Hoe handel je als marechaussee in het heetst van de strijd? In deze rubriek vertellen collega’s over een bijzonder moment tijdens de dienst. Een moment waarbij het er echt op aankomt.
Het is donderdag 13 februari 2025. Adjudant Jonathan van het eskadron Hoog Risico Beveiliging (HRB) heeft op de Beatrixkazerne net de vroege dienst afgelost wanneer hij via de portofoon een melding opvangt. Een man zou met een steekwapen de Tweede Kamer zijn binnengedrongen. Wachtmeester Wessel bevindt zich op hetzelfde moment ‘in het hol van de leeuw’, op een steenworp afstand van de verdachte. Terwijl Wessel en zijn collega’s direct in actie komen, probeert Jonathan een aantal kilometer verderop in alle hectiek een beeld te vormen van de situatie. “Je wil erbij zijn, maar dat kan niet.”
Hoe verliep jullie dag?
Wessel: “Die was al vrij rumoerig. Zowel voor de vroege dienst als voor ons. Er waren die dag een aantal demonstraties en een onwel wording. We stonden net op het punt om wat te eten in ons wachtverblijf, binnen in de Tweede Kamer, toen de melding via de portofoon binnenkwam.”
Jonathan: “Ik begon als Teamleider van Dienst op de Beatrixkazerne met koppen tellen, het geven van briefings en aansturen van collega’s. Het was wel druk, maar dat is de opstart van de late dienst altijd. Wat dat betreft niks bijzonders. Dat sloeg natuurlijk in een keer om.”
Wat gebeurde er vervolgens?
Jonathan: “Ik ben op de kazerne mee blijven luisteren via de portofoon en heb direct de piketdienst en chief operations op de hoogte gesteld van het incident. In de Tweede Kamer is vrijwel altijd pers aanwezig, dus er kwamen al snel foto’s en filmpjes naar buiten. Tegelijkertijd probeerde ik zelf nog een beeld te vormen met de informatie van bínnenuit. De telefoon stond ondertussen roodgloeiend. Daarnaast liepen de dagelijkse zaken op de kazerne gewoon door. Dat is best even hectisch, ja. Maar voor Wessel ook natuurlijk. Hij zat er middenin met zijn jongens.”
Voelde dat ook zo?
Wessel: “Niet per se hectisch, maar je krijgt na zo’n melding wel direct een enorme adrenalinestoot. We voelden allemaal ‘oké, nu gaan we dus écht doen waar we voor hebben getraind’. Er was geen moment van aarzeling, bij niemand. We pakten onze spullen en gingen meteen op de melding af. Een gek gevoel, want je hebt nog geen idee wat je precies gaat aantreffen. Je bereidt je voor op het ergste.”
En toen?
Wessel: “Als groepscommandant heb ik samen met collega’s heel snel een plan gemaakt. Een aantal van ons stond bij de deur, met de rest liep ik verder. De man bewoog van ons af, dus we zagen zijn gezicht niet. Het mes had hij laten vallen, maar we wisten niet wat hij verder eventueel nog op zich droeg. Je blijft hyperalert. Doordat alle collega’s begrepen wat er van hen werd verwacht, verliep de actie supersoepel. We wisten de man al snel te overmeesteren. Daarna hebben we hem overgedragen aan de politie.”
Maar dan is het voor jullie nog niet voorbij…
Jonathan: “Onze dynamische eenheid heeft na het incident het team van Wessel overgenomen. Het object moest immers nog steeds worden beveiligd.”
Wessel: “Dat was heel fijn inderdaad. Wij konden toen richting het politiebureau. Als HRB zijn we er voor de beveiliging, bij aanhoudingen dragen wij de verdachte altijd over aan de politie. Samen met hen hebben we onze waarnemingen en handelingen goed op papier weten te zetten voor een juiste afwikkeling.”
Jonathan: “Ik was inmiddels nog steeds alleen maar aan het bellen met de chief operations, persvoorlichting, Collegiale OndersteuningsGroep en externe partijen. Het was echt een continu proces van informatie vergaren en delen. Ik geloof dat het tegen middernacht liep voordat we allemaal klaar waren.”
Welk gevoel overheerste er op dat moment?
Wessel: “Voor mij voornamelijk trots. Doordat we de man zo snel wisten te overmeesteren, hebben we echt erger weten te voorkomen. Dat voelt nog steeds heel goed.”
Jonathan: “Ik werkte zelf jarenlang op straat, nu stuur ik collega’s aan. Dat is soms best dubbel. Je wil erbij zijn, maar dat kan niet omdat je nu eenmaal een andere rol vervult. Ik was vooral opgelucht toen die jongens ‘s avonds laat allemaal weer heelhuids terugkeerden op de kazerne. Van alle kanten heb ik achteraf complimenten ontvangen over ons optreden. Meer dan terecht.”
Ben of ken jij een collega die iets bijzonders heeft meegemaakt tijdens de dienst? Een moment waarbij ‘het erop aankwam’? Laat het ons weten via kmarmagazine@mindef.nl.
