf heeft ze daar geen enkele moeite mee: “Ik ben één van hen. We zijn toch allemaal mensen? Ik voel me hier 100 procent thuis. Geen 98, neen, 100 procent!”
Haar kamer kijkt uit op de tuinen van het landgoed, de inrichting met enkele fraaie kunstwerken ademt ‘Nederlands-Indië’. Met behulp van een paar plakboeken op schoot kijkt Nelly terug op haar tijd bij de marine. “In 1947 begon ik als 18-jarige Marva (Marine Vrouwenafdeling) bij de Verbindingsdienst. In de opleiding leerden we het coderen van telexberichten. De hele dag naar school, veel studeren. Heb ik trouwens altijd leuk gevonden, je hersens gebruiken. Waar heb je ze anders voor gekregen?” Het boek op de leestafel onderstreept haar gelijk: geen alledaags flut-romannetje of magazine met veel plaatjes, maar de dikke pil ‘Ons creatieve brein’ van hersenonderzoeker Dick Swaab.
Vriendje achterna
Na plaatsing in Den Helder kreeg de knappe Nelly al snel een vriendje. “Maar ja, die werd als marinier naar Indië gestuurd. En ondanks mijn jonge leeftijd ging ik toen toch maar mee. Verliefd hè, dan doe je zulke dingen. Met de Willem Ruys (het vlaggenschip van de Koninklijke Rotterdamse Lloyd, red.) er naar toe. Ik weet nog goed hoe luxe alles aan boord was; fantastisch gewoon na die toch wel magere oorlogsjaren. Ik heb echt genoten van die reis!”
Nelly werd geplaatst in Batavia om daar voor de marine de vele telexberichten tijdens de politionele acties te coderen. Totdat haar vriendje werd overgeplaatst naar Surabaja. “Tja, zo ging dat toen. Ik dus ook daarheen, een vliegreis met de Dakota, een geweldige ervaring. Een fantastische tijd gehad daar in Surabaja, want ik werkte op een kleine buitenpost net buiten de stad. Uit die tijd stammen nog steeds de warme gevoelens die ik voor Indonesië koester.”
Warm bad
Mede daardoor voelt Bronbeek, met zijn vele verwijzingen naar de Indië-tijd, als een warm bad. “Ik word hier echt behandeld als een koningin. Het voelt als een luxe hotel, maar dan nog beter, persoonlijker vooral. Iedereen, van de commandant tot aan de bediening in de eetzaal, is zo vriendelijk voor me. Ik ben echt in luilekkerland terecht gekomen!”
Niet dat de 88-jarige nu ook daadwerkelijk gaat luieren, de rest van haar leven. Integendeel. “Allereerst ben ik van plan om 110 jaar oud te worden, dus ik heb nog even”, lacht ze opgewekt. Ze haalt een oud logboek tevoorschijn, waarin 19 parachutesprongen staan vermeld. Beginnend in Limburg, later voortgezet in Canada (Toronto). Daarnaast een vergeeld krantenartikel waarin Nelly zelfs staat vermeld als Nederlands kampioene paraspringen! “Dat is nog een laatste wens van me, om nog één keer een parachutesprong te maken. Een tandemsprong? Ben je gek, ik ga niet bij een ander op schoot zitten! Nee hoor, zelf springen en landen, mijn botten zijn nog in tiptop conditie. Ik zit hier in Bronbeek nog iedere dag op de hometrainer.”
Over de omroepinstallatie schalt de uitnodiging voor het eten. Nelly heeft er zin in, want: “Het eten is hier zó goed. En dan kan ik weer even bijpraten met de mannen, die zijn altijd op de hoogte van het laatste sportnieuws…”
