Boksende chauffeur naar Olympische Spelen

'Pijn voel ik niet als ik boks'

Soldaat 1 Peter Müllenberg vocht de afgelopen jaren zijn eigen missie. De opdracht was heilig; deelname aan de Olympische Spelen in Rio de Janeiro afdwingen. In april bokste de halfzwaargewicht het in Turkije voor elkaar toen hij in het hol van de leeuw de plaatselijke favoriet Mehmet Unal afdroogde. Voor het eerst in 24 jaar gaat er weer een Nederlandse bokser naar de Olympische Spelen. De Defensiekrant sparde een middag met hem.

Waarom de Almelose Müllenberg eigenlijk op z’n vijftiende voor het boksen koos, terwijl hij als jochie bij Heracles voetbalde? “Ik kon er niet tegen als een medespeler niet alles gaf. Ik wilde alleen mezelf iets kunnen aanrekenen”, steekt de chauffeur van 220 Transportcompagnie van wal. “Als bokser moet je echt tot het gaatje gaan.”

Al heeft de Twentse soldaat inmiddels ruim 250 wedstrijden gevochten, de eerste vergeet hij nooit meer. “In Den Helder nam ik het op tegen Jacob Schipper uit Maastricht. De scheids vond het op een gegeven moment wel mooi geweest. Voordat de bel was gegaan, moest ik al stoppen omdat ik Schipper te vaak raakte.”

Offers brengen

Müllenberg had zijn tenue nog maar amper compleet toen zijn eerste boksschool in vlammen opging. Gelukkig kon hij snel bij Hercules Almelo de ring in. Binnen een jaar gaf Karel Anthonijs – zijn toenmalige trainer – aan dat hij Peter niet verder kon helpen. Hij groeide te snel. Karel raadde de jonge bokser aan bij Hennie van Bemmel aan te kloppen, de huidige bondscoach.

Met hem is ‘Rio’ gehaald, al kostte dat veel offers. “Als ik wekelijks 2 dagen thuis ben, is het veel”, vertelt Müllenberg aan de koffietafel. “Ik train 6 keer per week, 4 uur per dag. Op Sportcentrum Papendal zie ik de volleybaldames ook veel. Die zie ik soms relaxen als teamgenoten bepaalde oefeningen doen. Hun training is niet minder effectief, maar wel totaal anders dan de mijne. Die is zó intensief, scherp én individueel. We gaven onlangs de waterpolodames een clinic. Na een kwartier konden ze de armen niet meer omhoog houden, zo groot was de inspanning. Ieder zijn ding; ik zou waarschijnlijk verzuipen in hun zwembad. Hoe dan ook, veel mensen vergissen zich in de intensiteit. 3 ronden, 3 minuten. Je bent blij als die laatste bel gegaan is.”

Ontzettend zuur

Het duurde lang voor Müllenberg zich na het uiteenspatten van de droom in 2012 (hij kwalificeerde zich niet voor de Spelen in Londen, red.) weer kon opladen. “Ik was er echt helemaal klaar mee”, vertelt de soldaat. “Boksen is een jurysport, maar dit was zó ontzettend zuur. Ik voelde me genaaid, had bepaalde wedstrijden écht verdiend te winnen. Ik heb dus serieus getwijfeld of ik wéér 4 jaar wilde wachten en alles opzij wilde zetten voor de sport. Kwam nog eens bij dat ik fulltime werkte.”

Zijn commandant zocht hem op. Toen Müllenberg aangaf de handdoek in de ring te willen gooien, overtuigde hij hem dóór te gaan. “Ik maakte een rooster”, verklaart de Olympiër. “Dus niet kort trainen tijdens lunchtijd en daarna vliegensvlug eten om daarna het werk weer op te pakken, maar 100% voor het boksen gaan.”

“Als ik niet hoef te trainen, doe ik echt zo min mogelijk”, vervolgt de prof lachend. “Weet je wat voor mij echt top is? Na een heerlijke maaltijd ‘s avonds op de bank een filmpje kijken en de volgende dag uitslapen.” Müllenberg kent zijn lichaam goed, zorgt ook dat hij voldoende rust pakt. “En als ik iets raars voel, raadpleeg ik een specialist. Laatst voelde ik een vreemde steek in mijn bovenarm. Bleek een kleine spierscheuring te zijn. Was ik niet naar de fysio gegaan, had die bicep compleet af kunnen scheuren.”

Muisstil publiek

Boksers die in 2012 wél deelnamen aan de Olympische Spelen, had Müllenberg eerder al verslagen. “Toen ik in april in Turkije een ticket voor Rio kon bemachtigen, wisten mijn trainer en ik dat het ook ging lukken. We maakten niet eens een planning voor ná Turkije.” De loting vond Müllenberg irrelevant. “Ik kon van iedereen winnen”, verklaart hij. “Wel zat ik met die essentiële wedstrijd erg in mijn hoofd. Voor mij is het vanzelfsprekend het hele duel ‘vooruit te gaan’. Nu hadden we echter een andere tactiek bedacht, die ik keer op keer in mijn gedachten uitvoerde. Tijdens het gevecht viel alles op zijn plaats. Zelfs het Turkse publiek, dat eerst heftig tekeer ging, kreeg ik muisstil. Na afloop werden er geen flesjes gegooid, wat eerder in het toernooi wel gebeurde. In Turkije ervoer ik het toppunt van vreugde.”

Gas erop!

“Wat mijn grootste kwaliteit in de ring is? Conditioneel ben ik sterk. Ik maak tegenstanders kapot door te blijven drukken. Hoe sterk ze ook zijn, ik krijg ze in de achteruit. Dan ontvouwt zich een tactisch spelletje wat ik goed beheers. Ik zie ook echt raakvlakken met mijn werk. Opgeven is makkelijk. Maar hoe vaak ik ook harde klappen krijg, ik buig niet. Gas erop! Pijn voel ik niet als ik boks. Toen ik eens mijn hand brak, merkte ik dat pas na de wedstrijd. Toch kan ik nóg beter worden. Eerlijk gezegd moet ik minder vechten, en meer met mijn verstand boksen.”

Of hij in Rio de Janeiro voor het hoogste treetje gaat? “Zeker, al weten we dat het lastig wordt. De verschillen zijn heel klein. Maar onrealistisch is het zeker niet. En let wel; er gebeuren vaker gekke dingen op de Olympische Spelen. Mijn trainer zegt altijd: ‘een leeuw die hongerig is, vangt iets’. Ik zorg dus gewoon dat ik niet volgevreten de ring in stap.”