Nederlands Invictus-team keert met medailles en voldaan gevoel terug naar huis
Na negen dagen sporten, samenzijn, emotionele momenten en ontelbare indrukken, sloot het Nederlandse team zondag haar deelname aan de Invictus Games af. Er werd gewonnen en er werd verloren. Maar belangrijker was dat de deelnemers hun persoonlijke doelstellingen haalden als overwinning op zichzelf. Een terugblik vanuit het koude Canada.
Tekst: Michael Simon | Foto’s: sergeant-majoor Barend Westerveld en sergeant-majoor Hille Hillinga
Het publiek in het BC Place Stadium klapt zaterdag 8 februari wat af als de deelnemende landen zich in de Nations Parade presenteren. Deelnemers komen op deze openingsceremonie per land binnen en zwaaien uitbundig naar het nog enthousiastere publiek. Als de oranje-equipe aan de beurt is, loopt teamcaptain majoor Amber Wolvers trots voorop met de nationale driekleur. In haar spoor volgen zeventien sporters, trainers en het begeleidende team. Klaar voor negen dagen sporten en verbinden, met elkaar, family & friends en zichzelf.
Winter- en zomersporten
Deze zevende editie van de Invictus Games heeft een primeur: wintersporten. In het nabijgelegen Whistler strijden deelnemers op de onderdelen (zit)skiën, snowboarden, biatlon en skeleton. Bij dat laatste onderdeel behaalt Nederland een zilveren medaille. Sergeant-majoor ODVB Ingrid van Meel is slechts 0,02 seconden langzamer dan winnaar Nigel Coutts uit Australië.
“Ik wilde gewoon ervaren hoe het was”, zegt de medaillewinnaar. “Ik had totaal geen rekening gehouden met zilver. Dat maakt het des te leuker.” Wat de prestatie bewonderingswaardiger maakt, is dat het voor de Nederlandse deelnemers hun eerste keer op een skeletonbaan was.
Genieten van tegenstand
Veel Nederlandse deelnemers bevestigen: meedoen is belangrijker dan winnen. Luchtmachters Bas Verduin en eerste luitenant Esther van der Zande kijken er een tikje anders tegenaan: “Als je eenmaal meedoet, dan wil je ook het beste eruit halen.” Dat blijkt als beiden op de openingsdag hun eerste rolstoelbasketbalwedstrijd spelen. Verbeten gezichten en felle duels om de bal, waarbij het spel regelmatig stilgelegd wordt omdat iemand uit z’n rolstoel is gevallen. Al dan niet door toedoen van de tegenstander.
Maar er is ook genoeg plezier en respect, ongeacht het resultaat. Dat blijkt na de tweede wedstrijd die de rolstoelbasketballers spelen tegen het beresterke Israël. Oranje is kansloos, maar blijft gaan en na afloop bedanken beide teams elkaar en volgen knuffels en high fives. “Ik kon ook wel genieten van hoe goed die gasten waren”, zegt een tevreden Edwin Beeckman. De landmachtveteraan geniet van z’n tweede Invictus Games. “In Düsseldorf ging er nog veel langs me heen en had ik het best moeilijk. Hier maak ik alles heel bewust mee.”
Sneeuw
Na de eerste twee dagen, waarin rolstoelbasketbal en curling centraal stonden, verplaatsen de Invictus Games zich voor 3 dagen van Vancouver naar Whistler. Dat ligt zo’n 100 kilometer verderop, in de besneeuwde bergen. Noord-Amerika’s grootste wintersportgebied is het toneel van de wintersporten. De organisatie - en de sporters - hebben het geluk van een strakblauwe hemel. Dat neemt niet weg dat de temperatuur overdag nog wel eens onder de -10 graden komt.
Het gaat niet ten koste van de sfeer. Vol overgave storten de sporters zich op hun onderdelen. De biatlon is voor sommigen best wennen met de diepe sneeuw. Het scheelt enigszins dat er in Nederland geoefend kon worden op borstelbanen. Dat geldt niet voor het onderdeel skeleton. Op de ijsbaan razen deelnemers met bijna 100 kilometer per uur naar beneden, hun gezicht op enkele centimeters boven het ijs. De Nederlanders hebben dit nog nooit gedaan en kunnen in Whistler ook niet oefenen. Ze gaan allemaal direct voor ‘het echie’.
Emoties onderaan de helling
Dan is er nog de afdaling. Op snowboard, ski’s of zitski’s slalommen de oranjemannen en - vrouwen zich een weg naar beneden. Het daadwerkelijk afmaken van de race is voor menigeen veel belangrijker dan een medaille. “Ik wilde sowieso geen ‘DNF’, ofwel: 'did not finish’ achter m’n naam krijgen”, vertelt Bas Verduin. Als landmachtveteraan Erik Vis zijn afdaling succesvol afrondt, steekt hij beide stokken in de lucht, waarna zijn vrouw hem bij de finish innig omhelst. Beiden overmand door emoties; dit heeft hij toch maar mooi geflikt, stralen ze uit.
Ook luchtmachter Bas Verduin haalt de streep. Vlak na de start komt hij weliswaar ten val, het belet hem niet de race daarna succesvol te voltooien. Dat geldt ook voor luchtmachtveteraan Trudy Geldhof. Als zij onderaan de finishlijn aankomt, komen ook bij haar de emoties los zodra ze beseft dat het haar gelukt is.
Nederlandse ambassade
Woensdag 12 februari is een feestelijke dag voor het oranjeteam. Als iedereen terug is uit Whistler wordt Ingrid van Meel samen met de andere medaillewinnaars gehuldigd in Vancouver. Onder luid applaus en gejuich van haar teamgenoten neemt ze de zilveren plak in ontvangst.
Veel tijd om daarvan te genieten is er niet. Want vlak daarna wordt iedereen een paar kilometer verderop verwacht. Vanuit de Nederlandse ambassade in Canada is een receptie georganiseerd om het team, de staf en hun friends & family in het zonnetje te zetten. Sebastiaan Messerschmidt, consul-generaal in Vancouver, ontvangt hen en spreekt woorden van dank en waardering uit.
Laatste loodjes
De dag erop zijn de Nederlanders vrij. Tijd om met familie en vrienden door te brengen. Maar vooral ook voorbereiden op de laatste drie dagen. Diverse sporters komen nog uit op de onderdelen zwemmen, zitvolleybal en indoorroeien. Die laatste sport, op de laatste dag, zorgt voor euforie in het oranjekamp, in de vorm van opnieuw een medaille.
Indoorroeien is opgedeeld in twee categorieën: endurance en sprint. Bij die eerste categorie moeten de deelnemers in vier minuten tijd zo veel mogelijk meters afleggen op hun roeiapparaat. De Nederlandse deelnemers, Aris Diepenveen, Renaldo Ishaak, Lien Denneman en Rob van Brummen, gaan diep. Een medaille levert het niet op, maar wel een voldaan gevoel. Ook al storten sommigen zich na afloop op de sportvloer.
Het beste wordt bewaard voor het laatst: indoorroeien sprint. Een minuut lang geven alle deelnemers alles om zoveel mogelijk meters af te leggen. De verschillen zijn miniem, wat er voor zorgt dat soms op de laatste tel een podiumplaats van eigenaar wisselt. Hoogtepunt voor het Nederlandse team is de sprint van korporaal 1 Lien Denneman. Zij weet op de valreep een bronzen medaille binnen te slepen, door twee meter meer te roeien dan de nummer vier.
Uitgelaten neemt ze een uurtje later de bronzen plak in ontvangst, onder luid gejuich van haar teamgenoten. Het is een waardige afsluiting van negen dagen sporten, herstellen en verbroederen. Winnen is nooit het uitgangspunt geweest van de Invictus Games, maar zo’n medaille, zo bevestigen de winnaars, is toch wel lekker.
