Circa 5.700 militairen, onder wie het merendeel uit het buitenland, deden deze week mee aan de Nijmeegse Vierdaagse. Die vanwege de bloedhitte van afgelopen dinsdag drie dagen in beslag nam. De krijgsmannen en -vrouwen lopen zo’n week in detachementsvorm of zelfstandig, al zoeken de individuele strijders elkaar wel op om alsnog in kleine groepjes te lopen.
De Nijmeegse defensiefotograaf sergeant Aaron Zwaal (31) was een van de deelnemers en legde z’n wandeltocht speciaal voor de Defensiekrant vast:
Vertrek
“Daar gaan we dan. Ik wandel samen met collega Lonneke Kollenburg en als individuele lopers starten we net iets eerder dan de detachementen. Het is vroeg, maar de sfeer zit er al goed in. Als twaalfjarige heb ik de Vierdaagse ook al eens gelopen. Toen dertig kilometer, nu veertig. Maar wel met tien kilo bepakking, exclusief eten en drinken. Vrouwen zijn hier niet toe verplicht. Ik heb maar gewichten meegenomen. Je kunt onderweg worden gewogen, om te kijken of je je ‘bagage’ wel echt meedraagt”
Aaron Zwaal en Lonneke Kollenberg beginnen gezamenlijk aan de Vierdaagse-uitdaging. Militairen lopen in detachementsvorm of individueel. Maar wie ‘alleen’ loopt, loopt eigenlijk nooit alleen.
Meedoen wanneer mogelijk
“We hobbelen ondertussen lekker door. In februari ben ik geopereerd aan mijn pols en kon daardoor weinig. Máár wél lopen. Toen ben ik begonnen met trainen voor de Vierdaagse. Vanwege het werk kon ik helaas minder trainen dan gepland, maar ik heb bij aanvang ruim zeshonderd kilometer in de benen. Vijfhonderd wordt minimaal geadviseerd.”
Aan de omgeving ligt het niet, zo bij zonsopgang.
De eerst tweeënhalf uur
“Zo, bijna tweeënhalf uur onderweg. De tijd gaat snel, net zagen we dat we nog ‘maar’ 24 kilometer moeten. We lassen een eerste pauze in en werken snel een vracht mueslibollen en soep weg. Je verbrandt tussen de drie- en vijfduizend calorieën op een dag, dus die moet je er wel aan-eten. De sfeer zit er wederom goed in. Net zagen we nog dat wat militairen extra rondjes om een rotonde sprintten.”
Veertig kilometer met bepakking is een fikse afstand, maar voor sommige militairen is het niet genoeg. Die speedmarsen vrolijk nog wat rondjes extra om de rotonde.
Warm-weer-aanpassingen
"Vanwege de hoge temperaturen hoeven we geen elastieken in de broekspijpen te dragen. En in de dorpen en steden hoeft de baret niet op. Dat is fijn, want het is nu al 25 graden. De keuze om het evenement met een dag in te korten had ik niet verwacht. Ik dacht dat we eerder zouden starten, zonder bepakking moesten lopen of dat de route zou worden ingekort. Maar ach, het is vast goed doordacht. Een dag minder, maar de ervaring is er niet minder om. Het is wel minder afzien."
Een beetje verkoeling is niet verkeerd. Rond de klok van half acht ’s ochtends is het woensdag al 25 graden.
Nijmegen binnen
“We lopen inmiddels Nijmegen binnen. Veel kinderen langs de weg willen ons een high-five geven. Een tweede stop hebben we net achter de rug en het gaat allemaal wel chill. Onderweg wordt veel eten en drinken uitgedeeld. Vooral watermeloenen, chips, snoep en appels. Onze streeftijd tot de finish is 12:15 uur.”
De wandelaars verbranden zoveel calorieën dat ze goed moeten blijven eten.
Einde dag één
“Voor we het goed en wel doorhebben zit het er op voor vandaag. Zonder blaren. De benen voelen nog fit. Voor de ‘normale’ deelnemers is de ‘Wedren’ de finish, maar militairen lopen door tot Kamp Heumensoord. Nog vijf extra kilometers. Op Heumensoord zijn de meesten ook ‘gelegerd’, deze dagen. Ik ga daar straks lekker eten, maar kruip vanavond lekker m’n eigen bed in. Ik woon in de stad, nog geen kwartier fietsen vandaan.”
Het einde van dag één is hier bijna in zicht.
Vertrek
“Iets vroeger dan gisteren zijn we gestart. Het is lekker donker nog en wat een temperatuurverschil met gisteren. Het regent zelfs een beetje. Maar de sfeer is onveranderd. Na 12,5 kilometer stoppen we bij een militaire rustplaats waar we wat eten en toiletteren. Rond zeven uur begint het stevig door te regenen."
Het ene moment schijnt de zon, het andere moment komt het met bakken uit de hemel. Ach, zoals het gaat in Nederland.
Nattigheid hoort erbij
"Omdat Lonneke pijn heeft aan haar scheenbeen hebben we net een goede rustpauze genomen in Milsbeek, waar we ook zijn verzorgd. In de stromende regen hebben we onze route vervolgd, op weg naar de Zevenheuvelenweg. Ook wel de ‘Alpe d'Huez’ van Groesbeek genoemd. Het is nu nog twaalf kilometer."
Onderweg kom je van alles tegen.
Noodgedwongen stoppen
"Het gaat aanvankelijk oké met Lonneke, maar het lijkt er tóch op dat ze moet stoppen. Haar scheenbeen doet te veel pijn. Ik laat haar achter en loop alleen verder. Een k*tmoment, we hadden dit liever samen uitgelopen. Ik ben nu halverwege de Zevenheuvelenweg, met m’n jas en poncho aan. Later hoor ik gelukkig dat Lonneke niet hoeft te stoppen. Ze mag doorlopen, alleen in een rustig tempo."
Even lijkt het erop dat Lonneke moet stoppen vanwege een blessure. Later blijkt dat ze tóch mag doorlopen, maar wel in laag tempo. Wie er doorheen zit mag vast even knuffelen met deze trouwe supporter.
Alleen verder
"Het is best even wennen alleen. Onderweg raak je natuurlijk met andere lopers in gesprek, maar ik moet zelf m’n tempo bepalen. Maar aan het einde van de Zevenheuvelenweg draaide ze volle bak muziek en dat motiveert. ‘Als de zon schijnt’ van André van Duijn wordt gespeeld als ik langsloop en vrolijk 'stekker ik door' naar Berg en Dal."
Een taak vanavond; schoenen drogen.
Dag twee ‘in the pocket’
"Met doorweekte sokken heb ik de eindstreep van vandaag gehaald. Ik ben daarna voor controle naar de geneeskundige dienst gegaan. Qua blaren valt het mee, maar een paar drukpunten op m’n voeten ogen ‘week’. Het weerbericht voor morgen is gelukkig goed, dus ik hoop dat ik m’n kisten droog krijg. Dan moeten die laatste veertig kilometer wel lukken."
Doorweekt en wel, maar wel mooi de eindstreep gehaald.
Vroege start
“Goedemorgen, daar ben ik weer. Alleen ‘alleen’, helaas. De benen voelen prima, m’n schouders en heupen zijn wat gaar. De schoenen waren nog iets vochtig, maar zijn vergelijkbaar met schoenen waarin je twee uur hebt gelopen. Omdat ik zó vroeg ben gestart loop ik vooral met ‘vijftig kilometer wandelaars’ om me heen. Benieuwd of andere lopers me later vandaag nog inhalen."
Toen het gros van Nederland zich nog lekker een keer omdraaide stonden al heel wat lopers aan de start.
Van links naar rechts
"Je hoort onderweg allerlei muziekstijlen, ook de Snollebollekes. En ondanks de vele kilometers in de benen gaan sommige deelnemers gewoon van ‘links naar rechts’. Ik heb net mijn eerste (plas)pauze gehad en wat krentenbollen en chocomel weggewerkt. Ik liep net een stukje op met een marine-overste. Dit is zijn twaalfde Vierdaagse. Binnenkort mag hij met pensioen. Ik kijk voorlopig alleen uit naar de volgende stop. Nog 34,5 kilometer."
Telkens weer een ander vergezicht.
Heup en knieën
"Sommige locaties in de route zijn extra mooi, zoals de dijk tussen Grave en Gassel. Er stonden daar een uur geleden al veel mensen langs de weg en kinderen wilden een high-five geven. Ik dacht toen dat er na vijf kilometer weer een verzorgingspost zou zijn (op 22 kilometer), maar die bleek al eerder te komen. Voor mij net te vroeg. Nu moet ik naar de volgende, op dertig kilometer. Ik voel m’n heup en knieën inmiddels een beetje, maar niet dat ik bij iedere stap pijn heb. Misschien ga ik vanavond nog wel de stad in. Ik ben optimistisch, 'f*ck it'."
Op dit soort borden wordt de nog af te leggen afstand aangeduid.
Boerderijstop
"Ik merk dat ik vroeg ben gestart. Of dat anderen langer rust pakken, meer kwalen hebben of langzamer lopen. Want ik ben een beetje alleen. Vijf mensen voor me, vijf achter me. Ik heb net bij een boer even een plaspauze ingelast. Direct m’n waterzak omgespoeld, die smaakte naar luchtbed. Ze hadden lieve honden, die veel ‘aaitjes’ wilden. Ik zat daar wel goed. Lastig om weer weg te gaan. Maar nu loop ik tussen de maisvelden, ook niet verkeerd."
Wie vroeg start heeft weinig medestanders.
Voorbij Cuijk
"Zo, net voorbij Cuijk, waar Defensie een ponton in het water heeft gemaakt om overheen te lopen. Al sinds Beers loop ik samen met een Amerikaanse kapitein, leuk om ervaringen uit te wisselen. Nog zo’n tien kilometer tot het terrein Charlemagne. Voor militaire deelnemers is dit de officiële finish, net voor de bebouwde kom van Nijmegen. Ik verwacht daar rond 12.30 te zijn."
De laatste loodjes
“M’n Amerikaanse collega en ik lopen inmiddels Malden binnen en hier kruisen de wegen van de dertig en veertig kilometer wandelaars. Daardoor is het veel drukker. Ook langs de weg, er staan veel toeschouwers. Nog vier kilometer tot de finish."
'We made it!'
"Met trots draag ik het ‘4Daagsekruis’ op de borst. We moesten daarna nog door naar Via Gladiola, maar gelukkig voelde ik me goed. Ik wist op het eind zelfs nog een wedstrijdje push-ups te winnen.
Eindoordeel? Het was een hele mooie ervaring. Zeker omdat het een thuiswedstrijd is. Ik heb al een paar biertjes achterover getikt en de dag is nog niet voorbij. Volgend jaar weer, denk ik!"
